ตอนที่614อย่าพูดถึงมัน

เขาหยิบไวน์ขึ้นมาและดื่มมันทั้งหมดในครั้งเดียว

ดูพวกเขาดื่มกชกรที่นั่งข้างหนึ่งก็มองเปรมศักดิ์ ตายิ้ม

“เอาล่ะ กินข้าวกันเถอะ” จิดาภาพูด

แล้วทุกคนก็กิน

บนโต๊ะ จิดาภา จันทน์และพันเดชจะพูดคุยกับกชกรตลอด เพราะกลัวจะละเลยเธอ กชกรเป็นคนใจกว้างและคำตอบที่ ทำให้คนรู้สึกสบายใจมาก

มีเพียงเปรมศักดิ์ที่เงียบและดื่มไวน์ในเวลาเดียวกัน

“เปรมศักดดื่มให้น้อยลงหน่อยและลูกยังจะต้องไปส่งคุณ กชกรกลับบ้านอีก” การันต์พูด และเห็นเขาไม่พอใจกับคำสั่ง เล็กน้อย

พูดถึงเรื่องนี้ทุกสายตามองที่เปรมศักดิ์เท่านั้น ถึงได้รู้ว่า เขาดื่มมากจริงๆ

พันเดชดูเขาอย่างใกล้ชิดและไม่มีอะไรจะพูด เขาไม่ได้ รู้สึกดีกับเขา หลังจากที่เขาได้รู้ว่าความคิดของเขา เปรมศักดิ์พยักหน้า

แล้วกชกรก็บอกว่า “ไม่เป็นไร ฉันจะกลับไปเองได้ค่ะ”
“ทำแบบนั้นไม่ได้ เปรมศักดิ์จะไปส่งหนูกลับบ้าน” การันต์

พูด

เห็นได้ชัดว่าเรื่องของเปรมศักดิ์กับกชกร การันต์กับจันทน์ เห็นด้วยมาก และดูเหมือนจะพอใจมากกับกชกรมาก

“ใช่มั้ย เปรมศักดิ์” การันต์ถาม

เปรมศักดิ์หมดหนทาง ได้แต่พยักหน้า กชกรก็ยิ้ม หลังมื้ออาหาร

ก็ไม่ได้กังวลที่จะส่งกชกรกลับไป ที่ห้องนั่งเล่น จิดาภายัง คงพูดคุยกับกชกร

แต่เปรมศักดิ์ยืนอยู่ที่ระเบียงมองออกไปไกลและไม่รู้ว่าสิ่ง ที่คิดในเวลานี้คืออะไร พันเดชเดินผ่านไปยืนข้างๆเขา ไหล่ กว้างให้ความรู้สึกของการรักษาความปลอดภัยที่ไม่รู้จัก

สายตาของเขายังมองไปที่ระยะทาง มุมปากยกเล็กน้อย “คุณเปรมศักดิ์ ดูเหมือนว่า ผมต้องแสดงความยินดีกับคุณล่วง หน้า” พันเดชเปิดประเด็น

ได้ยินแบบนี้ เปรมศักดิ์ขมวดคิ้ว มองพันเดช เกิดความไม่ พอใจและความเกลียดชังในแววตา

“นั่นคือสิ่งที่คุณต้องการจะเห็นใช่ไหม” เขาบอก น้ำเสียง เย็นมากไม่มีใครที่นี่ และเปรมศักดิ์ไม่ต้องเสแสร้งเพื่อความพึง พอใจของเขา

ได้ยินอย่างนั้น พันเดชก็หัวเราะอย่างเย็นชา “คุณเปรมศักดิ์ คุณพูดแบบนี้ ไปเอามาจากที่ไหน

“จากจุดเริ่มต้นของความช่วยเหลือของคุณ ที่แนะนำคุณ กชกรกับบริษัทของเรา และจากนั้นไปที่กชกร นั่นคือทั้งหมดที่ คุณต้องการใช่ไหม” เปรมศักดิ์พูด คำพูดของเขาเสียงไม่สงสัย แต่แน่นอน

พันเดชมุมปากยกขึ้นด้านข้าง มองเปรมศักดิ์

“นั่นคือสิ่งที่คุณต้องได้รับ

“พันเดชสิ่งที่คุณต้องการจะทำคืออะไร” เปรมศักดิ์ถาม อย่างเย็นชาถ้าไม่ใช่เรื่องผู้หญิงทั้งสอง เกรงว่าพวกเขาจะได้ ต่อยกันนานแล้ว

“แค่เตือน ว่าอย่ามายุ่งกับคนที่ไม่ควรยุ่ง” ประโยคสั้นๆที่ ชัดเจน แม้ว่าเสียงจะไม่ใหญ่แต่ก็มีความแข็งแรงมาก

ใบหน้าของเปรมศักดิ์ก็เปลี่ยนไป ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดโดยตรงแต่เปรมศักดิ์ก็เข้าใจ แต่เขารู้ได้อย่างไร

แววตาสร้างความสงสัย

“ถ้าคุณต้องการที่จะทำลายแม้แต่ตัวเอง ผมจะไม่อนุญาต ให้ทำลายเธอ เปรมศักดิ์ถ้าคุณมีจิตสำนึกที่แท้จริงแล้วความ คิดที่น่ารังเกียจเหล่านั้นคุณช่วยทิ้งมันไปด้วย” พันเดชมองเขา พูดเตือนทีละคำทีละคำ
เปรมศักดิ์ยืนอยู่ตรงนั้นไม่รู้จะพูดอะไร

เขาไม่เคยคิดว่าความรักของเขาจะกลายเป็นภาระไม่คิด

ว่าจะทําลายเขา

หลังจากที่พันเดชพูดแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจอะไร

บางอย่าง

เห็นเขาไม่พูดอะไรอีก พันเดชมองเขาแล้วเดินออกไป

ทิ้งเปรมศักดิ์ไว้ที่นั่น

ไม่รู้จะทำยังไง

“กลับกันเถอะ” พันเดชพูดกับจิตาภาโดยตรง

จิดาภา ยืนขึ้น “แต่…….…………

“จิ ถ้าคุณมีธุระอะไรก็กลับก่อนเถอะ” กชกรพูด

“แล้วคุณก็อยู่คนเดียว..

“พี่จะไปส่งเธอกลับบ้าน

จิดาภายังพูดไม่เสร็จ ตอนนี้เปรมศักดิ์ออกมาจากระเบียง และตรงไปที่กชกร “ผมจะส่งคุณกลับบ้าน

กชกรก็งงแล้วพยักหน้า “ค่ะ”

“จ พี่เดช ฉันไปก่อนนะ

“โอเคเดินทางปลอดภัยนะ

“ระวังตัวด้วย”

เห็นพวกเขาไป จิดาภายืนอยู่ตรงนั้นรู้สึกว่าเมื่อเปรมศักดิ์แปลกๆ แต่คิดถึงคำพูดของเบลล่ากับเธอ เธอรู้สึกว่าเธอ ไม่ได้สนใจดีกว่า

“งั้นเราก็กลับไปกันเถอะ” จิดาภาพูดยิ้มๆ

พันเดชพยักหน้าและมองไปที่จิดาภาด้วยดวงตาที่อ่อน โยนของเขาไม่มีที่สิ้นสุด

ดังนั้นจิดาภาและพันเดชหลังจากบอกลากับจันทน์และ การันตีพวกเขาก็ออกไป

ในรถ จิดาภายังไม่พูดอะไร

ยังไม่ได้คุยกันเรื่องจิดาภากับกชกร ซึ่งเธอนั่งมองออกไป

นอกหน้าต่าง

“คุณกำลังคิดอะไรอยู่” ตอนนี้พันเดชพูดก่อน

เมื่อได้ยินเสียงของเขา จิดาภาหันไปมองพันเดช ด้านข้าง ใบหน้ามุมปากยกแล้วยื่นมือออกไปกอดเขา “แน่นอนคิดถึง

เกี่ยวกับการกระทำของเธอ พันเดชเลือกคิ้ว มุมปากยก เพิ่มขึ้นแสดงความพึงพอใจมาก

ทั้งสองมีความเข้าใจที่ดีถึงเรื่องของเปรมศักดิ์ ที่ไม่ได้พูด

สำหรับพันเดช จิดาภาคือทั้งหมดที่เขามี เขาจะปกป้อง เธอไม่ว่าจะเป็นชีวิตของเธอ หรือชื่อเสียงของเธอ เขาจะไม่ได้ ยอมให้เธอได้รับบาดเจ็บแม้เพียงเล็กน้อยไม่ว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร