ตอนที่ 679เงินในบัตรหนึ่งหมื่น
ตอนที่ 679 เงินในบัตรหนึ่งหมื่น
ผ่านมานานมากแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เปรมศักดิ์พูดถึงเบลล่า
เมื่อพูดถึงเธอแล้ว จิดาภาก็คิดถึงวันที่เบลล่าพูดกับเธอ เธอเงียบไปครู่หนึ่ง
“เธอว่าฉันเหมือนคนขี้แพ้ไร้ค่าไหม?” เปรมศักดิ์ถาม
จิดาภาเงยหน้าขึ้นมองเขา “ไม่ เพราะว่าฉันรู้ว่าพี่ไม่ใช่ คนอย่างนั้น!”
“แต่เรื่องของเบลล่า เป็นเรื่องจริง!” เปรมศักดิ์พูด เขาก็ ไม่รู้ว่าทำไมต้องพูดเรื่องนี้กับจิดาภา แต่เขาก็สำนึกได้ว่าเรื่อง ระหว่างพวกเขาไม่เป็นไปไม่ได้
จิดาภาพยักหน้า “ฉันรู้
“รู้?” เปรมศักดิ์มองจิดาภา สายตาแฝงไปด้วยความ ประหลาดใจ
“ฉันเคยเจอเธอ!”
เปรมศักดิ์ประหลาดใจเพิ่มขึ้นไปอีก เขามองจิดาภา โดยไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี
“แล้วเขาไม่ได้พูดอะไรกับเธอใช่ไหม?” เปรมศักดิ์ถาม ในใจก็รู้สึกเครียดขึ้นมา เขาไม่สามารถพูดปัญหานี้ออกมาได้ ดูเหมือนว่าในความกลัวนั้นยังแฝงไปด้วยความคาดหวัง
เขาอยากรู้เหมือนกัน ว่าหลังจากที่จิตาภารู้เรื่องนี้เธอจะมี ท่าทีอย่างไร
คิดไม่ถึงว่าจิดาภาจะรู้มานานแล้ว แต่เธอแสร้งทำเป็น
ไม่รู้เท่านั้น
“พี่ กชเป็นผู้หญิงที่ดี เธอนิสัยไม่เหมือนกับเบลล่า ฉันเชื่อ ว่าแค่พี่เปิดใจยอมรับเธอ พี่ก็จะรู้ว่ามันไม่เหมือนกันสักนิด จิ ดาภาพูด แต่ก็ไม่ได้ตอบคำถามของเขาแบบตรงๆ
“ฉันรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ดี แต่ฉันไม่ได้รักเธอ!” ไม่รักแล้ว จะมีความสุขได้อย่างไร
“พี่ ความรักเริ่มมาจากความเข้าใจ ถ้าพี่เข้าใจกชพี่ก็จะ เจอข้อดีของเธอ ฉันเชื่อว่า แค่พี่ลองเปลี่ยนมุมมองในใจของพี่ ศึกษากันดู พี่ก็จะมีความสุข” จิดาภาพูด
มีความสุข?
เฮ้อ…
เปรมศักดิ์เอามือข้างหนึ่งวางบนพวงมาลัย เมื่อเขาได้ยิน ประโยคนี้แล้ว ก็ฝืนยิ้มออกมา
“แล้วถ้าฉันจะบอกว่ามันเป็นไม่ได้ล่ะ? ฉัน…
ขณะนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของจิตาภาก็ดังขึ้น
เมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์บนหน้าจอ จิดาภาตกใจเล็กน้อย เปรมศักดิ์เห็นหน้าจอโทรศัพท์ของจิตาภาสว่างขึ้น เขาจึง เหลือบมองเบอร์นั่น
จิดาภาคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงเอ่ยปากพูด “พี่ นี่ก็ดึกมากแล้ว ไว้เราค่อยคุยกันตอนที่มีเวลาว่างนะ ฉันไปล่ะ!”
เปรมศักดิ์พยักหน้า
จิดาภาเปิดประตูรถและก้าวขาลง เธอเดินพลางรับ
โทรศัพท์
คนที่นั่งอยู่ในรถ มองดูแผ่นหลังของจิดาภา เขากำหมัด ทุบลงไปบนพวงมาลัยรถอย่างแรง
พันเดช ทั้งหมดนี้ก็เพราะนายคนเดียว!
ส่วนจิดาภาก็รับโทรศัพท์แล้วเดินเข้าไปในลิฟต์
“อยู่ไหน?” พันเดชถาม
“เพิ่งถึงบ้านค่ะ อยู่ในลิฟต์แล้วค่ะ
“เคนบอกว่า เขาไม่ได้ไปรับคุณ” พันเดชพูด เขาเหมือน จะรับรู้อะไรบางอย่าง
จิดาภาก็ไม่อยากปิดบังเขา “พี่เป็นคนมาส่งฉัน
แม้จะรู้ว่า พันเดชเหมือนจะรู้อะไรบางอย่าง แต่เธอก็ไม่
อยากปิดบังเขา
พันเดชเงียบไปครู่หนึ่ง “ผมจะกลับมะรืนนี้
“พันเดช… ”
“หม?”
“ฉันรักคุณ!”
เธอพูดประโยคนี้ออกมา เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง เมื่อได้ยินประโยคนั้น พันเดชที่เดิมกระวนกระวายใจอยู่
นั้นก็เริ่มจะคลายกังวลได้
“ผมก็รักคุณ” เขาพูดตอบ
จิดาภายิ้ม “ฉันจะรอคุณกลับมา!
“อื้ม!”
“ถึงบ้านแล้วหรือยัง?” เขาพูดจบประตูลิฟต์ก็เปิดออก
“ถึงหน้าประตูบ้านแล้ว” จิดาภาเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
“ผมอยากเห็นหน้าคุณ เปิดโปรแกรมวิดีโอคอลหน่อย!
“ได้ค่ะ!” จิดาภากดวางสาย ผลักประตูและเดินเข้าไป
เธอหยิบโน้ตบุ๊กและเครื่องดื่ม แล้วเดินออกไปยังห้อง รับแขก เธอเปิดเครื่องโน้ตบุ๊ก ไม่ช้าใบหน้าร้ายกาจของพันเดชก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ
จิดาภานั่งอยู่ เมื่อเธอเห็นใบหน้าของเขาก็หัวเราะออกมา แล้วเอ่ยปากทักทาย
“ไฮ คุณพันเดช”
“คิดไม่ถึงว่าคุณอยู่คนเดียวจะดูสบายใจขนาดนี้” พันเดช
เอ่ยปากพูด
“คุณไม่อยู่ ฉันก็มีความสุขกับตัวเอง!
“คิดถึงผมไหม?”
จิดาภาพยักหน้า
พันเดชมองเธอแล้วยิ้ม
เขายื่นมือมาลูบหน้าจอ “ทำไงดี อยากหอมคุณจัง สัมผัส
คุณ…”
“คุณพันเดช… เล่นหูเล่นตากับหน้าจอคอมรู้สึกยังไง
บ้าง?” จิดาภาพูด
“ไม่มีความสุขเลยอะ!
จิดาภาหัวเราะ “งานคืบหน้าไปถึงไหนแล้วคะ?
“ยังต้องใช้เวลาอีกสองวัน ผมจะรีบกลับไปให้เร็วที่สุด
จิดาภาพยักหน้าหมึกๆ ทั้งคู่คุยกันผ่านวิดีโอคอลจนดึกจึง จะยอมวาง
“นี่ก็ดึกมากแล้ว คุณก็รีบพักผ่อนล่ะ”
“อั้ม” จิตาภาหยักหน้า “คุณก็เหมือนกัน
“รอผมกลับไปนะ
จิดาภาพยักหน้าตอบ
เมื่อจบจากการวิดีโอคอล จิดาภาจึงไปอาบน้ำแล้วขึ้นมา บนเตียง แม้พันเดชจะไม่ได้อยู่ข้างกาย แต่ช่วงเวลาที่ห่างกันนี้ มันกลับกระตุ้นความคิดถึงของคนทั้งคู่
จิดาภากอดผ้าห่ม ไม่นานเธอก็เคลิ้มหลับไป
ด้านเปรมศักดิ์
หลังจากที่เขากลับมา เขาก็มายังห้องนอน ถอดเสื้อนอก ของตัวเองวางไว้อีกด้าน
ขณะนั้นเอง กชกรเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเจอเขาพอดี “กลับมาแล้วเหรอ?”
เมื่อเห็นกชกรเขาก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วมองไปยังเธอ “อั้ม” เธอสังเกตว่าเขาเงียบไป จึงเดินไปถาม “มีเรื่องอะไรหรือ เปล่า?”
ได้ยินที่เธอพูด เปรมศักดิ์ก็เงยหน้าขึ้น “ไม่มีอะไร” เขาลุก ขึ้น “ผมนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องที่ต้องทำ คุณนอนก่อนเลยนะ” พูด พลางก็เดินออกจากห้องไป
“คุณจะไปไหน?” กชกรถาม
“ห้องหนังสือ ยังมีงานนิดหน่อยที่ยังไม่เสร็จ
“แต่…” อยากจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก อีกทั้งเรื่องแบบนี้ผู้ หญิงก็ไม่ควรจะเป็นคนพูด
อยากบอกนะว่าเขาไม่รู้? สิ่งที่บ่าวสาวควรจะทำกันใน คืนแต่งงาน เขาก็ไม่ทำ ตอนนี้ยังจะไปทำงานอีก…
เห็นเปรมศักดิ์เดินออกไป กชกร ขมวดคิ้ว จะบอกว่าไม่ ท้อก็เหมือนพูดโกหก แต่เธอก็ต้องให้กำลังใจตัวเอง ในเมื่อ เลือกผู้ชายแบบนี้ ก็ต้องยอมรับผลที่จะตามมา
เธอนอนพลิกไปพลิกมาบนเตียง ทำยังไงก็นอนไม่หลับ สุดท้ายเธอจึงลุกออกจากเตียงแล้วเดินออกมาจากห้อง
เธอเทนมใส่แก้ว จากนั้นจึงเดินไปหาเปรมศักดิ์ ในห้อง
หนังสือ
เธอเคาะประตู จากนั้นจึงผลักประตูแล้วเดินเข้าไป เปรม ศักดิ์นั่งดูหน้าจอคอม เมื่อเห็นว่าเธอเดินเข้ามา ก็รีบปิดรูปถ่าย บนหน้าจอลง
“คุณมาทำไม?”
“นี่ก็ดึกแล้ว ฉันเอานมมาให้คุณ
“ขอบคุณ”
“ดึกมากแล้ว คุณไปนอนก่อนเถอะ เดี๋ยวผมเสร็จงานแล้วจะตามไป เปรมศักดิ์พูด
คำพูดที่เธอเตรียมมา จำใจต้องกลืนลงคอเพราะเขาพูด มาขนาดนี้ เธอมองเปรมศักดิ์ด้วยสายตาท้อใจ “งั้นก็ได้ คุณก็ รีบล่ะ”
“ยิ้ม!”
เธอวางแก้วนมลง พูดอีกสองสามคำแล้วก็เดินออกจาก
ห้องไป
เธอเดินกลับมายังห้องนอน ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง เธอรู้สึก ไม่สบายใจ แต่เธอก็เตือนตัวเองว่า เปรมศักดิ์เขาแค่ยุ่งอยู่กับ งาน เธอควรจะสนับสนุนคนที่จริงจังกับการทำงานแบบเขา
เมื่อเธอคิดได้อย่างนี้ก็ทำให้เธอสบายใจขึ้นมาก จน ทำให้เธอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้
เธอตื่นขึ้นมาในเช้าวันต่อมา เห็นว่าข้างๆ มีร่องรอยคน นอน แต่ไม่เห็นคน เธออึ้งๆ แล้วเดินออกไป เห็นเปรมศักดิ์นั่ง กินอาหารเช้าอยู่ข้างล่าง
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
