ตอนที่612แรงงาน

ได้ยินเสียงเรียก พวกเขาเดินเข้าไป เปิดคอมพิวเตอร์พันเดซ ด้วยกัน

จิดาภายังเดินผ่านไปดูวิดีโอของพันเดช แม้ว่าจะยืนอยู่ที่

ประตูโรงพยาบาลยังดูสง่างาม

และสิ่งที่เขากล่าวเพียงไม่กี่คำ แต่ยังไม่สามารถอธิบาย ได้ ทำให้หัวใจจิดาภามั่นใจมาก

ท้ายที่สุด พันเดชไม่ได้เป็นคนที่โหดร้าย เขามีหลักการ และสไตล์ของเขาเอง

“ว้าว คุณพันเดชของเราหล่อมาก” ณจุดนี้ เพื่อนร่วมงาน

หัวเราะ

“แน่นอน มันไม่ได้ดูว่าคุณพันเดชเป็นใคร

“เรียกคุณพันเดชของพวกเธอได้ไง อย่าลืมว่าคุณพันเดช มีเจ้าของแล้ว มาดามอยู่ที่นี่ เพื่อนร่วมงานพูดคุยหัวเราะ

พูดถึงเรื่องนี้ เพื่อนร่วมงานสาวๆงี่เง่าเหล่านั้นก็งงแล้ว มองไปที่จิดาภา เห็นสายตาเครียดของพวกเขา จิดาภายิ้ม “ไม่ เป็นไรเขาเป็นของทุกคนจริงๆ

พูดจบ เพื่อนร่วมงานหลายคนก็หัวเราะ

ระหว่างการล้อเล่นของพวกเขา โทรศัพท์มือถือของจิดาภาก็ดังขึ้น

เห็นว่าเป็นเบอร์บ้าน จิดาภาเดินออกไปรับโทรศัพท์

“ฮัลโหล แม่.………..”

“จิ ยุ่งอยู่ไหม”

“ไม่ยุ่งค่ะ มีอะไรรึเปล่า เกิดอะไรขึ้นเหรอ

“ถ้าลูกไม่ยุ่ง กลับมาเถอะ แม่มีบางอย่างจะบอกลูกจัน

ทนีพูด

เมื่อได้ยิน จิดาภาพยักหน้า “โอเค ฉันรู้แล้ว ฉันจะไปหลัง

เลิกงาน”

“อืม”

เพียงไม่กี่ประโยคก็วางสายโทรศัพท์และไม่รู้ว่าจันทน์ให้ เธอกลับไปเพราะอะไร แต่หลังจากทำงานพันเดชยังไม่กลับมา จิดาภาก็จะไปเอง

โชคดีที่พันเดช ให้กุญแจรถของเธอ เธอจึงขับรถไปเอง

เมื่อมาถึงซุปเปอร์มาร์เก็ต จิดาภาซื้อบางอย่างและกำลัง จะเอามันไปเก็บที่รถของเขา เมื่อเขาเห็นผู้ชายประมาณสี่หรือ ห้าสิบคนยืนค้ำรถอยู่

จิดาภาขมวดคิ้วและเห็นว่าเขารู้สึกไม่ดีเหมือนหอบหืด เธอไม่คุ้นเคยกับอาการนี้ มีใครบางคนในสำนักงานที่เป็นโรค หอบหืดเธอได้เห็นมากขึ้น
มองไปรอบๆเขาไม่มีแม้แต่บุคคลยังไม่มีใครไปช่วยถาม จิดาภามองไปรอบๆ เห็นร้านขายยาข้างๆเธอเดินตรงเข้าไปซื้อ

ยา

เมื่อเขาออกมาเขาก็ยังอยู่ที่นั่น จิตาภาเดินตรงไปที่เขา และให้ยาเขา

ผู้ชายที่กำลังหอบอยู่เมื่อเขาเห็นยาด้านหน้าของเขาก็งง “ถ้ามันเป็นหอบหืดก็ไม่น่าจะมีปัญหากับการกินสิ่งนี้

ดามาพูดเบาๆ

เขาเงยหน้าขึ้นมองเมื่อเห็นจิดาภา เขาก็ตกใจ

“ฉัตรชัย” เขาพึมพำแต่หอบและจิดาภาไม่ได้ยินสิ่งที่เขา

พูด

“ฉันคิดว่าคุณจะไม่เป็นไรถ้าคุณดื่มน” จิดาภายังคงพูด และมองไปที่ใบหน้าของผู้ชายที่เข้มแข็งแม้ว่าจะมีริ้วรอยบาง อย่างแต่ไม่น่าเกลียด ผู้ชายคนนั้นเมื่อเขายังเด็กมากน่าจะดูดี

คนที่อยู่ข้างหน้ารับยาและดื่มมัน หลังจากดื่มเสร็จแล้ว มันจะดีขึ้นในไม่ช้า

ก็ไม่รู้ว่าหลังจากกินยาแล้วจะเป็นยังไง เห็นคนตรงหน้า เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

แล้วก็พูด “ขอบคุณ”

เห็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขา จิดาภายิ้ม “มันเป็นหน้าที่ไม่ต้องเกรงใจ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อน” พูดพลางเธอก็ เนออกไป

“เดี๋ยวๆ” แล้วเขาก็เริ่มพูด

จิดาภาหันกลับไปมองเขาดวงตาที่นั่ง “มีอะไรอีกไหมคะ”

“คุณชื่ออะไร” จู่ๆเขาก็ถาม ใบหน้าที่ค่อนข้างนุ่มนวล

จิดาภายิ้มและไม่ได้ปิดบัง “จิดาภาค่ะ” ผู้ชายยิ้มด้วย “ขอบคุณที่ช่วยผมไว้

จิดาภาไม่ได้พูดอะไรอีก เธอยิ้มและเดินตรงไปที่รถ

ผู้ชายขมวดคิ้วเมื่อเธอเห็นขึ้นรถแอสตันมาร์ติน

แอสตันมาร์ตินมีไม่กี่คัน ในเมือง แต่เธอขับรถที่ดีขนาดนี้

ขมวดคิ้วลึกๆ

เห็นรถเคลื่อนแล้วรถหลายคันมาหยุดไม่ไกลจากเขา กล้า ที่จะหยุดรถ คนผลักประตูเปิดและก้าวมาหาเขาอย่างหงุดหงิด

“พี่ฌัลล์”

“พี่ฌัลล์”

เกาะมองเขา

“ฟิลล์ พี่เป็นยังไงบ้าง”

โทรศัพท์ เขาก็รีบมาเลย

เมื่อเขาได้รับ

ลล์ยืนอยู่ตรงนั้น ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ค่อนข้างแรง “ไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“ขอโทษนะพี่ฌัลล์ ผมมาสายแล้ว”

พี่ฌลล์มองไปที่ทิศทางที่รถหายไปและเมื่อเขากลับมา เขา

ก็พูด “ขึ้นรถ กลับเถอะ”

ดังนั้นเขาจึงเดินนำหน้าและบางส่วนของพวกเขาตามเขา

หลังจากขึ้นรถ พลล์ให้ยาและน้ำกับคนข้างๆ

“ช่วยฉันสืบหาคนคนหนึ่งหน่อย” เขาพูดเสียงดัง

“ใครเหรอ” เกาะผู้พิทักษ์ส่วนตัวของเขาถาม

“จิดาภา”

เกาะขมวดคิ้วขึ้นร่อง “พี่มัลล์ เมืองที่กว้างใหญ่ ผู้คน หลายแสนคนแล้วนี่จะเริ่มต้นสืบจากที่ไหน

“รถแอสตันมาร์ตินหมายเลขสี่แปด” ฌัลล์พูด เกาะพยักหน้าทันที “โอเค ผมรู้แล้วครับ”