ตอนที่207เจอคนรู้จัก(2)

ตอนที่ 207 เจอคนรู้จัก(2)

พันเดชให้เธอมาที่นี่ทำไม?

เวลานี้ตุลยาหัวเราะออกมา “พันเดช คุณเป็นอะไร?”

ได้ยินคำสุดท้ายจากตุลยา พันเดชถึงได้มีสติกลับมา มอง ไปที่เธอ “เป็นอะไร?

“สีหน้าคุณไม่ดีเลย!” ตุลยาพูด

พูดเรื่องนี้ขึ้นมา พันเดชก็ยังหันไปมองที่จิดาภา หลังจาก นั้นก็เอาแต่ดื่ม “ใช่หรอ?”

ท่าทางตอนนี้ก็ดูเหมือนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ในขณะที่อีกฝั่ง สงชัยก็ลากจิดาภาไปทักทายแขกในงาน โดยไม่ลืมที่จะแนะนำจิดาภา

ในช่วงเวลานั้น มีความรู้สึกเลือนราง ราวกับว่านี่เป็นงาน

แต่งงานของพวกเขา มีสงชัยเป็นเจ้าบ่าวและจิดาภาเป็นเจ้า สาวมารับคำอวยพรจากแขกในงาน

คิดแบบนี้ขึ้นมา พันเดชก็บีบแก้วในมือแน่นขึ้น สายตายิ่ง

ลึกเข้าไปด้านใน
โดยเฉพาะเมื่อเห็นจิดาภาที่ดูเหมือนภรรยาของสงชัย เดินไปหัวเราะไปด้วยกัน ใจของเขาก็ยิ่งร้อนรุ่มขึ้นมา

เขาจ้องไปที่จิดาภามากขึ้น โดยไม่คิดถึงความรู้สึกของ ตุลยาเลย ขณะที่ตุลยามองที่พันเดช ก็รู้สึกเจ็บที่ใจจนไม่รู้จะ บรรยายออกมายังไง

นอกจากนี้ยังรู้สึกอับอายขึ้นมาจากใจ การมาของเธอ กลับกลายเป็นส่วนเกินไปได้

คิดแบบนี้ขึ้นมา น้ำตาก็คลอขึ้นมาที่เบ้าตา

“ฉันไปห้องน้ำหน่อย!” เวลานี้ ตุลยาพูดขึ้นมา เดินออก ไป เอาแก้ววางไว้ที่ข้าง ๆ เขา

พันเดชจึงหันไปดูเธอ ตุลยาเดินออกไปอย่างเร่งรีบ

ใครจะรู้ว่า พันเดชมองแค่ครู่เดียว ก็ไม่ได้พูดอะไร ตุลยา เดินไปได้ครึ่งทาง ก็หันมามองพันเดช สายตาของเขายังคง มองไปที่จิดาภา…

เวลานั้น ในใจเธอก็เย็นไปครึ่งหนึ่ง…

น้ำตาไหลออกมาที่เบ้าตา สองมือกำไว้แน่น หันกลับเดิน

ต่อไป

จิดาภาพบว่า ยิ่งไม่ชอบงานแบบนี้ เธอก็ยิ่งเจอมากขึ้น จิดาภาไม่ชอบงานแบบนี้ แต่ก็มาเข้าร่วมอยู่เรื่อย ๆ สงชัยเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของเธอ เคยช่วยเธอมากมายตอนนี้เขากลับมาสร้างเนื้อสร้างตัวในประเทศ แต่ยังไม่มีคน ควง เธอไม่มีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธเขา แต่ว่า….

ด้านหลังก็มีสายตาอาฆาตรุนแรง เย็นชาจนทำให้เธอรู้สึก

หนาวจนจะแข็ง เธอไม่รู้สึกสบายใจเลย…

ทักทายคนได้สักพัก ถึงได้มีเวลาถอนหายใจ สงชัยกัน กลับมามองจิดาภา “เป็นยังไง? เหนื่อยไหม?”

“ยังไหว!” จิดาภาไม่คิดว่า สงชัยที่เพิ่งกลับมาจากต่าง ประเทศจะเชิญคนใหญ่คนโตมาได้เยอะขนาดนี้

เห็นจิดาภาสวมรองเท้าส้นสูง สงชัยก็ยิ้มขึ้นมา “ถ้า เหนื่อย เธอพักก่อน ยังมีคนมาอีกหลายคน น่าจะอีกสักพัก เลย!”

“คุณคนเดียวได้หรอ?” จิดาภาถามขึ้น ไม่ยอมรับไม่ได้ เลยว่า เมื่อได้ยินว่า ให้พักได้ เธอก็รู้สึกดีใจขึ้นมา แต่ก็กลัวว่า สงชัยคนเดียวจะไม่ไหว

ได้ยินจิดาภาพูดขึ้นมา สงชัยก็ยิ้มขึ้นมาอย่างเห็นใจและ เป็นสุภาพบุรุษ “แน่นอน!

“ถ้างั้น…ฉันขอพักหน่อยนะ!” สวมรองเท้าส้นสูง ยืนอยู่ตั้ง นาน จิดาภาเหนื่อยแล้วจริง ๆ ที่สำคัญยังมีสายตาที่จับจ้อง เธอไม่หยุด ทำให้เธอรู้สึกไม่เป็นอิสระเลย

ได้ยินจิดาภาพูด สงชัยก็พยักหน้า “ถ้างั้นเธอพักผ่อนก่อน สักพักฉันค่อยมาหา
“อืม!”

จิดาภาพยักหน้า ตอนนี้เองก็มีคนเข้ามา จิดาภาจึงห้อง

เขาแล้วพูดว่า “ดีแล้ว คุณไปทำธุระเถอะ!

เห็นคนเข้ามา สงชัยก็พยักหน้า “เธอพักผ่อนก่อน

“อืม!”

จิดาภาพยักหน้า สงชัยเดินออกไป