ตอนที่ 675 อมาด้วย

ตอนที่ 675 ห่อมาด้วย

“คุณมัลล์ผมได้ข่าวเธอแล้วครับ! เมื่อได้ยินดังนั้นเปศล อึ้งไป “รีบส่งภาพมาให้ฉันเลย!

หลังจากวางสายโทรศัพท์ ผ่านไปไม่กี่นาที โทรศัพท์ก็ดัง ขึ้นอีกครั้งเปศล มองโทรศัพท์ รูปที่ปรากฏบนหน้าจอ โทรศัพท์ทำให้เขาอึ้งไป

ปวีร์ที่นั่งอยู่ข้างหน้า รู้โดยทันทีว่ามันเป็นเรื่องอะไร เขา เห็นสีหน้าของเปลไม่ค่อยสู้ดีนัก จึงเอ่ยออกไป “คุณมัลล์ เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?

เปศลสีหน้าไม่ค่อยสู้ดีนัก ในที่สุดเขาก็พูดออกมา “ไปค้น ประวัติของคนคนนี้ให้ฉันหน่อย…

เมื่อมองคนในภาพแล้วเปศลก็กำโทรศัพท์แน่น

ฉัตรชัย

ที่จริงแล้วเธอผ่านผู้ชายมากี่คนกันแน่

เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ ในใจของเขาก็มีความรู้สึกที่ไม่รู้จะ

พูดอย่างไร
สิ่งที่ทำให้วรชิตคาดไม่ถึงก็คือเปศล จะนัดเขาออกมา ภายในร้านน้ำชา

เมื่อวรชิตมาถึงก็เห็นว่าเปศล มารออยู่แล้ว เขากำลังนั่ง ดื่มชาอยู่ ส่วนคนที่ยืนเฉื่อยชาอยู่ข้างๆ เขา น่าจะเป็นบอดี้ การ์ด

เมื่อวรชิตเห็นเขา จึงเดินเข้าไป นั่งลงตรงข้ามเขา

ตอนที่เห็นวรชิต สายตาของเปศล เหลือบมองเขาอย่าง มืดมน แต่เพียงแวบเดียวเท่านั้น

“ไม่ทราบว่าคุณมัลล์เชิญผมมามีเรื่องอะไรหรือเปล่า ครับ?” วรชิตถาม

เขาทั้งคู่ไม่ใช่คนระดับเดียวกัน น้อยมากที่จะได้มาเจอกัน

ดังนั้นถ้าไม่นับที่เจอกันตอนนั้น นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเจอกัน

เจอกันอย่างเป็นทางการ

“ดูเหมือนว่าคุณจะรู้จักผม! เปศลพูด

วรชิตหัวเราะ “คุณนัดผมมาที่นี่ เห็นได้ชัดว่าชั้นนี้โดนคน ล้อมไว้หมดแล้ว!” วรชิตพูดด้วยแววตาแน่วแน่

เปลหัวเราะ แล้วเทซา “ดื่มชาหลงจึงได้ไหม?”

วรชิตมองแก้วชาตรงหน้าแล้วหัวเราะ “ผมว่าที่คุณเชิญผม มา ไม่ใช่เพราะว่าแค่ดื่มชาหรอกมั้ง?” พูดเพียงเท่านั้น วรชิต ยกชาตรงหน้าขึ้นดื่ม
เปศลนั่งอยู่ตรงข้ามเขา แม้ทั้งสองจะอายุไล่เลี่ยกัน แต่ เมื่อมองด้วยสายตาแล้วเหมือนทั้งคู่จะอยู่กันคนละสังคม

มองเผินๆ แล้วก็คือนักธุรกิจคนหนึ่ง

แต่เปศล กลับผ่านโลกมาอย่างโชกโชน อีกทั้งยังเป็นคน ที่อๆ และชอบเก็บตัว

เขาผ่านเรื่องราวมามากมาย ไม่ว่าจะเป็นอันธพาล ติดคุก ออกจากคุก จนมาถึงจุดที่เขายืนอยู่ตอนนี้ มีอำนาจที่คนอื่นไม่ สามารถมีเหมือนเขาได้

“เชิญคุณวรชิตมา แน่นอนว่าไม่ใช่แค่มาดื่มชา เปศลพูด ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขาจิบชา แม้แต่ท่าทางการนั่งของเขาก็ ไม่ควรดูถูก

“เป็นอย่างนี้นี่เอง งั้นก็เชิญคุณพูดมาตรงๆ เลยครับ!” วร ชิตพูด แม้จะเป็นนักธุรกิจ แต่เขาก็มามือเปล่า ไม่ว่าจะเจอ ปัญหาใด เขาก็ต้องวางท่าให้น่าเกรงขามเหมือนกัน อีกทั้งคน ตรงหน้าก็เป็นบุคคลอันตราย

วรชิตพูดมาอย่างนี้แล้วเปศลก็ไม่เกรงใจแล้วเหมือนกัน

“ฉัตรชัยล่ะ?”

เมื่อพูดชื่อนี้ขึ้นมา เขาที่ดื่มชาอยู่ก็ชะงักลง แววตามีพิรุธ จากนั้นเขาก็ดื่มชาต่อ “ฉัตรชัยคือใคร?

เปศลยิ้มเย็นชาอยู่ในใจ “คุณวรชิต คุณไม่ต้องแกล้งโง่ ผมแค่อยากรู้ว่าฉัตรชัยอยู่ที่ไหน แล้วเธอเป็นยังไงบ้าง
วรชิตยิ้ม “ทำไมคุณถามผมอย่างพรวดพราดเช่นนี้ ผม ควรจะรู้ไหม?”

ทำยังไงวรชิตก็ไม่ยอมรับเปศลหยิบภาพถ่ายขึ้นมาแล้ว วางไว้บนโต๊ะ คนในภาพก็คือวรชิตกับฉัตรชัย วรชิตอึ้งไป ภาพนั้นคือตอนที่คัมภีร์เพิ่งจะตายไปไม่นาน

ตอนนั้นฉัตรชัยเริ่มทำใจได้เล็กน้อย

แต่คิดไม่ถึงว่าจะโดนคนแอบถ่าย

วรชิตมองดูรูปอย่างอึ้งๆ

“คุณวรชิต ทีนี้คุณยังจะปฏิเสธอีกไหมว่าไม่รู้จักฉัตรชัย?” เปศลถาม

“ใช่ ผมรู้จักฉัตรชัย แล้วจะทำไม?” วรชิตมองดูภาพ แล้ว

เงยหน้าขึ้นมา

เมื่อได้ยินเขายอมรับจากปากเขาเองเปลรู้สึกดีใจ “ตอน นี้เธออยู่ที่ไหน? เธอเป็นอย่างไรบ้าง?

เมื่อเห็นว่าเปศลมีท่าทางดีใจ วรชิตก็อึ้งไป “ผมว่า ผมไม่ จําเป็นต้องบอกคุณ!

“ผมแค่อยากรู้เท่านั้น อยากรู้ว่าเธอเป็นอย่างไรเท่านั้น เอง! เปศลกหมัดแน่น เขาตามหาเธอมานาน สุดท้ายก็มี เบาะแส

“ในเมื่อตอนแรกคุณไล่เธอไป แล้วตอนนี้จะตามหาเธอไปเพื่ออะไร?” วรชิตถาม

เปศลเลิกคิ้วขึ้น คิดไม่ถึงว่าเขาจะรู้เรื่องนี้

สีหน้าของเปศลค่อนข้างอึดอัด “นี่เป็นเรื่องของผม คนอื่น

ไม่เข้าใจหรอก!”

“เข้าใจก็ดี ไม่เข้าใจก็ช่าง คุณมัลล์ ผมเชื่อว่า ฉัตรชัย เธอไม่อยากเจอคุณหรอก!” วรชิตพูด

เมื่อได้ยินดังนั้นเปศลก็อึ้งไป

“เธอพูดอย่างนั้นจริงเหรอ? เปศลพูด

“ใช่!” วรชิตพูด

ประโยคนั้นเพียงประโยคเดียวเหมือนเขาถูกตัดสิน

ประหารชีวิต

ถึงแม้ตอนนั้นเขาจะทำผิด แต่ฉัตรชัยใจดำขนาดนั้นเชียว หรือ แม้แต่ข่าวคราวของเธอก็ไม่ยอมให้เขารู้

เปศลที่นั่งอยู่มีสีหน้าไม่สู้ดี “ในเมื่อมันแบบนี้ ก็ขอให้นาย ดูแลเธอให้ดี! เปศลพูดพลาง ลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกไป

“ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว!

ประโยคนี้ทำให้เขาหยุดชะงัก หันมาถาม “หมายความว่ายังไง?”

“เธอหายไปแล้ว”
“หายไปแล้ว? “เปเลขมวดคิ้วแล้วถาม “หมายความว่ายัง

“เมื่อยี่สิบปีก่อน ตอนที่เธอใกล้จะคลอด เธอหายไปตอน

ไง?”

นั้น!”

ใกล้คลอด?

หายตัวไป?

เปลรู้สึกเหมือนหัวสมองของตัวเองกำลังจะระเบิดออก

“เธอท้อง?” เขาถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“ใช่” วรชิตพยักหน้า

เปศลยืนคิดอยู่ เมื่อยี่สิบปีก่อน เขาพอจะคาดเดาได้ แต่

“เธอไปอยู่ที่ไหนแล้ว?”

“ถ้ารู้ ก็คงไม่เรียกว่าหายตัวไป!” วรชิตพูด

สีหน้าของเปศลไม่สู้ดี เขามองท่าทีของวรชิต ไม่เหมือน คนที่พูดโกหก

แต่วรชิตที่นั่งอยู่ตรงนั้น มองท่าทีของเปศล ก็จินตนาการ ไม่ออกว่าทําไมตอนนั้นเขาถึงไล่เธอไป แม้จะไล่เธอ แต่ทำไม ตอนนี้ถึงตามหาเธออย่างทุกข์ระทมล่ะ?
ในหัวก็ฉุกคิดถึงเรื่องที่ฉัตรชัยพูดกับเขาทางโทรศัพท์ เธอบอกว่าทั้งชีวิตนี้เธอไม่อยากเจอเปศลอีก แล้วก็ไม่อยากให้ เปศลเจอลูกด้วย…

แน่นอนว่าประโยคเหล่านี้เขาไม่ได้พูดออกไป

คนอย่างเปศล ที่ตอนนั้นไล่ฉัตรชัยไปอย่างโหดเหี้ยม ถ้า เขารู้ว่าฉัตรชัยมีลูก ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร นี่คือสิ่งที่ ฉัตรชัย กังวล

เปลไม่ได้พูดอะไรออกไป วรชิตก็กลับไปแล้ว เขาไปโดยที่เปศลไม่ได้สังเกต เขาที่นั่งอยู่ตรงนี้ ในหัวสมองเต็มไปด้วยภาพของฉัตรชัย

ที่แท้เธอมีลูก!

แต่ตอนนี้เธอหายไป…

เฮ้อ…

ฉัตรชัยที่เธอกำลังลงโทษฉันใช่ไหม?

พันเดชไม่อยู่ที่บริษัท ทำให้บรรยากาศในบริษัทไม่ ตึงเครียด จิดาภาก็มีเวลาพักผ่อน โทรศัพท์ดังขึ้น เมื่อเห็น เบอร์ที่โชว์ รอยยิ้มก็ผุดขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์แล้วเดินไปอีก ด้าน

“ฮัลโหล”
“ผมถึงแล้ว!”

“ยิ้ม”

“ผมคิดถึงคุณ”

จิดาภากลั้นยิ้ม “จริงเหรอ?

“ผมเสียใจ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ