ตอนที่722รู้ว่าเธอท้อง

ตอนที่ 722 รู้ว่าเธอท้อง

ในตอนนี้เอง เจมน่าก็หันหน้าไปมองหน้าลาภิศ แล้วก็จับ ลงที่แก้มเขาเหมือนกัน “พี่ลาภิศ ขอบคุณนะ

ฉากนี้ ดูผิวเผินเหมือนว่าจะไม่มีอะไร คนรอบข้างต่างพา กันปรบมือ ไม่มีใครรู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างผู้หญิงคนนี้กับ พวกเขาเป็นยังไง แต่ดูแล้วเหมือนกับว่าจะสนิทกันมาก

“พวกเราถ่ายรูปด้วยกันดีมั้ย? เดช พวกเราไม่ได้ถ่ายรูป ด้วยกันนานมากแล้วนะ!” เจมน่าหันมายิ้มให้เขาแล้วก็พูดออก มา

หลังจากเป่าเทียนเสร็จ จิดาภาก็แยกตัวไปหาที่เงียบๆ สงบๆอยู่ แล้วก็หยิบน้ำอุ่นมาด้วย พยายามปรับอารมณ์ของ ตัวเอง

ผ่านไปไม่นาน เจมน่าก็เดินเข้ามา “พี่จิดาภา ทำไมพี่มา อยู่ตรงนี้คนเดียวล่ะ? “

พอได้ยินเสียงเจมน่า จิดาภาก็ยิ้มมุมปาก “อืม เหนื่อยนิด หน่อยน่ะ ก็เลยอยากจะพักผ่อน! ”
เจมน่าเดินเข้ามา “ใช่สิ เมื่อฉันจับเดชไปทีนึง ไม่ได้มี ความหมายอะไรเป็นพิเศษเลยนะ ก็แค่อยากจะขอบคุณเฉยๆ เจมน่าเดินเข้ามาพร้อมกับพูด

พอเห็นว่าเธอตั้งใจอธิบาย จิดาภาก็พยักหน้า “อืม เข้าใจ แล้ว! “

“คงไม่ได้คิดมากหรอกใช่มั้ย?” เจมน่าถามต่อ

“ก็เธอเป็นคนจับเดช แต่ว่าเขาไม่ได้เป็นคนจับเธอซัก หน่อย ฉันจะคิดมากได้ยังไง!” จิดาภาพูดออกมานิ่งๆ คำพูดนี้ ถึงแม้ว่าจะดูเหมือนไม่มีอะไร แต่ว่าก็ทำให้คนอื่นเข้าใจความ หมายได้อย่างดี

เจมน่ายิ้ม “ไม่ได้ถ่ายรูปตั้งนานแล้ว พวกเราไปถ่ายรูป ด้วยกันเถอะ!”

“ไม่ดีกว่า พวกเธอถ่ายกันไปเถอะ ฉันอยากจะพักผ่อนอยู่

ตรงนี้ต่ออีกซักหน่อย! “

“ไปด้วยกันเถอะนะ ถ้าพี่ไม่ถ่าย เดชต้องไม่มีความสุข

แน่ๆ” พอพูดจบ เธอก็ดึงแขนจิดาภา

“ไม่ต้องจริงๆนะ ฉันไม่ชอบถ่ายรูป

“ไปด้วยกันเถอะ…

ระหว่างที่ดันเธอออกนั้น น้ำในมือของจิดาภาไม่ค่อย มั่นคง เผลอไปหก ใส่มือของเจมน่า
“โอ๊ย”เจมน่าร้องออกมาด้วยความเจ็บ

ตอนนี้เอง พันเดชก็เดินเข้ามาพอดี แล้วก็เห็นเหตุการณ์

ตรงหน้าพอดี เขามองหน้าจิดาภา แล้วก็รีบเดินเข้าไปหาเจม

น่าทันที “เป็นยังไงบ้าง? พันเดซ ถามออกมาด้วยความเป็นห่วง

ท่าทางเขาดูปวดใจมาก อยากจะรับความเจ็บแทนเธอ

“เจ็บมากเลย…. เจมน่าพูด ในตอนนั้นเอง มือที่บอบบาง และอ่อนโยนของเธอก็แดงไปหมด

พันเดชเงยหน้าขึ้นมา มองหน้าจิดาภา

เจมน่ารีบพูดต่อว่า “ผิดที่ฉันเองที่ยืนยันจะดึงพี่จิดาภาไป ด้วย ให้ได้ พี่จิดาภา ไม่ได้เป็นอะไรใช่มั้ย? ” ท่าทางเป็นห่วง ของเธอ สามารถดึงดูดสายตาคนอื่นได้มากเลยทีเดียว

หลายคนก็มองมาตรงเหตุการณ์นี้

พันเดชเองก็มองหน้าจิดาภาเหมือนกัน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ ได้พูดอะไร แต่ว่าสายตาที่มองหน้าจิดาภา เต็มไปด้วยรอยย่น สําหรับจิดาภาแล้ว มันเป็นสายตาแห่งการตำหนิ

“ฉันจะลากพี่จิดาภาให้ไปถ่ายรูปด้วย แต่ว่าเธอไม่ไป ฉัน ผิดเอง…” เจมน่าโทษตัวเอง

พันเดชจับมือเธอไว้ “โอเค ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันพาเธอ ไปทายาดีกว่า!” พอพูดจบ เขาก็ดึงมือเจมน่าออกไป
ในตอนนั้นเอง ไปรยาก็วิ่งเข้ามา แล้วก็เห็นพันเดชจับมือ เจมน่าอยู่ ปากของเธอที่เต็มไปด้วยอาหารมากมายที่ยังเคี้ยว ไม่หมด แต่ว่าดวงตาเบิกโพลงมาก

เห็นมือแดงๆ ของเจมน่า แต่ว่าไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น

“พันเดช…” ไปรยาเคี้ยวอาหารจนหมด มองหน้าเขา “พวกเธอ…” แล้วสายตาของเธอก็หันไปมองจิดาภาที่ยืนอยู่ ตรงระเบียง แล้วก็รีบวิ่งที่หยุดอยู่ตรงหน้าเธอทันที “จิ เป็นไง บ้าง?”

จิดาภามองหน้าเธอ แล้วก็ส่ายหน้าออกมา

ในตอนนี้เอง ไปรยาก็มองมือของจิดาภา “มือเธอเป็นยัง ไงบ้าง? ยังจะพูดว่าไม่เป็นอะไรอีกหรอ!? “

พอรู้ว่าไปรยาเป็นห่วงตัวเอง จิดาภาก็ค่อยๆ ยิ้มออกมา

“ฉันไม่ได้เป็นไร! “

เวลาแบบนี้ จิดาภายังจะยิ้มอีก ไปรยาเป็นห่วงมากจริงๆ ภาพเหตุการณ์นี้ เป็นใครมาเห็นก็รับไม่ได้ทั้งนั้น!

ผู้ชายที่ตัวเองรัก พาผู้หญิงคนอื่นไปทายา ถึงแม้ว่าจะไม่ ได้เอ่ยปากตำหนิ แต่ว่าการกระทำแบบนั้น ก็สามารถทำร้าย เธอได้มากมายแล้ว

“จิ… ไปรยามองเธอ ไม่รู้ว่าควรจะปลอบเธอยังไงดี ทั้งหมดนี้มันเป็นความผิดเธอเอง ที่สนใจแต่กิน ลืมสนใจเรื่อง อื่นไปเลย ที่จะมาที่นี่เพื่อที่จะป้องกันยัยปีศาจตัวนั้นนี่นา!
จิดาภามองหน้าไปรยา แล้วก็ยิ้มเพื่อให้เธอสบายใจ “ฉัน ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ วางใจเถอะ! ”

แต่ว่า ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆหรอ?

จิดาภาเข้มแข็งขนาดที่จะไม่รู้สึกอะไรแล้วงั้นหรอ?

โกรธ

เธอรู้ดีว่า เธอโกรธไม่ได้ เพราะว่าเด็กในท้อง ยิ่งห้าม

“จ ทำไมเธอไม่บอกนายคนนั้นว่าเธอท้องล่ะ? ถ้าเกิดว่า เธอบอก เรื่องมันจะไม่เป็นแบบนี้เลย! อย่างกังวล ไปรยาพูดออกมา

“เธอหมายความว่า ให้ฉันเอาเด็กมาเพื่อรั้งเขาไว้งั้นหรอ?

ไปรยา “…ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น

จิดาภายิ้มออกมา “พอแล้ว เธอช่วยไปเอากระเป๋ามาให้ ฉันหน่อย!

มองหน้าจิดาภา ไปรยาก็เลยจำใจต้องพยักหน้า “โอเค งั้นเธอรอตรงนี้ก่อนนะ! ” ไปรยาก็หันตัวไปหยิบกระเป๋าให้จิตาภา

มองไปทางรอบๆ เธอยิ่งรำคาญใจ ไม่ควรจะเห็นแก่กิน

เลยจริงๆ!

ตอนที่เธอเอากระเป๋าจิดาภามาแล้ว ที่ระเบียงก็ไม่มีเงาของจิดาภาอีกแล้ว

ไปรยานิ่ง แล้วก็วิ่งเข้าไป ก็ยังไม่เห็นใคร

“จิ…” เธอมองไปรอบๆ คฤหาสน์ใหญ่ขนาดนี้ แต่ก็ไม่มี

แม้แต่เงาของจิดาภาเลย

เธอหาไปทุกที่ แต่ว่าไม่เจอเลย

พอเห็นว่าคุณชายทั้งสามคนอยู่ตรงนั้น ไปรยาก็อดไม่ได้ แล้วก็วิ่งเข้าไป “พวกคุณ พวกคุณเห็นมั้ย? ”

ลาภิศ จัสตินและปาณชัยมองหน้ากัน แล้วก็ส่ายหัว “ไม่ ได้ขึ้นไปพักผ่อนข้างบนแล้วหรอ?!

ถ้าเกิดว่าขึ้นไปพักผ่อนข้างบนจริงๆ เธอก็ไม่มีเหตุผลที่ ต้องหลบเธอด้วย ตอนนี้เธอถึงนึกขึ้นได้ว่า ที่จิดาภาให้เธอ ไปหยิบกระเป๋า เพราะต้องการหนีจากเธอ

ถ้าเกิดว่าเป็นแบบนั้นจริง ไปรยาก็ยิ่งเป็นห่วงขึ้นยิ่งกว่า

เดิม

ในตอนนี้เอง พันเดชกับเจมน่าก็ออกมาจากด้านใน

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ นะ!”

“ก็ต้องระวังไว้หน่อยสิ! พันเดชพูดออกมานิ่งๆ

พอเห็นว่าพวกเขาเดินเคียงคู่กันมาก ไปรยาก็เก็บความ โกรธไว้ไม่ไหวอีกต่อไป เธอหันไปมองโต๊ะน้ำดื่ม แล้วก็หยิบ มาแก้วนึงพร้อมกับเดินไปตรงหน้าพันเดช แล้วก็สาดใส่ตัวเขาทันที

เจมน่าอึ้งไป แล้วก็มองหน้าไปรยา “เธอทำอะไร? ” พอพูดจบ เธอก็หันหน้าไปมองพันเดช เดช ไม่ได้เป็น อะไรใช่มั้ย? “

การกระทำของไปรยา ดึงดูดสายตาของคนได้มากมาย ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ สายตาของคนทั้งหมดที่อยู่ตรงนั้น

แม้แต่คุณชายทั้งสามคนที่อยู่ด้านหลังก็ต่างอึ้งไปตามๆ กัน ผู้หญิงคนนี้ ช่างกล้าจริงๆ!

พันเดชยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น แชมเปญที่เลอะอยู่เต็มตัวเขา แต่ ว่าไม่สามารถทำให้เขารู้สึกโกรธได้เลย สายตาที่มืดมนนั้น จ้องหน้าไปรยา

ไปรยามองหน้าพวกเขา แล้วก็ยิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็น

“พันเดช ฉันเคยบอกว่านายเป็นคนเลว และมันก็ไม่ผิด จริงๆ ฉันบอกอะไรให้นะ ถ้าเกิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับจิ ฉันจะไม่มี วันปล่อยนายไปแน่! “ เธอพูดออกมาอย่างโกรธแค้น

สีหน้าของพันเดชอ่านยากมาก เขามองหน้าไปรยา แต่ ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ก็เพราะว่า ผู้หญิงตรงหน้าเขาตอนนี้ คือเพื่อนสนิทที่สุด ของจิดาภา

ก่อนที่ไปรยาจะออกไปนั้น ก็เหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้แล้วก็หันหน้ากลับไปมองหน้ากันเดซ แล้วก็เหลือบมองเจมน่า ด้วยหางตา “ดูเหมือนว่า ที่ไม่ยอมบอกนาย ก็เป็นเรื่องที่ถูก ต้องแล้ว แต่ว่าพันเดช ฉันขอบอกอะไรไว้ก่อนนะ นายจะต้อง เสียใจ! ” หลังจากพูดจบ เธอก็จ้องหน้าพวกเขาเขม็ง แล้วก็วิ่ง ” ไปตามหาจิตาภาต่อ

คําพูดของไปรยาหมายความว่ายังไง เขาไม่เข้าใจเลย

แต่แค่รู้สึกว่า จิดาภาไปแล้ว

จริงๆ

เขารีบเดินเข้าไปหาลาภิศแล้วก็คุณชายทั้งสาม “จิดาภา

ล่ะ? “

“ไปแล้ว…”

“ไปแล้ว? ” พันเดชขมวดคิ้ว

ตอนนี้เอง ลาภิศก็มองหน้าเขา “เดช ในฐานะที่เป็นผู้ชาย พวกเราเข้าใจนาย แล้วก็เข้าใจว่านายทำแบบนั้นเพราะอะไร แต่ว่านายไม่ได้นึกถึงความรู้สึกของจิดาภาเลยหรอ…?

พันเดชมองหน้าพวกเขา แล้วก็ขมวดคิ้วจนเป็นปม สุดท้ายก็ตามออกไป

“เดช… ตอนนี้เอง เจมน่าก็เดินตามออกไปเหมือนกัน แต่ พอเธอวิ่งออกไปนั้น รถของพันเดชก็แล่นออกไปแล้ว

เจมน่าได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้น แล้วก็มองรถที่จากไป ไม่รู้ว่า ควรจะทำยังไงดี
ตอนนี้เอง ลาภิศก็เดินเข้ามา เอามือล้วงกระเป๋า สายตา มองไปยังรถคันนั้น “เขาต้องไปตามหาเธออยู่แล้ว ถ้าเกิดว่า เสียจิดาภาไป ชีวิตนี้สำหรับเขาแล้ว คงจะไม่มีความหมาย อะไรแล้ว! “

คำพูดพวกนี้ จงใจพูดให้เจมน่าได้ยิน

เจมน่าเงยหน้ามองหน้าลาภิศ แต่ว่าก็ไม่ได้พูดอะไรออก

ไปรยาเรียกเอลิสต์มา แล้วก็ขึ้นรถไป

“เกิดอะไรขึ้น? ”

ไปรยาไม่ค่อยจะเรียกเอลิสต์ออกมาจากร้านเท่าไหร่นัก สำหรับเธอเลย ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการหาเงิน ครั้งนี้ก็เลย ชัดเจนเลยว่า น่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ ไม่ยังงั้นไม่เป็นแบบ นี้หรอก

“จิหายไป! ” ไปรยาพูดออกมา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ