ตอนที่705รู้จักมานานแล้ว

ตอนที่ 705 รู้จักมานานแล้ว

“ถ้างั้นฉันก็จะไม่เกรงใจแล้วนะ !” พูดจบเจมน่าก็ยิ้มแล้ว เดินไป จากนั้นก็ขึ้นรถทันที

“อยากจะซื้ออะไรเหรอ ?” จิดาภามองไปที่เธอแล้วถามขึ้น

“อืม…. ฉันอยากไปซื้อเสื้อผ้าสักสองสามตัว แล้วดูก่อน ว่าจะต้องการอย่างอื่นอีกไหม !

เมื่อได้ยินสิ่งนี้จิดาภาก็ตกตะลึงเล็กน้อยแล้วมองไปที่เธอ

“ฉันตรงจากสนามบินมาที่นี่กับพันเดช ดังนั้นก็เลยไม่ได้ ถืออะไรมาเลย !”

เมื่อได้ยินเธอเรียกชื่อของพันเดชโดยไม่กระเดื่อง อีก อย่างไม่ได้มีความรู้สึกว่าไม่คุ้นเคยกันสักนิดเดียว สิ่งที่ทำให้ ดาภารู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง

จิดาภาไม่ได้ถามอะไรมาก จึงพยักหน้า รถก็ขับไปยัง ทิศทางของห้างสรรพสินค้า

“คุณจิดาภา วันนี้คุณพอจะไปช้อปปิ้งเป็นเพื่อนกับฉันได้ไหม ?”

จิดาภาพยักหน้า “ได้สิ !”
“เพราะว่าฉันไม่คุ้นเคยกับที่นี่ แล้วฉันก็กลัวด้านภาษาจะ ยาก ดังนั้นถ้าคุณไปเป็นเพื่อนฉันมันจะดีมากเลย !

จิดาภายิ้มขึ้น นี่ก็คือจุดประสงค์ที่เธอมานั่นแหละ

ไม่นานนักก็ถึงห้างสรรพสินค้า

จิดาภาจอดรถเรียบร้อยแล้วก็เดินเข้าไปกับเจมน่า

หลังจากเข้าไปแล้ว เจมน่า ก็ตรงไปยังร้านแบรนด์ชั้นนำ ทันที หลังจากเดินเข้าไปแล้วก็หยิบเสื้อผ้าสองสามตัว แล้ว เปลี่ยนเป็นชุดเดรส ส่วนที่เหลือก็เอาใส่ถุง ดูลักษณะท่าที เหมือนชำนาญมาก

เมื่อถึงตอนที่จะจ่ายเงินเจมน่าก็นึกขึ้นได้ทันทีว่าตอนที่เธอ มาไม่ได้พกบัตรมาด้วย

“สามารถใช้โทรศัพท์ของคุณได้ไหมคะ ?

ขณะนั้นจิดาภาก็หยิบบัตรแล้วยื่นให้พนักงานทันที

เจมน่าตกตะลึง “ไม่ต้องค่ะคุณจิดาภา ตอนจะมาฉันลืมไป แล้ว ตราบใดที่บอกพ่อฉัน เงินก็จะถูกโอนมาทันที !

“ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณมาที่นี่ก็เป็นแขก อีกอย่างก็ช่วยชีวิต ของพันเดชไว้ด้วย จะให้คุณจ่ายเงินด้วยตัวเองได้ซะที่ไหนกัน ล่ะ !?”

“รูดเลยค่ะ !” จิดาภามองไปยังพนักงานแล้วเอ่ยปากพูด
จากนั้นพนักงานก็มองไปที่เจมน่า เห็นว่าเธอไม่ได้ปฏิเสธ

จึงรูดไป

หลังจากซื้อเสื้อผ้าเรียบร้อย เจมน่าก็เดินเข้าไปข้างในต่อ ซื้อสิ่งของเล็กๆ น้อยๆ อีก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าต้องใช้บัตรของ จิดาภาทั้งหมด

เธอกำลังคิดอยู่ว่าดีนะที่พันเดชเอาบัตรให้เธอหนึ่งใบ ไม่ เช่นนั้นมันคงจะไม่สามารถรูดให้เจมน่าได้ขนาดนี้

แต่เมื่อเห็นลักษณะที่เธอฟุ่มเฟือยแบบนี้ อาจจะชินมาแล้ว

เธอสงสัยมากว่าเจมน่าเป็นคนแบบไหนกันแน่ มาอยู่ที่นี่ ราวกับว่าไม่ได้เร่งรีบไป แล้วยังจะคุ้นเคยกับพันเดช แม้แต่ ลาภิศก็เหมือนจะคุ้นเคยมากเช่นกัน……

ขณะนั้นเจมน่าก็เดินไปยังร้านเสื้อผ้าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เห็นเนกไทหนึ่งเส้นก็ชะงักอยู่ชั่วขณะ แล้วสายตาก็มองสิ่งนั้น อยู่เป็นเวลานาน

จิดาภามองไปที่เธอ “เป็นอะไรไปเหรอ ?”

“คุณรู้สึกไหมว่าสีและสไตล์แบบนี้มันเหมาะกับพันเดช มาก ! เจมน่าเหมือนจะพูดโดยไม่ได้ตั้งใจ

เธอคก็พันเดชสองคำก็พันเดช ดูแบบไหนก็ไม่เหมือนคนที่ช่วยชีวิตธรรมดาๆ ขนาดนั้น
จิตาภามองไปที่เนกไทแล้วเลิกคิ้วขึ้น “ใช่เหรอ ?”

เจมน่า พยักหน้า “แน่นอน เขาชอบสีแดงเข้ม แม้ว่าเขา จะไม่ได้ใส่บ่อยนัก

ในประโยคเดียวนี้ จิดาภาก็ยังฟังออกว่าไม่ธรรมดาอยู่

บ้าง

“เธอกับพันเดชรู้จักกันมานานแล้วเหรอ ?” จิดาภาขมวด คิ้วขึ้น แล้วมองไปที่เธอพลางถามขึ้นอย่างหยั่งเชิง

ได้ยินสิ่งนี้เจมน่าก็หันหัวมองไปที่เธอ “ใช่ไงล่ะ พันเดชไม่

ได้บอกคุณเหรอ ?” น้ำเสียงแบบนี้มันช่างธรรมชาติมาก

ขณะนั้นจิดาภาก็ตกตะลึงเล็กน้อย ในใจมีรสชาติแบบ หนึ่งที่ไม่สามารถพูดออกมาได้

ใช่ ! คุณไม่รู้เหรอ ?

ประโยคนี้ดังก้องอยู่ในหูของเธออยู่ตลอดเวลา ส่วนเธอ จะรู้ได้ยังไง

“พวกคุณ……”

“ฉันพูดมากไปแล้วใช่ไหม สำหรับเรื่องนี้ก็คงจะรู้ให้พ้น เดชบอกคุณด้วยตัวเองก็แล้วกัน !” เจมน่าพูดด้วยรอยยิ้ม แล้ว เดินออกจากร้าน ไม่ได้ซื้อเนกไทนั้นให้กับพันเดช

จิดาภากวาดสายตาไปยังเนกไทสีแดงเข้มนั้น ไม่รู้ว่า ทำไมในใจมีความรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมาโดยธรรมชาติ
นี่คือพันเดชตั้งใจจะปิดบังเธองั้นเหรอ ?

ตอนแรกเธอเองก็รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้

ถามอะไรมาก แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าสัญชาตญาณของเธอจะถูก ต้อง เดินไปประมาณสองชั่วโมงเศษๆ เจมน่าก็ซื้อจนครบแล้ว

จึงหยุดและกลับไป

ขณะนั้นพันเดชก็โทรมาว่าจะไปกินข้าวด้วยกัน จากนั้น ดาภาจึงพาเจมน่าไปด้วย

อาหารเที่ยงสําหรับสามคน

เจมน่ามีชีวิตชีวามาก ในตอนที่กินอาหารที่มีหลากหลาย

หัวข้อคุยกับพันเดชอยู่ตลอดเวลา

ส่วนจิดาภาก็มีความคิดอยู่ในใจ แต่ก็เงียบลง

ดูเหมือนว่าพันเดชจะสังเกตเห็นว่าจิดาภาผิดปกติไป จึง มองไปที่เธอแล้วถามขึ้น “เป็นอะไรไปเหรอ ?”

จิดาภามองไปที่เขาแล้วยิ้มขึ้นที่มุมปาก “ไม่ได้เป็นอะไร หรอก น่าจะเพราะรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย !

ส่วนเจมน่าก็ยิ้มขึ้นอย่างสำนึกผิด “ฉันไม่ได้ไปช้อปปิ้ง นานแล้ว ดังนั้นก็เลยใช้เวลาเดินนานไปหน่อย คุณจิดาภาคะ ขอโทษด้วยนะ !”

จิดาภายิ้มขึ้น ไม่ได้เป็นอะไรหรอก เพียงแค่สองสามวันนี้มีเรื่องมากมายก็เลยรู้สึกเหนื่อย ไม่ได้เกี่ยวข้องกับคุณเลย !

“งั้นก็ดีแล้ว !“

“ถ้าเหนื่อยแล้ว เดี๋ยวผมจะส่งคุณกลับนะ !” พันเดชมอง ไปที่เธอแล้วพูดขึ้น

จิดาภาไม่ได้ปฏิเสธ จากนั้นก็พยักหน้า

หลังทานอาหารเสร็จ พันเดชกำลังจะส่งพวกเขากลับไป ขณะนั้นเจมน่าก็เอ่ยปากพูดขึ้นอย่างกะทันหัน