ตอนที่735ฌัลล์ควบคุมสติไม่ได้

ตอนที่ 735 มัลล์ควบคุมสติไม่ได้

“คุณมัลล์มาถึงแล้วเหรอคะ?”

“ยังไม่ทันได้เข้าไป ก็ได้กลิ่นหอมโชยมา

จิดาภายิ้ม “ทำอาหารพื้นบ้านทั่วไป ไม่รู้ว่าคุณจะถูกปาก คุณรึเปล่า!

เมื่อมัลล์ได้ยินเช่นนั้น รู้สึกประหลาดใจขึ้น “นี่คุณทำเอง หมดเลยเหรอ?”

“เป็นฝีมือที่พี่มุ้งมิ้งช่วยฉันทำค่ะ!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น พี่มุ่งมึงรีบพูดขึ้น “ฉันแค่ช่วยเป็นลูกมือ ค่ะ แต่ส่วนใหญ่เป็นคนทำเองค่ะ!” “

มัลล์มองหน้าหล่อน แต่คุณยังไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอ?”

“ช่วงนี้ฉันกินยาบำรุงทุกวัน ดีขึ้นมากแล้วค่ะ อีกอย่างก็ แค่ทําอาหาร ไม่ได้ทำอะไรเยอะเลยค่ะ!” จิดาภาตอบกลับ

ลล์พยักหน้าลง “งั้นก็ดีแล้ว!” จากนั้นยิ้มขึ้น “ฉันไม่ได้ กินกับข้าวพื้นบ้านมานานแล้ว!

จิดาภายิ้ม ขณะเดียวกันเกาะตามเข้ามา มองไปที่หล่อน“คุณจิครับ นี่เป็นของบำรุงครับ มีประโยชน์ต่อร่างกายและลูก ครับ!”

จิดาภามองไปที่ของที่กองอยู่เยอะแยะมากมาย รู้สึก ตกใจทันที “คุณมัลล์ คุณไม่ต้องซื้อมาเยอะขนาดนี้ก็ได้ค่ะ ครั้งที่แล้วให้คนส่งมาให้ยังทานไม่หมดเลยค่ะ!”

“งั้นก็เก็บไว้ ค่อยๆทาน ยิ่งเยอะยิ่งดี! ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จิดาภายิ้ม “ทานข้าวกันเถอะ ฉันไปล้าง มือก่อน!”

มัลล์พยักหน้าลง จากนั้นถอดเสื้อคลุมออก ให้เกาะนำไป แขวนอีกด้านหนึ่ง

มัลล์เดินตรงไปที่โต๊ะอาหาร

เมื่อจิดาภาล้างมือเสร็จ จึงเดินไปนั่ง

“แม้ว่าทุกอย่างที่นี่จะเป็นของคุณ แต่ยังไงฉันก็ยืมมา แสดงความขอบคุณคุณก่อนนะคะ” จิดาภาพูดพลางยิ้มขึ้น

“เงินทองมากมายแค่ไหนจะมีค่าเท่าอาหารพื้นบ้านเช่นนี้ สำหรับผมแล้ว นี่เป็นการขอบคุณที่ดีที่สุด!” มัลล์พูดขึ้น “งั้น ผมไม่เกรงใจแล้วนะครับ!

“ได้เลยค่ะ!”

ลล์พูดพลาง หยิบตะเกียบขึ้น หลังจากตักชิมหนึ่งคำ เขาพยักหน้าลง “รสชาติใช้ได้เลย คิดไม่ถึงเลยว่า คุณเป็นคนทำทั้งหมดนี้

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จิดาภายิ้ม “ตอนที่ฉันอยู่ต่างประเทศ ฉันทําอาหารเองตลอด เพราะไม่ค่อยคุ้นเคยกับอาหารเมือง นอก จึงต้องทําอาหารทานเองประทังชีวิต

เมื่อพูดถึงชีวิตต่างแดนของจิดาภา มัลล์เลิกคิ้วขึ้น “ทำไม

ถึงไปต่างประเทศล่ะ?”

จิดาภาหรี่ตาลง “อยากออกไปฝึกฝนวิชาสักหน่อย!

มัลล์พยักหน้าลง “ก็จริงนะครับ ยังวัยรุ่นอยู่ ออกไปเปิดหู เปิดตาถือเป็นช่วงที่ดีที่สุด!

จิดาภายิ้มพลางทานอาหารต่อ

จู่ๆลล์คิดอะไรขึ้นมา “นึกขึ้นได้ เมื่อวานพันเดชมาหาผม

ที่บริษัท ท่าทีของเขาดูเป็นห่วงคุณมากเลยนะ!

เมื่อพูดถึงพันเดช จิดาภาที่กำลังทานข้าวอยู่ หยุดชะงัก

ทันที

“เอายังไงดีล่ะ? จะบอกเขาดีไหม ว่าคุณอยู่ที่นี่?” มัลล์ ถามขึ้น เคารพการตัดสินใจของจิดาภาเป็นอย่างมาก

จิดาภาครุ่นคิดไปมา จากนั้นส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยว รอสักพัก ฉันจะกลับไปเอง!

ลล์พยักหน้า ไม่พูดอะไรต่อทั้งสองทานข้าวต่อจิดาภาไม่แสดงอารมณ์อะไรมากนักเพราะครั้งนี้ทานข้าวไม่ได้เป็นประเด็นสำคัญ หล่อนลังเลสักพัก พูดขึ้น “คุณมัลล์ วันนี้ฉันบังเอิญเห็นรูปภาพรูปหนึ่ง

ลล์หยุดชะงักครู่หนึ่ง

นึกขึ้นได้ว่าในห้องหนังสือมีรูปของฉัตรชัยอยู่

นี่คือจุดประสงค์ที่จิดาภาชวนเขามาทานข้าวรึเปล่า

ตอนนั้นเอง จิดาภานรูปถ่าย วางไว้บนโต๊ะ มองไปที่ รูปภาพ สายตาของมัลล์มองตามไป

“ฉันบังเอิญเห็น โดยไม่ได้ตั้งใจ คิดไม่ถึงเลยว่า ฉันจะ มีหน้าตาเหมือนกับ…คนในรูปภาพ” จิดาภาพูดเพื่อกำลังรอคำ ตอบจากฌัลล์

มัลล์มองไปที่รูป วางตะเกียบในมือลง หยิบรูปภาพขึ้นมา มองด้วยสายตาลึกซึ้ง

จากนั้นเขายิ้มขึ้น “จริงๆ ผมก็รู้สึกประหลาดใจเหมือนกัน ครั้งแรกที่เห็นคุณ ผมรู้สึกตกใจมาก บนโลกนี้มีคนที่หน้าตา คล้ายกันขนาดนี้เลยงั้นเหรอ!

จิดาภายังคงมีท่าทีนิ่งขรึม มองไปที่มัลล์ เพื่อรอเขาพูด

ตอ

“ผมก็คิดไม่ถึงเลยว่าบนโลกนี้จะมีเรื่องที่น่าบังเอิญเช่นนี้ คุณช่วยผมไว้ และผมก็ช่วยคุณต่อ!

“ดังนั้น เพราะฉันมีหน้าตาคล้ายหล่อน คุณก็เลยช่วยฉันใช่ไหม?” จิดาภาถามกลับ

“ใช่ แต่ก็ไม่เชิง

จิดาภายักคิ้วขึ้น

“อาจจะเป็นเพราะหน้าตาที่คล้ายกันของพวกคุณทั้งสอง แต่ต่อมา ผมก็เลิกคิดเช่นนั้น สำหรับผมแล้วคุณเป็นเหมือนคน สนิทของผม ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นมาก!

จิดาภารู้สึกเห็นใจ หล่อนยิ้มและพูดขึ้น “ฉันไม่เคยได้ยิน คุณพูดว่าพวกเรามีหน้าตาคล้ายกันมาก่อน!

“ถ้าผมพูดแล้ว คุณจะเชื่อไหม?

จิดาภาหัวเราะส่ายหน้าไปมา

“เห็นไหมล่ะ ยิ่งไปกว่านั้น ผมรู้ดีว่าหล่อนอาจจะไม่อยู่ แล้วก็ได้…” ฌัลล์พูดด้วยน้ำเสียงโศกเศร้า