ตอนที่707จิเป็นลม

ตอนที่ 707 จิเป็นลม

พนักงานสองคนก็นั่งซุบซิบอยู่ตรงนั้นด้วยเสียงเบาๆ

แต่แม้ว่าจะเสียงเบา จิดาภาก็แก้วก็ได้ยินแล้ว

เรื่องซุบซิบนินทาแบบนี้ในบริษัท มันปิดไม่มิดแน่นอน

แก้วจึงหันหัวมองไปที่จิดาภา “จิ จริงๆ แล้ว สิ่งที่พวกเขา พูดฉันก็ได้ยินผู้คนมากมายพูดมาแล้ว เป็นเรื่องจริงไหม ?

จิดาภายิ้มออกมา ทว่าไม่ได้ตอบไป

ทว่าแก้วก็มั่นใจได้แล้วว่าเป็นเรื่องจริง นี่ก็คือวิธีการตอบ คำถามของจิดาภา

เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นจริงๆ ด้วย !

“จิ เธอไม่เป็นไรใช่ไหม ?

จิดาภาก็มองไปที่เธอแล้วยิ้มขึ้น “เรื่องอะไร ?

“แม้ว่าฉันไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ฉันก็เชื่อว่าประธาน พันเดชไม่ใช่คนแบบนั้น ! แก้วพูด

จิดาภาก็มองไปที่เธอแล้วยิ้มขึ้น “ฉันรู้ เธอวางใจได้เลย ฉันไม่เป็นอะไรหรอก !”
“งั้นก็ดีแล้ว ในออฟฟิศก็เป็นแบบนี้แหละ เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็กระจายไปสุ่มสี่สุ่มห้า พูดไม่ตรงความจริง จะฟังไป ทั้งหมดก็ไม่ได้ !” แก้วพูด

จิตาภารู้ว่าแก้วกำลังปลอบเธออยู่ แต่พันเดชเป็นคนแบบ ไหน จิดาภาก็รู้อยู่อย่างชัดเจน

อยู่ในจุดนี้เธอก็ยังเชื่อมั่นในพันเดชอยู่ดี

หลังจากทานอาหารเสร็จ จิดาภากขึ้นไปชั้นบนกับแก้ว

สองวันถัดมา จิดาภาไม่ได้กลับไปที่ตระกูลฐิตานันท์ แต่ ตรงกลับไปที่บ้านตัวเอง ส่วนพันเดชก็กลับไปเป็นเพื่อนเธอ แต่ทุกวันจะออกไปแต่เช้าและกลับมาอีก

ยิ่งไปกว่านั้น จิดาภามักจะได้ยินอยู่ทุกวันว่ามีผู้หญิงคน หนึ่งมาหาพันเดชที่บริษัท

ดังนั้น สองสามวันมานี้ จิดาภาก็เข้างานและเลิกงานคน

เดียว

แม้ว่าเวลาในการกินข้าวกับพันเดชก็ยังไม่มี แต่ไปรยากับเอลิสต์ก็ยังชวนเธอไปกินข้าวด้วยกัน

เมื่อรู้ว่าพันเดชไม่ได้เป็นอะไรแล้ว เดิมที่อยากจะชวนเขา มากินด้วยกัน แต่เขายุ่งจนไม่มีเวลาเลย

ส่วนจิดาภาก็กลับไปยังตระกูลสวันนีย์ก็แค่กินข้าวเท่านั้น สำหรับเรื่องนี้ ราวกับว่าทุกคนจะดูยุ่งมาก แต่กับจิดาภาแล้วดูเหมือนว่างมาก

วันนี้เมื่อเลิกงาน ในตอนบ่าย พันเดชก็โทรมาบอกว่าตอน บ่ายมีธุระนิดหน่อย จะให้เคนส่งจิดาภากลับไป

หลังจากจิดาภาออกจากประตูไปแล้ว เคนก็รออยู่ตรงนั้น จิดาภาไม่ได้ให้เขาไปส่ง เพราะอย่างจะเดินเล่นนิดหน่อย

เดินอยู่บนถนน เห็นผู้คนเดินพลุกพล่านไปมาไม่มีที่สิ้นสุด ในใจของจิดาภาก็มีความรู้สึกทอดถอนใจขึ้นอย่างล้นเหลือ

ในขณะที่กำลังเดินอยู่ ก็รู้สึกไม่สบายขึ้นมา จิดาภาจึง

ขมวดคิ้วขึ้น แล้วใช้มือกุมท้องไว้ ตรงนั้นไม่สบายอย่างมาก

ในเวลาเดียว ปวีร์ก็มองออกไปนอกกระจก แล้วเห็นเงา หลังของจิดาภา จึงขมวดคิ้วขึ้น

“ยังไงก็ตาม จัดการเรื่องนี้ให้ชัดเจนซะก่อน แล้วค่อยว่า

กัน !”เปศลเอ่ยปากพูดขึ้น

ปวีร์ “.….…….

เปศลขมวดคิ้วขึ้นแล้วมองไปที่เขา “ปวีร์ ปวีร์….. เรียก ไปสองครั้งถึงดึงเขากลับมาคืนได้

“คุณกำลังมองอะไรอยู่ ?” เปศลถาม

ขณะนั้น ปวีร์ก็มองออกไปนอกกระจก “คุณจิดาภานะ

เมื่อได้ยินเสียงของ ปวีร์ เปศลก็หันหัวกลับ จากนั้นจึงมองเห็นร่างคนนอกกระจกรถก้าวเท้าอยู่ อีกอย่างตัวก็งอเล็ก น้อย แม้ว่าจะมองสีหน้าไม่ชัด ทว่าการเคลื่อนไหวนั้นทำให้คน อึดอัดมาก

รถกำลังขับผ่านไป เปศลก็ขมวดคิ้วขึ้นแล้วเอ่ยปากพูด ทันที “จอดรถ !” ด้วยเสียงของเขา เสียงรถก็หยุดลงทันที

เปลหันหัวกลับแล้วมองออกไปนอกกระจก จิดาภายังคง

อยู่ตรงนั้น ไม่ได้ขยับสักนิดเดียว

“เหมือนคุณจิดาภาจะไม่ค่อยสบายนะ “ปวีร์นั่งอยู่ในรถ แล้วพูดขึ้น

วินาทีต่อมา เปศลก็ผลักประตูรถแล้วลงไปทันที

“เปศล !” ปวีร์ร้องเรียก จากนั้นก็ตามลงไปด้วย

จิดาภายืนอยู่ตรงนั้น ขมวดคิ้วขึ้น มือก็กุมอยู่ที่ท้อง ราวกับว่ารู้สึกไม่สบายมาก

“คุณจิดาภา คุณเป็นยังไงบ้าง โอเคอยู่ไหม ?” เปศลตรง เข้าไปที่จิดาภา มองไปที่เธอ แล้วถามขึ้น

เมื่อได้ยินเสียง จิดาภาก็เงยหน้าขึ้น เมื่อมองเห็น เปล จึงยิ้มออกมา “คุณเปล

“คุณเป็นยังไงบ้าง ดูเหมือนไม่สบายมากนะ ! เปศลพูด

จิดาภาส่ายหัว แล้วพยายามดึงรอยยิ้มออกมา “ฉันไม่ เป็นไรค่ะ….. เธอส่ายหัว แต่ในวินาทีนั้น เธอก็หลับตาลงแล้วเป็นลมไปทันที

เปคลตกใจ แล้วรีบยื่นมือออกไปพยุงเธอ “คุณจิดา

ทว่าจิดาภาตกอยู่ในอาการสลบไปแล้ว

สีหน้าของ เปสลดูแย่มาก “ปวีร์ ไปโรงพยาบาล

ปวีร์พยักหน้า “ครับ !”

เปศลอุ้มจิตาภาขึ้นไปบนรถด้วยสีหน้ากระวนกระวาย แล้วขับไปยังทิศทางโรงพยาบาล