ตอนที่53สมควรที่จะได้รับชื่อเสียง

ตอนที่ 53 สมควรที่จะได้รับชื่อเสียง

ฉากนี้ ถูกคนที่ไม่ควรเห็นพบเข้าอย่างพอดิบพอดี

“พันเดช…พวกคุณกำลังทำอะไร?” เธอถามด้วยตัวสั่น

เทา

เมื่อได้ยินเสียงนี้ จิตาภาก็หันหลังกลับไปและเป็นเวลา เดียวกันที่พบว่าตุลยายืนอยู่และมองดูพวกเขาด้วยสายที่เจ็บ ปวด

วินาทีต่อมา จิดาภาก็รีบถอนตัวเองออกมาจากบนตัวของ

พันเดซ

แต่เมื่อเป็นอย่างนี้ ยิ่งทำให้ตลายิ่งรู้สึกขาดความเชื่อมั่น

ในตัวเอง

ฉากนี้ ทำให้ดุลยาคิดว่า พวกเขากำลังกอดกัน

เธอไม่ได้พูดอะไร แต่กำลังมองไปที่เขา จิดาภาเห็นได้ชัด ว่าภายในตาของเธอเต็มไปด้วยเจตนาร้ายและโมโหอย่าง รุนแรง

เฮ้อ บนโลกนี้มักมีบางอย่างที่เรียกว่าความบังเอิญ เธอไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ
จิดาภารู้สึกกลัดกลุ่มเป็นอย่างมาก เพิ่งจะผ่านไปไม่นาน ก็ถูกเธอเห็นเข้าแล้ว

มันช่างบังเอิญจนไม่น่าเชื่อ

ตอนนี้ ดุลยาก้าวเข้าไปจ้องมองพวกเขา “พันเตช………

จิดาภาไม่พูดอะไร ซึ่งถ้าหากเธอจะอธิบาย แน่นอนว่ายิ่ง อธิบายยิ่งแย่

ดูเหมือนว่าพันเดชจะไม่สะทกสะท้านอะไร “คุณมาอยู่ที่นี่ ได้อย่างไร?”

“ฉันมาดูงานแสดงเครื่องประดับ พวกคุณมาอยู่ที่นี่ได้ อย่างไร? ตุลยาถาม

“พวกฉันเองก็มาดูเหมือนกัน”

“พวกเราด้วยกัน?” ตุลยามองดูพวกเขาอย่างไม่น่า เชื่อ แม้ว่าภายในใจจะมีความโกรธ แต่เพราะมีคนเยอะ เธอ จึงไม่สามารถทำให้ฐานะของตัวเองเสียหายได้

“อืม เธอคือตัวแทนนักออกแบบของบริษัทพวกเรา มาเข้า ร่วมการแข่งขันครั้งนี้ ดังนั้นมาดูด้วยกันเถอะ” พันเดชกล่าว

จริงเหรอ?

เป็นอย่างนั้นเหรอ?

ตุลยาไม่ค่อยอยากจะเชื่อ แต่เป็นเพราะพันเดชพูดออกมาถ้าหากโมโหอย่างไร้เหตุผล กลัวว่าจะทําลายภาพพจน์ที่อยู่ ภายในใจของพันเดช

เธอทำได้เพียงพยายามอดกลั้น หันหน้ากลับไปมองตา ภา มุมปากเผยอยิ้มอย่างเยือกเย็น “ฉันจะบอกให้นะ คุณจิดา ภา นี่มันสถานที่สาธารณะ ระวังหน่อยจะดีกว่า” เธอพูดอย่าง ประชดประชัน

หลังจากที่จิตาภาได้ฟัง ก็ไม่ได้โกรธแต่อย่างใด แต่กลับ ยิ้ม “คุณตุลยา คุณไม่ต้องมาเยาะเย้ย และไม่ต้องมาเป็น ปรปักษ์กับฉันหรอก เพราะสิ่งที่คุณคิดว่าดี คนอื่นอาจจะไม่ได้ คิดว่าดีเช่นคุณ ถึงแม้ว่ามันจะดีก็ตาม ก็นับว่าเป็นของเหลือ ของคนอื่น และฉันไม่สนใจ” พูดจบ เธอก็ยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ แล้วมองไปที่พันเดช “ประธานพันเดช ฉันสนุกพอแล้ว คงไม่ รบกวนคุณสองคนแล้ว ฉันขอตัว” พูดจบ จิดาภาก็เดินเช็ดตัว ออกไป โดยไม่แม้แต่จะมองตุลยา

ประโยคนี้ ทำให้ทั้งสองคนโกรธ

ตุลยารู้สึกโกรธ แต่ทว่ากลับไม่พูดออกมา ยิ่งไปกว่านั้น สีหน้าของพันเดชก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ผู้หญิงคนนั้นพูดว่าเขาคือของเหลืออย่างนั้นเหรอ? เธอลืมแล้วเหรอ ว่าเธอเองก็เป็นของเหลือเหมือนกัน

ไม่สามารถอธิบายได้ พันเดชรู้สึกโมโห เขาโกรธอย่าง จริงจัง รู้ว่าผู้ชายที่เป็นที่ชื่นชอบของผู้หญิงทุกคน ภายในสายตาของเธอ คาดไม่ถึงว่าจะถูกทอดทิ้งอย่างไม่ไยดี

ยังพูดว่าไม่สนใจ

เธอกำลังทอดทิ้งเขา

ถึงแม้จะคิดเช่นนั้น แต่พันเดชก็ไม่ได้แสดงออกมา ดี ดี มาก ไปถึงบริษัทค่อยคุย

ในเวลานี้ ตุลยาหันหน้าไปมองพันเดช อดไม่ได้ที่พูด แขวะออกมา “ช่างไม่มีการอบรมสั่งสอนเสียจริง

เมื่อฟังตุลยาพูด พันเดชทำได้เพียงมองเธอ แต่ไม่ได้ กล่าวอะไรออกมา อีกทั้งในเวลานี้ ดุลยาก็ได้เดินไปคว้าแขน ของเขา แล้วพูดด้วยอาการออดอ้อนและไม่พอใจ “พันเดช ทำไมเธอถึงได้กลายมาเป็นตัวแทนนักออกแบบของบริษัทคุณ

พันเดช โมโห แต่พยายามอดกลั้น และตอบเธอเพียงคำ “สมควรที่จะได้รับชื่อเสียง