ตอนที่653เกิดเรื่องขึ้นกับเบเบ้แล้ว

ตอนที่ 653 เกิดเรื่องขึ้นกับเบเบ้แล้ว

เขาเงยหน้าขึ้นแล้วมองไปที่เธอ “เบเบ้ไปหาคุณ ?” ไม่ใช่ น้ำเสียงที่สงสัย แต่เป็นความมั่นใจ

จิดาภาไม่ได้ปฏิเสธ แล้วพยักหน้า

เห็นแต่สีหน้าของสงชัยมีร่องรอยความไม่สบายใจ ดัง นั้น วันนี้ที่คุณนัดผมออกมาก็เพื่อมาเกลี้ยกล่อมเหรอ ?

สงชัยไม่ค่อยใช้น้ำเสียงแบบนี้คุยกับเธอ จิดาภาขมวด คิ้วขึ้น “ฉันรู้ว่าการที่ฉันทำแบบนี้มันทำให้คุณไม่สบายใจ แต่ สงชัย การที่เบเบ้ ทำแบบนี้ก็เพื่อผลดีต่อตัวคุณนะ !

“แล้วคุณล่ะ ?”

ทันทีที่เสียงของจิดาภาจบลง สงชัยก็มองไปที่เธอแล้ว ถามขึ้น ดวงตาที่ลึกลับเต็มไปด้วยท่าทางข่มขู่แต่ก็มีความโหย หา

ราวกับว่าตราบใดที่จิดาภาพูดไปหนึ่งประโยค การยืน กรานของเขาทั้งหมดก็สามารถล่มสลายลงได้

จิดาภามองไปที่เขา รู้ว่าเขาอยากได้ยินอะไร จึงเอ่ยปาก พูดขึ้น “ฉันก็เหมือนกับเบเบ้ เพื่อให้เกิดผลดีกับคุณ หรือว่าคุณจะมองดูทุกสิ่งทุกอย่างที่ลอนดอนถูกยกให้คนอื่นไป ทั้งหมดต่อหน้าต่อตาหรือ ?

“เพียงแค่คุณยอม…….

“ฉันไม่ยอม !” คำพูดของเขายังไม่ทันจบ จิดาภา

ขัดจังหวะไป

ดวงตาของสงชัยแววความเจ็บปวด ไหวมากกว่าการที่ตบเขาในครั้งที่แล้ว

ไป

นี่ทำให้เขาหวั่น

คำตอบของเธอมั่นใจมาก ไม่มีความเป็นไปได้สักนิด เดียว และตัดความคิดของเขาไปจนหมด

จิดาภามองไปที่เขา คิ้วที่งามเฉิดฉายขมวดขึ้นและมี ความสงสารอยู่บ้าง ทว่าเธอไม่มีทางเลือก

จิดาภาษีเพียงแค่คนเดียว ไม่สามารถผ่าเป็นสองท่อนได้

แล้วก็ไม่สามารถให้อะไรกับเขาได้

“สงชัย ฉันเห็นสิ่งที่คุณพยายามทำอยู่ในลอนดอน ฉันไม่ อยากเห็นสิ่งที่คุณพยายามมาทั้งหมดถูกยกให้คนอื่นไป อีก อย่างคนในครอบครัวของคุณก็อยู่ที่นั่นทั้งหมด คุณไม่จำเป็น ต้องอยู่ที่นี่เพื่อฉัน…” จิดาภาพูด เมื่อพูดถึงตอนหลังเธอก็ไม่รู้ ว่าควรจะพูดยังไงต่อไป

ได้ยินสิ่งนี้ สงชัยลดสายตาลงและมุมปากก็ปรากฏรอย

ยิ้มอันขมขื่น

แต่เริ่มมาตั้งแต่แรก มาหยุดเอาตอนนี้ก็ไม่ได้แล้ว เขาก็ไม่อยาก แต่เขาทำไม่ได้

“แล้วถ้าผมบอกว่าผมยอมล่ะ ?” สงสัยถาม

จิดาภาไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะทำยังไง มองไปที่เขา ในใจทั้ง รู้สึกสงสารและเจ็บใจ

“สงชัย เบเบ้เป็นผู้หญิงที่แสนดี คุณก็ควรเรียนรู้ที่จะรักษา และทะนุถนอมเธอไว้นะ!

“ผมแค่อยากรู้ว่าถ้าไม่มีเบเบ้ ไม่มีพันเดช ผมจะมีโอกาส

ไหม ? สงสัยถาม

จิดาภาก็นึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะตั้งสมมุติฐานแบบนี้ออกมา

ถาม

เมื่อมองไปที่สงชัย เขาก็มองมาที่เธอด้วยใบหน้าของเขา ไร้อารมณ์ แต่ว่าดวงตาสีเข้มทรยศอารมณ์ของเขา

จิดาภาจึงเอ่ยปากพูดอย่างจนปัญญา “บนโลกใบนี้ สิ่งที่ เป็นไปไม่ได้ก็คือสมมุติฐาน !

“แล้วถ้ามีล่ะ !”

“สงชัย คุณน่าจะรู้นะว่าฉันไม่เคยตอบคำถามที่เป็น สมมุติฐานแบบนี้ พวกเราควรจะเรียนรู้ที่จะเผชิญกับความ จริง !” จิดาภาพูด

เมื่อมองไปที่จิดาภา สงชัยก็หัวเราะเยาะตัวเอง เขารู้ ตั้งแต่แรกว่าเป็นไปไม่ได้ที่จิดาภาจะตอบคำถามแบบนี้ แต่ก็ยังคงทนไม่ได้ที่จะถามออกมา

“ผมรู้แล้ว !” สงชัยตอบไปแล้วก้มหัวลง

เมื่อมองไปที่เขา จิดาภาก็ไม่รู้คำพูดของเธอได้ผลหรือไม่ แต่เมื่อมองไปที่สงชัย หัวข้อเรื่องนี้ก็ไม่สามารถดำเนินต่อไปได้

แล้ว

บทสนทนาบทนี้ก็จบลงไปแบบนี้เลย

สงชัยส่งจิดาภากลับ จิดาภาก็ไม่ได้ปฏิเสธ

แต่เมื่ออยู่บนรถ ทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดอะไรกันเลย เงียบ กันไปจนกระทั่งถึงบ้าน จิดาภาก็เอ่ยปากพูดขึ้น “งั้นฉันขึ้นไป ก่อนนะ คุณเดินทางดีๆ ล่ะ !

“อืม ! สงชัยพยักหน้า

จิดาภาดึงเข็มขัดนิรภัยออกแล้วจะลงไป ทว่าสงชัยยื่นมือ ออกมาแล้วคว้าเธอไว้กะทันหัน

จิดาภาตกตะลึงแล้วก้มหัวไปมองเขาที่กำลังจับมือของตัว เองโดยสัญชาตญาณ แล้วเงยหน้า เมื่อสบกับดวงตาที่ว่าง เปล่าของเขา จึงตกตะลึงเล็กน้อย

สงชัยจับจิดาภาไว้ ดวงตาคู่นั้นบอกเธอว่าเขามีคำพูดที่ อยากจะพูดอยู่มากมาย

“เป็นอะไรไปเหรอ ?” จิดาภาพูดอย่างราบเรียบ น้ำเสียง นุ่มดั่งเส้นผม เขาจับมือของเธอไว้ ถูกจิดาภาถามขึ้นมาแบบนี้ราวกับว่าถามเพื่อนธรรมดาอย่างไม่มีความหมาย

คำพูดทุกคำก็กักอยู่ในลำคอ ไม่สามารถพูดออกมาได้

ในที่สุดเขาก็ปล่อยมือ แล้วพูดอย่างจืดชืด “ระวังตัว !”

จิดาภายิ้ม “อืม คุณเดินทางดีๆ นะ !” พูดเสร็จก็ลงจากรถ

จากนั้นสงชัยก็ฝืนใจขับรถจากไป

เมื่อเห็นเขาไปแล้ว จิดาภาจึงขึ้นไปชั้นบน

ในยามค่ำคืน

พันเดช โทรมาบอกว่ามีงานเลี้ยงสมาคม จะกลับดึกนิด หน่อย จากนั้นจิดาภาก็ทำอาหารเล็กๆ น้อยๆ กับแค่ตัวเอง แล้วนั่งดูทีวีบนโซฟา

ถึงจะบอกว่าดูทีวี แต่ในความเป็นจริงแล้วดูแก้เบื่อ ใจไม่ ได้อยู่ในทีวี นึกถึงคำพูดของสงชัยที่พูดมา เธอจึงทนไม่ได้ที่จะ ถอนหายใจ เป็นแบบนี้ไปอยู่ไม่นานก็ถึงเวลาสี่ทุ่มแล้ว

ได้ยินเสียงประตูดังขึ้น จิดาภาก็หันหัวกลับ ถึงได้รู้ว่าเป็น พันเดช

ในตอนนี้เธอจึงรู้สึกได้ว่า ถ้าคุณรักใครสักคนจริงๆ แม้แต่เสียงฝีเท้าของเขาก็จะได้ยิน

จิดาภาเพิ่งหันหัวกลับไป พันเดชก็เดินเข้ามาแล้ว
“คุณกลับมาแล้วเหรอ ?” เมื่อมองไปที่เขา จิตาภาก็ยิ้ม

ออกมา

พันเดชเปลี่ยนรองเท้าแล้วเดินไปที่จิดาภา จิดาภาเพิ่งจะ ลุกขึ้น พันเดชก็โน้มตัวลงแล้วจูบไปที่จิดาภาอย่างรักใคร่ ผูกพัน

รู้สึกได้ถึงริมฝีปากที่เป็นของเขา จิดาภาก็มองไปที่เขา

“ดื่มเหล้ามาเหรอ ?

พันเดชพยักหน้า “ดื่มไปนิดหน่อย !” พูดจบก็เดินไปนั่งบน โซฟาแล้วกอดไปที่จิดาภา

กลับมาบ้านก็มีภรรยาอยู่ ความรู้สึกแบบนี้มันดีมากเลยนะ