ตอนที่684รอยสักแปลกประหลาด

ตอนที่ 648 รอยสักแปลกประหลาด

ไปรยาเป็นโรคโลหิตจาง ตอนนี้กลายเป็นเจ้านายซะแล้ว

ระหว่างที่กลับมาจากโรงพยาบาล เธอได้รับการปกป้อง ราวกับเป็นสมบัติของชาติอย่างไรอย่างนั้น

แต่ไปรยาก็ยังอดคิดถึงร้านไม่ได้ เธอหันไปมองเอลิสต์ “นายไม่กลับร้านเหรอ?”

เอลิสต์เหลือบมองเธอ แต่ไม่ได้พูดอะไร

“ที่ร้านต้องยุ่งมากแน่เลย” ไปรยาพูด อาการของเธอดั่ง คนที่ยอมสละชีวิตแต่ไม่ยอมสละทรัพย์สิน

“ผมโทรหาจีจ้าแล้ว เธอบอกว่าวันนี้ที่ร้านไม่ได้ยุ่งมาก ดังนั้นผมเลยไม่ต้องไป เอลิสต์พูดเพื่อให้เธอหายกังวล

“เหรอ?” ไปรยาพยักหน้าหงิกๆ เธอว่ามันมีอะไรแปลกๆ ทันใดนั้นเธอก็คิดออก “อ่ะ ใช่สิ นายไม่อยู่ คนอาจจะเยอะ นายไปที่ร้านหน่อยเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน

“ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ

หายแล้ว” ไปรยาพูด

ฉันได้นอน

ได้กินอะไรสักหน่อยก็
เอลิสต์เหลือบมองเธอ ทำเป็นไม่สนใจแล้วจัดที่นอนให้

เธอ

ไปรยานั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก แล้วมองเอลิสต์ “นี่ ฉันพูดกับนายอยู่นะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ นายรีบไปเถอะ

“ที่ร้านไม่มีนาย ต้องไม่คึกคักแน่ๆ เลย”

ไปรยายังคงพูดอยู่ เอลิสต์ไม่สนว่าเธอจะพูดอะไร

สุดท้าย ไปรยาก็ทนไม่ไหว เอ่ยปากพูดออกมา “นี่ ฉัน เป็นเจ้านายของนายนะ ถ้านายไม่ไป ฉันจะหักเงินเดือนนาย!

“คุณจะไล่ผมออกก็ได้!” เอลิสต์พูดออกไปทันที

“ฉัน…” ไปรยาชะงักไป เธอเบิกตากว้างมองเอลิสต์ รายการทางการเงินขนาดนี้ เธอจะยอมไล่เขาออกได้อย่างไร

เธอเองก็รู้ว่า เอลิสต์น่าจะเดาได้ว่าเธอไม่ไล่เขาออกหรอก จึงพูดแบบนี้ออกมา

คิดอย่างนั้น ไปรยาจึงอดทนไว้

“ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า?” เอลิสต์ถาม

ไปรยามองเขา คงจะออกไปไม่ได้จริงๆ

“ฉันหิวแล้ว!” เธอตะโกนออกมา หงุดหงิดมาก แต่จริง เขาต้องฟันธงแล้วว่าเธอจะไม่ไล่เขาออกแน่ๆ

เห็นหน้าของเขาแล้ว เธอล่ะโมโหจริงๆ
เห็นท่าทางหงุดหงิดของไปรยาแล้วเอลิสต์ก็ยิ้มออกมา ถามเธอด้วยเสียงเรียบ “จะกินอะไร?”

“กุ้งกับปลาไหลผัดซอส ขาหมูอบน้ำผึ้ง กุ้งเล็กผัดใบชา หลงจิง ซี่โครงหมูเปรี้ยวหวาน…” ไปรยาร่ายเมนูอาหารอย่าง ยาวเหยียด

“แน่ใจเหรอ?”

“ทำไม นายทำไม่เป็นหรือไง?

“โอเค” เอลิสต์พยักหน้า แล้วมองเธอ “ผมออกไปข้าง นอกก่อน คุณรออยู่ที่บ้าน ผมจะรีบกลับมา

ไปรยาเงยหน้าขึ้นมาก็ไม่เห็นเขาแล้ว

เอลิสต์กำลังจะออกไป เมื่อเดินไปถึงหน้าประตู เขาก็นึก ขึ้นได้ “ถ้าผมกลับมาแล้วไม่เห็นคุณหรือถ้าคุณแอบหนีออกไป ผมจะลาออก!”

“นาย… ไปรยาหันกลับมา เอลิสต์ก็ปิดประตูออกไปเสีย ” แล้ว ไปรยาโมโหมาก นี่มันกันชัดๆ! เธอโมโหจนหยิบหมอนขึ้นมาทุบ ไอ้บื่อ เดี๋ยวนี้รู้จักกันแล้วนะ! รอก่อน เดี๋ยวนายได้ทุกข์แน่ๆ แต่เมื่อคิดถึงเงินหนึ่งหมื่นที่เขาโอนให้แล้ว เธอก็อดยิ้มไม่ได้
เธอนั่งรออยู่บนโซฟา เธอเปิดทีวีดูเพื่อฆ่าเวลา หยิบผล ไม้ออกมาจากตู้เย็น เธอพาดขาไว้บนโต๊ะ ดูทีวีพลางกัด แอปเปิลกิน

มีความสุขจริงๆ

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เสียงออดหน้าประตูดังขึ้น ไปรยาตกใจเล็กน้อย กลับมาแล้วเหรอ?

“นายมีกุญแจไม่ใช่เหรอ?” ไปรยาตะโกนออกไป แต่ไม่มี เสียงตอบจากคนข้างนอก ไปรยาลงจากโซฟาแล้วเดินออกไป เปิดประตูให้เขา

“นายออกไปทำไมไม่รู้จักเอากุญแจออกไปด้วย เมื่อเธอ ได้เห็นคนที่อยู่ข้างนอก ก็อึ้งไป

“คุณเป็นใคร?

คนที่อยู่ข้างนอกไม่ใช่เอลิสต์ แต่เป็นชายแปลกหน้า อายุ ประมาณสี่ห้าสิบปี

เมื่อเห็นไปรยา ชายคนนั้นก็มองเธอเหมือนประเมินอะไร บางอย่าง จากนั้นก็มองเข้ามาข้างใน “กุลิสร์ล่ะ?”

“เขา เอ่อ เขาไปข้างนอก คุณเป็นใครคะ?” ไปรยามอง เขาแล้วรู้สึกคุ้นๆ แต่คิดไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน

“ผมคือลุงของเขา”

พอเขาแนะนำตัว ไปรยาก็รู้แจ้ง “อ่อ สวัสดีค่ะคุณลุง ฉันเป็น เอ่อ เป็นเพื่อนของเขาค่ะ ตอนนี้เขาออกไปข้างนอก คุณ ลุงเข้ามานั่งรอข้างในก่อนไหมคะ?” ไปรยาพูดอย่างยิ้มแย้ม ดู แล้วมีมารยาทเป็นอย่างมาก

เธอคิดในใจว่า คุณลุงคนนี้คงไม่ได้เข้าใจผิดเรื่องความ สัมพันธ์ระหว่างเธอกับเอลิสต์หรอกใช่ไหม?

ผู้ชายคนที่ยืนอยู่ข้างนอก มองเธอแวบหนึ่งแล้วพยักหน้า ขณะนั้นเองเสียงประตูลิฟต์เปิดออก เอลิสต์เดินออกมาจาก ลิฟต์

เขาชะงักลงเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตู

ผู้ชายคนนั้นและไปรยามองเอลิสต์

“ไอ้บื่อ ลุงของนายมาหา…” ไปรยาพูดอย่าง กระอักกระอ่วน

“มาแล้วเหรอ?” บาลิตถามแล้วมองหน้าเขา

“คุณมาที่นี่ได้ยังไง?” เอลิสต์ถามแล้วมองหน้าเขา ไปรยา ดูออกว่าสีหน้าของเอลิสต์ไม่สู้ดีนัก เธอแอบเหลือบมองคุณลุง คนนั้น

“นายไม่รับโทรศัพท์เอง ฉันเลยต้องมาที่นี่” บาลิตพูด

ทันใดนั้นเองเอลิสต์เดินมายื่นถุงของให้ไปรยาถือ “เข้าไป รอผมข้างใน!”

ไปรยารับถุงของมาแล้วมองหน้าเขา “ยิ้ม” เธอมองเขาอีกครั้งแล้วหมุนตัวเดินเข้าไป

“ไปคุยกันข้างนอก!” เอลิสต์พูด เขามองบาลิตโดยไม่

แสดงสีหน้าไดออกมา จากนั้นก็เดินไป

บาลิตเดินตามเอลิสต์ไป

เมื่อถึงข้างนอก เอลิสต์มองเขา “ใครอนุญาตให้คุณมาที่

นี่ คุณคิดอะไรอยู่กันแน่?

เห็นกุลส โมโห ใบหน้าแข็งแกร่งและเด็ดเดี่ยวของปาลิต ก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม “ฉันคิดยังไงนายรู้ดีน! ทำไม กลัวที่ ฉันมาที่นี่หรือกลัวว่าฉันจะทำอะไรเธอกันแน่?

เมื่อได้ยินดังนั้นสายตาของเอลิสต์ก็แปรเปลี่ยนเป็น สายตาคมกริบ เขาหรี่ตา “ถ้าคุณกล้าแตะต้องเธอ คุณเชื่อไหม ว่าผมจะทำลายทุกอย่างของคุณ!