ตอนที่666บริษัทRL

ตอนที่ 666 บริษัทRL

“พวกคุณกำลังคุยเรื่องงานกันอยู่เหรอคะ? “จิดาภาถาม พันเดชพยักหน้า “คุยกันจวนจะเสร็จแล้ว! “

ขณะนี้ พี่มัลล์มองดูจิดาภา คุณจิดาภา พวกเราเจอกัน อีกแล้ว! “

ประโยคเดียว ดึงดูดสายตาของจิดาภาและพันเดชทั้งสอง มองไปที่พี่ฌัลล์

จิดาภาขมวดคิ้วมองไปที่เขา ดูแล้วคุ้นหน้าคุ้นตาอยู่บ้าง

แต่คิดไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน คุณคือ……?

พี่มัลล์หัวเราะ คุณลืมแล้วเหรอ? ครั้งก่อนที่หน้าประตู ซุปเปอร์มาร์เก็ต คุณซื้อยาให้ผม ถ้าไม่ได้คุณ กลัวว่าตอนนี้ ผมคงนอนอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว! “พี่ฌัลล์พูด

พูดอย่างนี้ขึ้น จิดาภาถึงกับแจ่มแจ้งทันที หัวเราะออก มา ฉันนึกออกแล้ว ขอโทษด้วยค่ะ ที่ฉันจำไม่ได้!

“ไม่เป็นไร จริงๆแล้ว อยากจะขอบคุณคุณจิดาภาแต่ก็ ไม่รู้ว่าคุณอยู่ที่ไหน! ‘

“ไม่เป็นไรเลยคะ เรื่องเล็กนิดเดียว ว่าแต่คุณ รู้ได้ไงคะว่าฉันชื่อจิดาภา?

“ตัวคุณแขวนบัตรพนักงานอยู่! “พี่มัลล์พูดอย่างเปิดเผย

จิดาภาก้มหน้าลง ดูบัตรพนักงานที่อยู่ตรงหน้า แล้ว หัวเราะขึ้น ขอโทษทีค่ะ ช่วงนี้ความจำฉันไม่ค่อยดี

พี่ฌัลล์ก็หัวเราะด้วย

เห็นพวกเขาพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง พันเดชมองไปที่ ดาภา”รู้จักเหรอ?

จิดาภาตอบว่า “ครั้งก่อนตอนที่กลับบ้าน ซื้อของอยู่ที่ ซุปเปอร์มาร์เก็ต….……

“ให้ผมบอกเองเถอะ! “พี่มัลล์เอ่ยปากพูด

และแล้ว สายตาของพวกเขาก็จ้องมองที่พี่ลัลล์

“คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ ครั้งก่อนผมอยู่ที่หน้าประตู ซุปเปอร์มาร์เก็ต เพราะเป็นโรคหอบหืดอย่างหนัก โชคดีที่คุณ จิดาภาเห็นเข้า วิ่งไปที่ร้านขายยาช่วยผมซื้อยา นี่ถึงช่วยชีวิต ผมไว้ได้! “ฟิลล์พูดอย่างเรียบง่าย เป็นคำบอกเล่าที่พูดถึง สถานการณ์ตอนนั้นได้อย่างชัดเจน

ได้ยินอย่างนี้ พันเดชยิ้ม เข้าใจเหตุการณ์ในตอนนั้น เอื้อมมือไปโอบกอดจิดาภาไว้ สายตา บ่งบอกความหมายที่ ลึกซึ้ง

“ที่แท้ก็คือแบบนี้!
“ดังนั้นผมอยากจะขอบคุณคุณจิดาภามาตลอด แต่หาเธอ ไม่เจอเลยสักที คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้จะได้เจอที่นี่! “พี่มัลล์พูด

จิดาภายิ้ม “แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเองค่ะ

“สำหรับคุณแล้วอาจดูเหมือนเรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับผม

มันเป็นเรื่องของการช่วยชีวิตคน ในวันนี้ได้เจอกันที่นี่ คงจะดี ถ้าให้ผมเป็นเจ้ามือ เลี้ยงข้าวพวกคุณ เพื่อแสดงคำขอบคุณ จากผม แน่นอน ผมรู้ว่า แค่อาหารมื้อเดียวคงไม่เทียบไม่ ได้! “พี่ฌลล์พูด.

ชัดเจนว่าประธานของบริษัทRL มีทัศนคติที่เข้ากับคนอื่น ได้ง่าย ทำให้ยากที่จะปฏิเสธ

“ไม่ต้องหรอก……..

“นี่คือมิตรภาพของคุณมัลล์ ถ้าเธอไม่กินอาหารมื้อนี้ กลัวว่าในใจของคุณมัลล์จะกังวลถึงแต่เรื่องนี้! “พูดจบ พัน เดชมองไปที่พี่ณัลล์ “ตามนี้แล้วกัน งั้นไม่เกรงใจละครับ! ”

“แน่นอน!

พูดจบ พี่มัลล์หันไป มองคนที่อยู่ด้านหลัง แล้วพูดอย่าง ดุดันว่า “ช่วยจองโต๊ะให้ฉันเลยนะ!

“ได้ครับ!

จิดาภาและพันเดชมองหน้ากัน ต่างก็ยิ้ม

ในเวลาทานอาหาร
ห้องส่วนตัวที่กว้างขวาง มีแค่พวกเขาสามคนเท่านั้น แน่นอนว่า ยังมีคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของพี่มัลล์ นั่นคือผู้คุ้มกัน ของพี่มัลล์ ซึ่งไม่เคยออกห่างจากตัวเขา

“ไม่รู้ว่าอาหารของที่นี่ จะถูกปากพวกคุณไหม! “พี่ณัลล์ พูดไปยิ้มไป

พันเดชยิ้มพลางพูดว่า ที่นี่เป็นร้านอาหารส่วนตัวที่ดีที่สุด ของเมืองแล้ว ถ้าไม่ถูกปากอีก งั้นพวกเราก็คงเรื่องมากเกิน ไปแล้วใช่ไหม? “ยิ้มพลางตอบปากรับคำ

พลล์หัวเราะ “เมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นก็ไม่ต้องเกรงใจเลย

นะ! ”

“ไม่แน่นอนครับ!

“คุณจิดาภา คุณจะดื่มอะไร? ”

“น้ำเปล่าแล้วกันค่ะ! ”

พูดอย่างนี้ออกมา พี่มัลล์พยักหน้า มองไปยังคนที่อยู่ ด้านหลัง ก็มีคนเดินมาช่วยจิดาภารินน้ำทันที

จิดาภายิ้มพลาง พยักหน้า อันที่จริงการกินข้าวถือเป็น

เรื่องที่สะดวกสบายมาก แต่ตอนนี้จะดื่มน้ำยังต้องมีคนรินน้ำ ให้ ดูเธอไม่ค่อยชินสักเท่าไร

ดูเหมือนว่าพี่มัลล์ก็รู้สึกได้ มองไปที่จิดาภา เป็นไรไปเหรอ? “
“ไม่มีอะไรค่ะ แค่ไม่ชินที่มีคนมายืนข้างๆ ตอนกินข้าว

ฟิลล์พยักหน้า มองไปยังคนที่อยู่ด้านหลัง ออกไปก่อน

ไป!”

คนที่อยู่ด้านหลังตกใจ แต่พี่ปวีร์สั่งมาครับ…….

“ออกไป! “พี่มัลล์พูดด้วยเสียงดุดันอีกครั้ง ดูยิ่งใหญ่ อย่างไม่ต้องสงสัย

คนที่อยู่ด้านหลังอึ้งไปชั่วครู่ ในที่สุดก็เดินออกไป

จิดาภาตกตะลึง เธอเพียงแค่พูดลอยออกๆไป……

หลังจากที่คนออกไป พี่มัลล์เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละ คน พูดจายิ้มแย้ม อันที่จริง ผมก็ไม่ชินที่มีคนมายืนข้างหลัง ตอนกินข้าว เพียงแค่คนข้างกายเป็นห่วงผมมากเกินไป กลัว ว่าผมจะเป็นหอบหืดขึ้นมา ดังนั้นจึงสั่งให้คนมาอยู่กับผม ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง! “พี่ณัลล์อธิบาย

แค่กลัว แต่ไม่ใช่แบบนี้!

พันเดชกินอาหารพลาง มีรอยยิ้มที่มุมปาก แต่คุณมัลล์ก็ ต้องระวังนะครับ! “

“ผมจะระวังครับ!

“ดูเหมือนว่า ครอบครัวของคุณมัลล์เป็นห่วงคุณมาก! ” พูดถึงครอบครัว พี่ฌัลล์ ก็ถอนหายใจ ผมไม่มีครอบครัวหรอกครับ มีแค่น้องชายคนที่อยู่กับผมมานาน เขาไม่เลว

เลย!

จิดาภาตกใจ ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้! ”

“ไม่เป็นไร ชินแล้วครับ! “พี่มัลล์ไม่ได้สนใจอะไร แล้ว มองไปที่พวกเขา” ใช่แล้ว มาถึงตอนนี้ยังไม่ได้ถามเลย พวก