ตอนที่729กรุ๊ปเลือดเดียวกัน

ตอนที่ 729 กรุ๊ปเลือดเดียวกัน

“ถ้ายังงั้นให้ฉันอยู่ที่นี่จะดีหรอคะ? ”

ลล์มองหน้าเธอแล้วยิ้มออกมา “ไม่มีอะไรไม่เหมาะ หรอก ผ่านมาหลายปีแล้ว แต่ว่าที่นี่ยังไม่เคยมีคนอยู่เลย นอกจากบางเวลาที่จะมีคนเข้ามาทำความสะอาดบ้าง แต่ก็ไม่ เคยมีใครมาอยู่ ถ้าเธอมาอยู่ที่นี่ จะได้ทำให้ที่นี่มีชีวิตชีวาขึ้น มาบ้าง! ”

“แต่ว่า…”

“ถ้าเกิดว่ามันไม่เหมาะ ฉันก็ให้เธอไปอยู่ที่อื่นได้ เพราะ ฉะนั้นวางใจเถอะ ไม่มีอะไรไม่เหมาะสมหรอก! “ฌัลล์พูด

“ถ้ายังงั้นก็ได้ค่ะ! “ จิดาภาพยักหน้า “1

มัลล์ยิ้ม “ไม่เคยมีใครอยู่ที่นี่มาก่อน แต่ว่าฉันก็ได้ให้คน เตรียมของไว้หมดแล้ว ถ้าเกิดว่าต้องการอะไรเพิ่ม ก็โทรหาฉัน ได้! “

“มีที่ให้อยู่ แค่นี้ก็ดีมากแล้วค่ะ! “ จิดาภายิ้มแล้วตอบ

ในตอนนี้เอง ก็มีคนเดินเข้ามา มัลล์ก็พูดว่า “นี่เป็นคนที่ จะมาดูแลตอนที่เธออยู่ที่นี่ ถ้าเกิดว่าเธอต้องการอะไรก็บอกเธอได้ “

“คุณผู้หญิง สวัสดีค่ะ ฉันมีหน้าที่มาดูแลคุณ!

จิดาภาอึ้งไป แล้วก็รีบพยักหน้า “สวัสดีค่ะ หลังจากนั้น ก็หันไปมองคนที่อยู่ด้านหลัง “ที่จริงไม่ต้องก็ได้นะคะ ฉันดูแล ตัวเองได้! ”

“แต่ว่าถ้ามีคนอยู่ด้วยฉันจะสบายใจมากกว่า! “

จิดาภาพยักหน้า “ถ้ายังงั้นก็ได้ค่ะ!” หลังจากอยู่ที่นั่นซักพัก มัลล์ก็เตรียมตัวจะกลับ ตอนนี้เอง เกาะก็หยิบกล่องนึงขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะ

“คุณจิดาภาครับ นี่คือซุปไก่ มัลล์ให้คนทำมาให้คุณโดย เฉพาะเลย คุณดื่มเยอะๆ นะครับ!

“ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ!

“ถ้ายังงั้นรีบพักผ่อน ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้นแล้วนะ! “มัลล์พูด

จิดาภาพยักหน้า “ฉันจะทำแบบนั้นค่ะ ขอบคุณนะคะคุณ

ฌัลล์! “

ฌัลล์ยิ้ม แล้วก็กลับออกมา

จิดาภาไปส่งพวกเขาที่ประตู แล้วก็เห็นรถจากไป จิดาภา ก็เลยเลิกมอง แล้วก็มองไปรอบๆ เธอรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก
แดดจัด อากาศกำลังดี ต้นไม้ใบหญ้ารอบๆ ดูดีมาก เหมือนกับว่าโตมาเอง จิดาภาชิงช้า แล้วก็เดินเข้าไปนั่ง รับ แดดและลม

ที่จริงอยู่ที่นี่ ให้อารมณ์เหมือนได้ลาพักร้อน

เธอค่อยๆ หลับตาลง แล้วก็อาบแดดไปแบบนั้น บรรยากาศรอบข้างเหมือนกับว่ากำลังล้างบาปให้กับเธอ

ความเงียบตอนนี้กำลังดีมาก แต่ว่าตอนนี้ในใจกลับรู้สึก ไม่มีความสุขอีกแล้ว

ไม่รู้เหมือนกันว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว จิดาภาก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วก็คิดอะไรขึ้นมาได้ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิด

พอเปิดขึ้นมา ก็เห็นข้อความหลายร้อน แล้วก็สายที่ไม่ได้ รับนับไม่ถ้วน ข้อความนับไม่ถ้วน

มีของไปรยา ของเปรมศักดิ์ แล้วก็ของพันเดช…

จิดาภาไม่สนใจสายที่ไม่ได้รับและข้อความของพันเดช เธออ่านข้อความของไปรยา หลังจากคิดอยู่ครู่นึง ก็โทรหาเธอ

ไปรยาที่หาจิดาภาไม่เจอก็กังวลมาก ถึงแม้ว่าจะอยู่ใน ร้าน แต่ว่าวิญญาณกลับไม่อยู่ที่นี่

แล้วตอนนี้เองโทรศัพท์เธอก็ดังขึ้น พอเห็นว่าเป็นเบอร์ ของจิดาภา เธอก็เหมือนกับเลือดกลับมาสูบฉีดอีกครั้ง และรีบ รับสายทันที
“ฮัลโหล… เสียงที่อ่อนโยนของจิตาภาลังขึ้น เธอมอง หญ้าที่อยู่ที่พื้น อารมณ์ดีมาก

“จิ นี่เธอรึป่าว? “

“ฉันเอง! ”

“ในที่สุดเธอก็โทรกลับมาแล้ว! เธอรู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วงเธอ แค่ไหน ฉันตามหาเธอทั้งวันทั้งคืน! เธออยากให้ฉันช็อกตาย หรือยังไง! “

เมื่อกี้พึ่งรับสาย ไปรยาก็พ่นคำพูด ใส่มาเป็นชุด

จิดาภาถือโทรศัพท์อยู่ ถึงแม้ว่าไปรยาจะเสียงดังมาก แต่ ว่าเธอก็ไม่สามารถปกปิดความกังวลในน้ำเสียงของตัวเองได้

รอให้ไปรยาตะคอกจนเสร็จ จิดาภาถึงพูดออกมา “ขอโทษที ที่ทำให้เธอเป็นห่วง!

ประโยคขอโทษ ทำให้ไปรยารู้สึกทุกข์ใจขึ้นมา “ช่าง เถอะ ฉันไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเธอหรอก ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ฉันจะรีบไปหาเธอเดี๋ยวนี้! “

“ไม่ต้องหรอกไปรยา ฉันไม่ได้เป็นอะไร ฉันแค่อยากอยู่ สงบๆ ซักหน่อย! “ จิดาภาตอบ

“แล้วเธออยู่ที่ไหน? “

“ฉัน…เธอไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก ฉันไม่ได้เป็นไร! “

“ถ้ายังงั้นเธอต้องบอกฉัน ว่าเธออยู่ที่ไหน ไม่ยังงั้นฉันจะไม่สบายใจ! ไปรยาพูดอย่างร้อนรน

จิดาภาคิดอยู่ครู่นึง แล้วก็บอกเธอ

“วางใจเถอะ อีกไม่กี่วันฉันก็กลับแล้ว! “

“ถ้ายังงั้นก็ได้ แต่ว่ายังไงเธอต้องรักษาโทรศัพท์ตัวเองไว้ ให้ดีๆ มีเรื่องอะไรต้องโทรหาฉันเข้าใจมั้ย!

“อืม! จิดาภาพยักหน้า แล้วก็เหมือนคิดอะไรได้ “ใช่สิ ไปรยา ฉันอยากจะอยู่แบบสงบๆ ซักหน่อย เพราะฉะนั้น…!

“วางใจเถอะ ฉันไม่มีวันบอกคนอื่นหรอก ฉันบอกเธอก่อน เลยนะ ตอนนี้พันเดชตามหาเธอจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว แต่ว่าฉัน ไม่มีวันบอกเขาหรอก ให้เขาเครียดไปเถอะ! ” ไปรยาพูด

พอพูดถึงพันเดช หัวใจของจิตาภาก็สั่นไหวอีกครั้งอย่าง ควบคุมไม่ได้ เธอพยักหน้า “อืม งั้นก็ดี ฉันวางก่อนนะ! ”

“อืม รักษาสุขภาพด้วย! ”

หลังจากวางสาย ไปรยาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เอลิสต์โผล่มาด้านหลังของเธอตอนไหนไม่รู้ “มีข่าวของจิ แล้วหรอ?

พอได้ยินเสียงเอลิสต์ ไปรยาก็ตกใจ แล้วก็หันกลับไป มองหน้าเขา “ฉันตกใจจะตายอยู่แล้ว! ”

“ตอนนี้เธออยู่ไหน? “
“ทำไม? จะไปบอกพันเดชหรือไง! “

“ฉันก็แค่ถามเฉยๆ

“เธอบอกว่าอยากจะอยู่เงียบๆ ไม่ให้คนไปกวน! ไปรยา ตอบ หลังจากนั้นก็คิดอะไรขึ้นมาได้ แล้วก็เตือนเอลิสต์ “ฉัน บอกนายไว้ก่อนเลยนะ ถ้าเกิดว่านายกล้าบอกพันเดช นาย จบเห่แน่! ”

เอลิสต์, “…..มองหน้าไปรยา ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

ไปรยาพูดต่อ “ก็ให้เขาไปตามหาด้วยตัวเองเถอะ ให้เขา ได้รู้ว่า อะไรต่างหากที่สำคัญ ก่อนหน้านี้ทำให้จิดาภาต้องทน ทุกข์ ตอนนี้ก็รับโทษที่ตัวเองได้ก่อไว้ก็แล้วกัน! ”

เอลิสต์,

“ได้ยินมั้ย ถ้าเกิดว่านายกล้าบอกคนอื่น ฉันไม่มีวันปล่อย นายไปแน่! ไปรยา

เขายังจะพูดอะไรได้อีกล่ะ? ได้แต่ทำตามเท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจิดาภาอยู่ ที่ไหน ถึงแม้ว่าจะบอกคนอื่น ก็บอกอะไรไม่ได้อยู่ดีแต่ว่า….

เอลิสต์ขมวดคิ้วความคิดของผู้ชายกับผู้ชายไม่ได้เหมือนกันเลยแม้แต่นิดเดียว
ผู้หญิงเป็นคนที่มีเหตุผล แต่ว่าผู้ชายเป็นคนที่มีสติปัญญา ก็เพราะว่าแบบนี้ ถึงได้มีการขัดแย้งกันมากมาย