ตอนที่638พยายามปรับตัว

ตอนที่ 638 พยายามปรับตัว

การรักใครสักคน โดยไม่ได้อยากจะครอบครองทั้งหมด แต่กลับรู้ดีแก่ใจว่าเขาไปรักคนอื่น พอเขาเสียใจ เธอก็อดไม่ ได้ที่จะเสียใจไปกับเขา

เบเบ้เป็นแบบนี้

เธอเอาข้อมูลต่างๆเก็บเข้าที่เดิมช้าๆ

เธอยิ่งตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่า ไม่ว่ายังไงเธอก็จะเอา

โอกลับไปให้ได้

กลับไปยังที่ของพวกเขา

ณ บริษัท สงชัยไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงใจลอยตลอดทั้งวัน

ตอนนั้นเองมายค์เดินเข้ามา “คุณสงสัยครับ เอกสารพวก

นี้ต้องการให้เซนต์ตรงนี้ครับ”

เมื่อเห็นเอกสารสงชัยพยักหน้า มายด์กำลังจะออกไปแต่ จู่ๆสงชัยก็พูดขึ้นว่า “เอ่อช่วงนี้ได้ข่าวอะไรมาบ้างมั้ย?”

เรื่องนี้ทำเอามายด์ชะงักอยู่อย่างนั้น แน่นอนว่าเขารู้ว่าสง ชัยถามถึงอะไร แต่ว่า……

มายคมองสงชัยด้วยสายตาลำบากใจ
เมื่อเห็นเขาไม่พูดอะไร สงชัยก็รู้ว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ “พูดมา!” สงสัยพูดอย่างเฉียบขาด

มาย คิดอยู่พักหนึ่งในที่สุดก็พูดออกมา “คุณยายตระกูล

ฐิตานันท์ฟื้นแล้วครับแถมยังออกจากโรงพยาบาลแล้ว หลาย วันมานี้คุณจิดาภาพักอยู่ที่บ้านตระกูลฐิตานันท์ ผมเดาว่าอีกไม่ นานคงมีงานมงคล….……….”

ได้ยินเช่นนั้นสีหน้าของสงชัยก็หมั่นลง

เขาเงียบอยู่นานก่อนจะพูดขึ้น “เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่ เมื่อไร?”

“ไม่นานมานี้ครับ”

“ทําไมไม่บอกฉัน?”

มาย ขมวดคิ้ว “ท่านครับ ในเมื่อเรื่องของท่านกับคุณ ดาภามันเป็นไปไม่ได้แล้ว ทำไมถึงไม่ยอมวางมือ…….. มาย ยังไม่ทันพูดจบ สงชัยก็ตวัดสายตาใส่ ดังนั้นคำพูดของมาย จึงกลืนกลับลงที่เดิม

“แกออกไปก่อน” สงชัยพูด

มายค์ยืนมองสงชัยอยู่ตรงนั้นอย่างจนใจแล้วเดินออกไป พอเขาออกไป สายตาของสงชัยก็หยุดมองที่กรอบรูปบน โต๊ะ เมื่อเห็นรอยยิ้มจากคนในรูป สงชัยก็จมดิ่งเข้าสู่ห้วงความ คิดอย่างไม่กลับ…….

“ฉันควรจะถอดใจจากเธอเหมือนที่มาย พูดใช่มั้ย……สงชัยพูดอย่างกลัดกลุ้ม น้ำเสียงมีความหนักหน่วง แต่ว่าพอความคิดนี้ผุดขึ้นมา ใจเขาก็เจ็บแปลบขึ้นมา เขารักเธอจนถอนตัวไม่ขึ้นมานานแล้ว รักจนไม่ได้เผื่อใจ

รักจนร้อนใจไปหมด

เขาก็อยากจะลืมเธอมากๆ อยากลบจากสมอง แต่การลืม มันก็เจ็บนะ เมื่อก่อนเป็นยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นเช่นนั้น แต่ความ เจ็บปวดของเมื่อก่อนเป็นเพราะจำไม่ได้ แต่ตอนนี้เขากลับกลัว ว่าจะไม่สามารถลืมได้……..

เพราะจิดาภาได้ถูกฝังรากลึกแน่นในใจเขาไปแล้ว ตอนนี้เขากับจิดาภาหลายคนแปลกหน้ากันยิ่งกว่าคน

แปลกหน้าจริงๆอีก

นี่เป็นสิ่งที่เขากลัวจะได้เจอ

เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น ตั้งแต่วันนั้นมาเธอก็ไม่มี ความเกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีก เบอร์ที่เธอมีเพียงคนเดียว เธอก็ ไม่เคยโทรมาอีก……..

เมื่อมองเบอร์บนโทรศัพท์ เขาก็อยากที่จะจู่โจมโทรไปหา แต่ว่าเขาขาดความกล้า………

ตอนเย็น

พอสงชัยกลับไปก็เจอเบเบ้ที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นรอเขา พอเข้าไป เบเบ้ก็ยืนขึ้น “ลีโอนายกลับมาแล้ว” เธอเข้าไปต้อนรับเหมือนภรรยารอสามีอยู่นาน สงชัยมองเธอโดยไม่พูดอะไร

เบเบ้กลับขมวดคิ้ว นายดื่มเหล้ามา

อั้มเขาตอบ

“ฉันทำกับข้าวไว้กินข้าวเถอะเบเบ้พูดอย่างอบอุ่น

ฉันไม่มีอารมณ์ เธอกินเถอะ” พูดพลาง สงชัยเดินขึ้น

ห้องไป

เบเบ้ขมวดมองตามแผ่นหลังของสงชัย ไม่รู้อะไร

เอลล่าที่อยู่วันมือถึงโดนลวก คุณพูด

เบเบ้มือที่ถูกลวกซ่อนไว้ข้างหลังอย่างเพิ่งนึกได้ “เอลล่า!เบเบ้เรียก

คุณหนูเพื่อคุณชายนี้ ทำไมถึงไม่ให้ชายเขา รู้บ้างล่ะทำไมต้องลำบากไปสงชัย

สายเต็มไปด้วยความตำหนิ

สงชัยยืนอยู่ตรงนั้น เธอไม่จำเป็นต้องทำอะไรแบบนี้ให้ฉัน กลับไปเถอะ ที่นี่ไม่เหมาะกับเธอ”

ไม่คิดเลยว่าพอสงชัยเอ่ยปากพูดก็ออกปากไล่ทันที เอล ล่ายิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ เบเบ้จึงรีบชิงพูดขึ้นก่อน “ฉันจะไม่ไป ไหน นอกจากนายจะไปกับฉัน”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น สงชัยก็ตรงขึ้นข้างบนไปไม่พูดอะไร ทิ้งไว้เพียงแผ่นหลังที่เย็นชาให้กับเบเบ้

เอลล่าโกรธมากเธอเดินเข้าไป มองเบเบ้ “คุณหนู ฉันจะ พาคุณหนูไปจากที่นี่!”

“เอลล่า เธอก็รู้ว่าฉันไม่มีทางไป!” พูดพลางเบเบ้ก็มองเอ ลล่าแล้วมองชั้นบนต่อ “เขาไม่ยอมกลับกับฉัน ฉันก็ไม่มีทางทิ้ง เขาไว้ที่นี่คนเดียว”

“คุณหนู!”

“เอลล่า ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงฉัน แต่คราวหน้าเธออย่าพูด กับลีโอแบบนี้ได้มั้ย ฉันไม่อยากให้เขาต้องเป็นห่วง เบเบ้พูด กับเอลล่าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน สายตาอบอุ่นเต็มไปด้วยแวว ตาขอร้องที่ใครมองแล้วก็ปฏิเสธไม่ลง