ตอนที่487สาบานด้วยชีวิต(3)

ตอนที่ 487 สาบานด้วยชีวิต (3)

พวกเขาเป็นคนที่ขาดความปลอดภัยและป้องกันตัวเอง อย่างยิ่ง ต้องได้ยินเป็นคำพูดออกมาถึงจะจูบได้ ทว่า ในวันนี้ เขาก็เข้าใจแล้ว………

บางครั้งความรักก็ไม่จําเป็นที่จะต้องใช้คำพูด แต่บางครั้ง คำพูดก็เป็นตัวส่งเสริมความรักที่ดีที่สุด

ตุลยาเดินออกมาจากโรงพยาบาล

ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกผิดปกติ พันเดช ให้ความรู้สึกแปลกๆ กับเธอ และสายตาที่มองเธอก็แปลกมากเช่นกัน

เธอถูกมือของตัวเอง รู้สึกว่าด้านบนว่างเปล่าจึงขมวดคิ้ว

ตั้งแต่วันที่กษิดิสเกิดเรื่อง เธอก็ไม่เห็นแหวนของเธออีก

ขึ้น

เลย…..

หรือว่า……?

ไม่นะ !

ไม่แน่นอน !

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้เธอจึงเหยียบคันเร่ง แล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว

เอลิสต์อยู่ที่บ้าน ตุลยาเข้าไปในประตูโดยที่ไม่ได้พูดอะไร แล้วเริ่มที่จะขุดคุ้ยอยู่ข้างใน

เอลิสต์ขมวดคิ้วขึ้น มองตุลยาขุดคุ้ยไปทุกที่ แล้วขมวดคิ้ว

ขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

“คุณเป็นอะไรไป ? หาอะไรอยู่เหรอ ?” เอลิสต์มองไปที่

เธอแล้วถามขึ้น

“เห็นแหวนของฉันไหม ? แหวนฉันหายไปแล้ว…… ตุลยา พูดไปด้วยพลางคลาหารอบๆ ไปด้วย

ช่วงนี้เข้าๆ ออกๆ ที่นี่บ่อยที่สุด เธอต้องหามันเจอแน่นอน

“แหวนอะไร ?” เอลิสต์ถาม

ตุลยาหายังไงก็หาไม่เจอ จึงกังวลอยู่บ้าง ก็คือแหวนที่ ฉันใส่อยู่ปกติไง มันหายไปแล้ว หาไม่เจอเลย…… ด้วยความกังวล ตุลยาพูด

เห็นท่าทางของเธอเอลิสต์จึงขมวดคิ้วเล็กน้อย “สองสาม วันมานี้ไม่เห็นคุณใส่ตลอดนี้ !”

“ก็เพราะแบบนี้ ฉันก็เลยต้องหามันให้เจอไง !” ตุลยาพูด

ตอนนี้มีอีกหนึ่งความคิดที่น่ากลัว ถ้าแหวนหายอยู่ที่เกิด

เหตุอาชญากรรมของกษิดิสนั้น

เธอไม่อยากจะคิดเลย !
แต่เธอกล้าตัดสินใจได้เลยว่า ถ้าหาแหวนไม่เจอต้องเกิด เรื่องอะไรขึ้นอย่างแน่นอน !

พูดไปตุลยาก็เริ่มค้นหาไปทุกที่อีก ในห้องก็ถูกเธอคุ้ยหา จนเละเทะ ขณะนั้นเอลิสต์ก็ยื่นมือออกมาจับเธอทันที “คุณใจ เย็นๆ สิ ก็แค่เป็นแหวนเท่านั้น จำเป็นจะต้องกังวลขนาดนั้นเลย เหรอ !”

“คุณรู้ไหมว่าแหวนนั้น ตั้งแต่เจอกับกษิดิสกลับมา ฉันก็ไม่ ได้เห็นอีกเลย……” เธอตะโกน

ในตอนนั้นเอลิสต์ก็ตกตะลึงเล็กน้อย

มันเป็นแบบนี้นี่เอง

ตุลยามองไปที่ขา “ฉันไม่เคยเห็นมานานแล้ว คุณก็รู้ถ้า แหวนนั่นหายอยู่ตรงนั้น งั้นฉัน…………. เธอไม่รู้ว่าควรจะ พูดต่อไปยังไง

“ฉันกลัวมากจริงๆ ตุลยาพูด น้ำตาไหลลงมาอาบ

แก้ม

เห็นท่าทีที่ตึงเครียดของเธอ เอลิสต์ก็ชะงักและรู้สึกทุกข์ ใจแทนอยู่บ้าง จึงยื่นมือออกไปกอดเธอไว้

“อย่ากังวลไปเลย ผมจะไม่ให้เกิดเรื่องกับคุณแน่นอน !! เขาพูด แม้ว่าเป็นประโยคเดียวที่เรียบง่าย แต่ก็เป็นคำมั่น สัญญาที่แข็งแกร่ง

“แต่ว่าแหวนนั้นหายไปจริงๆ วันนี้วันเดชเห็นฉัน ยังถามเรื่องแหวนนั่นด้วย คุณว่าจะมีโอกาสหล่นอยู่ที่เกิดเหตุไหม ? ตุลยามองไปที่เอลิสต์แล้วถามขึ้น

สายตาของเอลิสต์ก็มืดครึ้มมาก

เขาไม่กล้าตอบเธออย่างมั่นใจ ในตอนนั้นสถานการณ์ วุ่นวายมาก เขาก็ไม่สามารถพูดได้อย่างชัดเจน

“น่าจะไม่หรอก กลับไปหาก่อน ถ้าหาไม่เจออีกพวกเรา

ค่อยหาวิธีใหม่แล้วกัน !!

“ยังจะมีวิธีอะไรอีก !” ตุลยาพูดด้วยความเป็นกังวลอย่าง

ไม่หยุดหย่อน

“จะต้องมีสักวิธีแน่นอน ตอนนี้คุณก็บอกแหวนนั้นให้ผม แล้วเราจะไปหาด้วยกัน !” เอลิสต์พูด

เสียงของเขาไม่ดังเท่าไหร่ แต่ทุกครั้งที่มีพลังมาก ทำให้

ตุลยาจะไม่เชื่อมั่นก็ไม่ได้

มองไปที่เขาด้วยน้ำตาคลอ แล้วพยักหน้าอย่างแน่วแน่