ตอนที่661เจ้าชายขนมหวาน

ตอนที่ 661 เจ้าชายขนมหวาน

“ฉันอยากให้พ่อหนุ่มรูปหล่อคนนี้ช่วยทำให้ฉัน! “ผู้หญิง คนนั้นพูดแล้วชี้ไปที่เอลิสต์

พนักงานอึ้งอยู่ครู่นึง แล้วมองไปที่เอลิสต์ เอลิสต์ยิ้มหัว เราะเบาๆ ได้ครับ!

และแล้วก็เริ่มลงมือท่า ภายใต้คำแนะนำของพนักงาน ไม่ นานมากก็ทำเสร็จ ขอบคุณค่ะ! “หญิงสาวกล่าวขอบคุณ สอง ตาจ้องมองเอลิสต์อย่างลึกซึ้ง ใช้สองมือถือของไปอีกฟากนึง

“ไม่เป็นไรครับ! “เอลิสต์ยิ้มอย่างสุภาพบุรุษ

ณ ขณะนี้ ลูกค้าเริ่มเข้ามาเยอะ ล้วนแต่ยืนต่อคิวด้านหลัง ของหญิงสาวคนเมื่อกี้ “ฉันเอาอันนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้

“ได้ครับ!

ตอนที่ผู้หญิงกำลังสั่งของ คนที่เข้าร้านยิ่งอยู่ยิ่งเยอะขึ้น เรื่อยๆ ทุกคนไปเข้าแถวที่เอลิสต์กันหมด อีกทั้งล้วนแต่เป็นผู้ หญิง จากนั้นพนักงานคนเดิมจู่ๆก็กลายเป็นผู้ช่วย

หลังจากไปรยาปรึกษาหารือกับอาจารย์สอนติ่มซำเสร็จก็ เดินตามหลังเขาออกมาจากด้านใน เมื่อเห็นการต่อสู้ด้านนอกก็อึ้งไปในทันที

เกิดอะไรขึ้น?

คนเต็มร้าน นั่งกันเต็มไม่ว่า ยังต่อแถวยาวเหยียด

เธอเปิดร้านมาตั้งนาน หลังจากวันแรกตอนที่พันเดชอยู่ที่ นี่ คนเยอะขนาดนี้ นับจากวันนั้นก็ไม่เคยมีอีกเลย…..

แต่ตอนนี้……..

“สุดหล่อคะ ฉันจะเอาอันนี้

“ฉันก็จะเอาอันนี้……..

ทุกคนต่างมองมาที่เอลิสต์ ยิ้มแย้มอย่างมีความสุขมาก คล้ายกับของที่พวกเขาสั่งมาก็แค่วางไว้ ไม่ได้สั่งมากิน แต่ เพราะเอลิสต์นั้น….…..

ไปรยารู้สึกได้ทันทีว่า การมีหนุ่มหล่ออยู่ในร้าน สำคัญ

มากเลยทีเดียว!

ในร้านมีลูกค้าเต็มไปหมด

ไปรยากำลังคิดพึมพำอยู่ เรื่องการหาสาวสวยหนุ่มหล่อ อะไรทำนองนี้ ขณะนั้น เอลิสต์หันมา มองที่เธอ มัวคิดอะไร อยู่? ยังไม่รีบมาช่วยอีก!

คำพูดของเอลิสต์ ทำให้ไปรยาตื่นตัว เธอมีสติกลับมา แล้วพยักหน้า อ้ออ่อ! “
และแล้ว เถ้าแก่ก็แปลงร่างเป็นพนักงานเสิร์ฟ เริ่มต้น ความยุ่งเหยิงท่ามกลางผู้คนมากมาย

ตอนที่ช่วยเสรฟกาแฟ มีลูกค้ามาพูดกับไปรยาว่า ผู้ชาย

ในร้านของพวกคุณคนนี้ หล่อมากเลยอะ!

ได้ยินอย่างนี้ ไปรยาก็ยิ้มจริงเหรอ? ”

“จริงสิ ก่อนหน้านี้ไม่เคยเจอเขาเลย

“อ่อ…..เพิ่งมาค่ะ! ไปรยาพูดไปยิ้มไป เพื่อรักษาลูกค้า ผิดชอบชั่วดีก็ต้องพูดไป

“เขาชื่ออะไรหรอ? “

“เอลิสต์! ”

หญิงสาวก็พยักหน้า ไปรยาไม่ลืมที่จะพูดต่อท้ายไปอีก ประโยค“โสดนะคะ!

ประโยคเดียว ดึงดูดผู้คนจนตาส่องประกายแวววาว

ไปรยายิ้ม แล้วก็รีบไปจัดการโต๊ะอื่นต่อ

วันทั้งวัน จนถึงสี่ทุ่มถึงจะได้หยุดพัก

ไปรยาฟุบอยู่ตรงนั้น เหนื่อยล้าจนไม่อยากขยับตัว

แต่เอลิสต์กลับดูเหมือนคนที่ไม่เป็นอะไรเลย เขาเดิน เข้าไป ดูเธอเป็นไงบ้าง? เหนื่อยมากไหม? ”

ไปรยาพยักหน้า แม้แต่จะเอ่ยปากก็ขี้เกียจแล้ว
“ดึกมากแล้ว กลับไป กินข้าวแล้วรีบพักผ่อน! “เอลิสต์

ไปรยาฟุบอยู่บนโต๊ะ พยักหน้าอย่างเหนื่อยล้าได้! “

พูด

สุดท้ายก็พยุงตัวเองขึ้นแล้วเดินไปกับเอลิสต์ เอลิสต์ขับรถ ส่วนไปรยานั่งตัวอ่อนปวกเปียกอยู่อีกด้าน

ได้พักผ่อนสักหน่อย

แทนที่จะเรียกว่าพักผ่อน เรียกว่าดีดลูกคิดของตัวเองจะดี

กว่า

เอลิสต์หันไป เห็นเธอเหนื่อยมากอย่างนี้ก็ไม่ได้พูดอะไร จนถึงบ้าน เอลิสต์ก็ไปทำกับข้าว ส่วนไปรยาก็เอนตัวนอนบน โซฟารออาหาร รอไปพลาง คิดแผนการเล็กๆของตัวเองไป พลาง

เอลิสต์ทำกับข้าวเสร็จ ไปรยาก็ได้พักผ่อนบ้างแล้ว รู้สึก สดชื่นขึ้น เธอกับเอลิสต์นั่งกินข้าวด้วยกัน

เห็นไปรยาเอาแต่เงียบไม่พูดไม่จา เอลิสต์เอ่ยปาก ถาม กำลังคิดอะไรอยู่? “

ได้ยินคำพูดของเอลิสต์ ไปรยาหันไป มองที่เขา คิด แผนการอยู่นานแล้ว ไม่มีใครอยู่ตรงหน้าเลยเหรอ!

จะยังมีใคร มีความสามารถมากกว่า คนที่อยู่ตรงหน้าอีก?
นัยน์ตาเหลือบขึ้น มองไปที่เอลิสต์ ทันใดนั้นก็ตักอาหาร ใส่จานให้เอลิสต์ด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง

“กินเยอะๆหน่อยนะ

ไปยิ้มไป

วันนี้รบกวนเธอมากแล้ว! “เธอพูด

เห็นไปรยาตักอาหารให้เขา เอลิสต์ก็อึ้งไปพักนึง พลาง

พยักหน้า

“อ๋อ!

“วันนี้ต้องขอบคุณเธอจริงๆเลยนะ! ”

“ขอบคุณอะไรกัน? ”

“ขอบคุณเธอที่ช่วยงานที่ร้านไง ดูออกแหละ ว่าผู้หญิง พวกนั้นล้วนแต่อยากไปหาเธอ ครั้งที่แล้วตอนคนเยอะเต็มร้าน ขนาดนี้ ก็คือตอนที่พันเดชอยู่ วันนี้เพราะเธอเลยนะ! ไปรยา พูด เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ก็อดรู้สึกไม่ได้ว่า คนสมัยนี้ ล้วนแต่กิน เสน่ห์สีสันกันทั้งนั้น

พูดเรื่องนี้ขึ้นมา สีหน้าของเอลิสต์เรียบเฉย แล้วก็กินต่อ ไปรยาเพิ่งจะสังเกตเห็นว่า ท่าทางการกินอาหารของเขาดูสง่า งามมาก ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนพาลข้างถนน

“วันนี้อาจจะบังเอิญคนเยอะพอดี! “เอลิสต์ไม่ต้องการรับ ความดีความชอบนี้

“บังเอิญหรือไม่บังเอิญ ฉันสามารถดูออกได้! “ไปรยาพูดอย่างมั่นใจ

เอลิสต์”…….

เอลิสต์เลือกที่จะเงียบ

เห็นเอลิสต์ไม่พูดไม่จา ไปรยากระหยิบปาก แล้วขยับ เข้าไปใกล้ นายท่อนไม้ ช่วงนี้เธอทำอะไรอยู่เหรอ? “ ”

ทันใดนั้นเสียงของไปรยาก็เปลี่ยนเป็นนุ่มนวล ทำให้ไม่ ค่อยชินเท่าไรนัก เอลิสต์หันหน้ามองไปที่เธอเป็นไรไป? มี ปัญหาอะไรรึเปล่า? “

ไปรยาค่อยๆยิ้ม

ถึงแม้รอยยิ้มนั้นแสนหวาน แต่ในขณะเดียวกันก็เปิดเผย ว่าเธอมีเป้าหมายบางอย่าง

“บอกมาเถอะ! “เอลิสต์พูดออกไปตรงๆ

ไปรยาก็ไม่อ้อมค้อมอีก อีกทั้งยังจ้องไปที่เขา แล้วยิ้ม กว้าง ฉันมีความคิดบางอย่าง

“อะไร? “

“ฉันอยากจ้างเธอ!

“จ๊ะ! ? “เอลิสต์ขมวดคิ้วแล้วมองไปที่เธอ

ไปรยาวางถ้วยและตะเกียบลง จ้องมองเขาอย่าง

จริงจัง ว่ามา เธอต้องการค่าจ้างเท่าไร ? ฉันถามเธอแล้วนะ!

เอลิสต์”……”