ตอนที่218ผู้หญิงฉลาด(1)

ตอนที่ 218 ผู้หญิงฉลาด (1)

“ทำไมต้องลักพาตัวฉัน?” จิดาภาถามเขาขึ้นมา แม้ว่าจะรู้ ดีอยู่ว่าทำไม แต่ก็ยังคงถามอยู่

คนนั้นนิ่งไป มองจิดาภาแล้วพูดขึ้นมา “ถ้าจะโทษ ต้อง โทษที่เธอล่วงเกินเจ้านายของพวกเรา

“เจ้านายของพวกนายคือใคร!?” จิดาภารีบถามต่อทันที

“แน่นอนว่าคือคุณก…” พูดมาได้ครึ่งหนึ่ง คนนั้นก็เงียบ ลงทันที เหมือนกับรู้ว่าตัวเองพูดมากเกินไป มองจิดาภา อย่าง ไม่พอใจ “เธอล่วงเกินใคร เธอไม่รู้หรอ?”

จิดาภาไม่ได้ตอบไป แต่มองไปที่เขา ด้วยสีหน้ามั่นใจ “นายกำลังบอกว่า…คุณกษิดิศ?”

สีหน้าของคนนั้นเปลี่ยนไปทันที “ฉันพูดตอนไหน?

“เมื่อกี้” จิดาภาตอบด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ มองคนคนนั้น อย่างไม่รีบร้อน ตอนนี้คนที่ตื่นกลัวต้องเป็นคนนั้นแล้ว

ได้ยินจิดาภาพูดแบบนั้นแล้ว สีหน้าของเขาไม่ดีเลย กษิดิ กําชับเขาไว้ไม่ให้พูด ว
“เธอพูดมั่ว!” ตอนนี้คนนั้นตะคอกใส่จิดาภา การแสดงออกของเขาทำให้จิดาภาแน่ใจเรื่องหนึ่ง เขาหวาดกลัวและเกรงกลัว

“ฉันพูดมั่วหรือไม่ นายรู้ดีอยู่แล้ว นายว่า ถ้าคุณกษิดิศ ว่านายเป็นคนบอกฉัน นายจะเป็นอย่างไร?” จิดาภาถามเขา กลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“เธอพูดอะไร!?” ตอนนี้คนนั้นโกรธมาก มองจิดาภาแล้ว

ตะโกนใส่

“นายจะพูดหรือไม่พูด เขาจะต้องมาหาฉันอยู่ดี ตอนนั้น ฉันรู้ว่าใคร ก็ยัดเยียดให้นายได้อยู่ดี!” จิดาภาพูดเน้นย้ำทีละ

คำพูดของจิดาภา ก็มีเหตุผล เขารู้ว่ากษิดิศเป็นคนขี้ ระแวงเป็นอย่างมาก ถ้าเกิดว่าจิดาภาไปบอกเขา กษิดิศจะ ต้องหาวิธีไล่เขาออกแน่นอน ไล่ออกเป็นเรื่องเล็ก กลัวแต่ว่า….

คิดได้แบบนี้ก็ไม่กล้าคิดต่อ มองกลับไปที่จิดาภา “เธอ ต้องการอะไรกันแน่?

“ง่าย ๆ ฉันแค่อยากรู้ว่าที่นี่ที่ไหน! จิดาภาถามเขาอย่าง เรียบเฉย

“เป็นไปไม่ได้!” คนนั้นปฏิเสธอย่างชัดเจน

“ได้ ถ้าอย่างนั้น ฉันจะบอกคุณกษิดิศ ว่านายเผยความลับกับฉัน และยังกลัวเดือดร้อนถึงปล่อยฉันไป จิดาภามอง เขา แล้วพูดด้วยเสียงเบา ๆ

“เธอ” คนนั้นมองที่จิดาภา เบิกตากว้าง แต่ไม่รู้ว่าจะทำ อย่างไรกับเธอดี

“ที่จริงแล้ว ง่าย ๆ ฉันแค่อยากรู้ว่าที่นี่คือที่ไหน ตอนนี้ ฉันถูกพวกนายมัดไว้ อยากจะหนีก็หนีไปไม่ได้ ถึงตอนนี้นาย จะบอกฉันก็เอาไปทำไรไม่ได้ ฉันหนีไปไหนไม่ได้หรอก!” พูด กับเขาด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ ใช้ทั้งไม้นวมไม้แข็ง จิดาภาถนัด ที่สุดแล้ว

ได้ยินที่จิดาภาพูด คนนั้นก็ขมวดคิ้ว “ฉันจะเชื่อเธอได้ยัง ไง?”

“นายจะไม่เชื่อก็ได้ แต่นายไม่เชื่อความสามารถตัวเอง หรอ? มือเท้าฉันถูกมัด นายคิดว่าฉันจะวิ่งหนีได้หรอ?” จิดาภา ถามกลับไป

ประโยคที่พูดมา ทำให้คนนั้นรู้สึกพอใจขึ้นมาเล็กน้อย แน่นอนว่าเขามั่นใจในความสามารถตัวเองอยู่แล้ว

“ได้ ถ้างั้นฉันบอกเธอ ยังไงเธอก็หนีไม่ได้อยู่ดี แต่ว่าเธอ พูดเองนะ ว่าถ้าฉันบอกเธอแล้วเธอจะไม่บอกคุณกษิดิศ!” คน นั้นกลับมา

จิดาภาที่อยู่บนเตียงพยักหน้า “ได้ ฉันสัญญา ไม่ทำ แน่นอน”
เห็นท่าทางจริงใจของจิดาภา คนนั้นก็พูดออกมา “ที่นี่คือ เขตแม่พ้าย!”

เขตแม่พ้าย?

ได้ยินแบบนี้ จิดาภานิ่งไปสักพัก ที่นี่ค่อนข้างห่างจาก กลางเมือง และตอนนี้เป็นพื้นที่สำคัญในการพัฒนา