ตอนที่577วิกฤตของบริษัทเอไอ(1)

ตอนที่ 577 วิกฤตของบริษัทเอไอ (1)

วันต่อมา

ไปรยาค่อยๆ ตื่นขึ้นมาจากความฝัน ยังรู้สึกปวดหัวเล็ก น้อย เธอยื่นมือออกมาแล้วนวดกดจุดแล้วค่อยๆ ลืมตา

กะพริบตาเล็กน้อยแล้วมองไปที่เพดาน ไม่ใช่สถานที่ที่เธอ

คุ้นเคย

ดวงตาของไปรยากลอกไปมา แล้วลุกขึ้นนั่งทันที แล้วมอง ไปรอบๆ จึงสังเกตได้ว่าเธออยู่ในบ้านของเอลิสต์!

พวกเขา……

มองไปที่เสื้อผ้าบนตัวโดยอัตโนมัติ ยังดีอยู่เหมือนเดิม เธอจึงโล่งอก แต่เมื่อกวาดสายตาไปเห็นกระป๋องเบียร์ที่ทิ้งอยู่ เต็มพื้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ สิ่งของเหล่านั้นบอกความจริงกับเธอ ว่าเมื่อคืนเธอเมาไปแล้ว

ให้ตายเถอะ

ปวดหัวมาก

เธอเหยียดแขนออกแล้วกดไปที่ขมับเบาๆเอลิสต์ล่ะ ?
เธอยกผ้าห่มขึ้นแล้วออกจากห้องไปทันที เมื่อมาถึงห้อง นั่งเล่นแล้วเห็นคนที่อยู่บนโซฟาก็ตกตะลึงเล็กน้อย

เอลิสต์กำลังนอนอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น โซฟาไม่ค่อย ใหญ่ ดังนั้นร่างที่สูงใหญ่ของเขานอนอยู่ข้างบนเมื่อเห็นแล้วก็ สงสาร

หลังจากคิดได้ว่าเธอเมาแล้วเอลิสต์ก็ยกห้องให้เธอ ส่วน ตัวเองกลับมานอนบนโซฟา ในใจของไปรยาจึงรู้สึกว่ามีความ อบอุ่นไหลผ่านไป

เธอค่อยๆ เดินไปแล้วนั่งอยู่ข้างๆ เอลิสต์ ดูท่านอนของ เขา ขนตายาวของเขาปิดลงเบาๆ ผิวของเขาดีมาก ไม่มีที่ติสัก นิดเดียว ดูเหมือนว่าเขาจะนอนหลับสบายมาก มีลมหายใจที่ สม่ำเสมอ

ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อมองไปที่เขา มุมปากของไปรยากยกขึ้น อย่างอบอุ่น

ลุกขึ้นกำลังจะไป ทันใดนั้นเอลิสต์ก็ขยับแล้วลืมตาขึ้น เมื่อมองเห็นไปรยาก็ตกตะลึงเล็กน้อย

“คุณตื่นแล้วเหรอ ?” ไปรยามองไปที่เขาด้วยรอยยิ้ม เหมือนแสงอาทิตย์ที่สาดส่องมา ในตอนเช้า อบอุ่นมาก

เอลิสต์ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่พยักหน้า “ขอโทษนะ เมื่อ คืนฉันดื่มมากเกินไป ก็เลยยึดเตียงของคุณ !” ไปรยาพูด

“ไม่เป็นไรหรอก !” เอลิสต์ แล้วย้ายสายตาไปไม่มองเธอรู้สึกได้ว่าเธอเป็นแบบนี้มันแปลกมาก

“นายนี่เป็นผู้ชายที่ดีจริงๆ เลยนะ ดื่มเหล้าแล้วคุยกับฉัน ฟังฉันระบาย มากไปกว่านั้นที่บ้านมีผู้หญิงคนหนึ่งหลับไปก็ไม่ ได้ฉวยโอกาส แล้วยังให้ฉันนอนบนเตียงอีกด้วย !”

เอลิสต์ “.………..”

เรื่องแบบนี้ไม่รู้ว่าจะต่อไปยังไง

ขณะนั้นไปรยาก็ลุกขึ้น ดูเหมือนว่าอารมณ์จะดีขึ้นมาก “อยากจะกินอะไร ฉันจะไปทำให้คุณ !!

“ได้หมด !” เอลิสต์พูดอย่างราบเรียบ

ไปรยาพยักหน้า ไม่ได้ถามต่อไป เพราะเธอก็สังเกตได้ แล้วว่าไม่เลือกกินอาหาร จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วหันหลังเดินไป ห้องครัว

เอลิสต์นั่งอยู่บนโซฟา เพิ่งตื่นขึ้นมาก็หน้านิ่วคิ้วขมวด สายตาก็มองไปยังห้องครัว………

“ไม่มีอะไรแล้ว……. ไปรยาเดินออกมาจากห้องครัวอย่าง งงงวย แล้วมองไปที่เอลิสต์

ส่วนเอลิสต์ก็นั่งอยู่บนโซฟา หลังจากได้ยินคำพูดของไปร ยาจึงลุกขึ้น “ผมจะออกไปซื้อ !!

ไปรยายืนอยู่ตรงนั้น คิดไปเรื่อยเปื่อยอยู่ชั่วขณะ จึง ตระหนักได้ว่าการที่เธออยู่ที่นี่ก็เพื่อมาดูแลเขา
“ไม่ๆๆ บาดแผลของนายยังไม่หาย เรียบกลับไปนอนที่ เตียงเลย ฉันจะไปซื้อเอง !”

“ผมไม่ได้เป็นอะไรแล้ว !!

“นั่นก็ยังไม่ได้ บอกแล้วว่าฉันดูแลนาย จะให้นายไปซื้อได้ ยังไง ฉันไป ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ !” พูดจบไปรยาก็ไปค้นกระเป๋า ของตัวเอง แล้วเปลี่ยนรองเท้า สามสิบวินาทีก็ออกจากประตูไป แล้ว

ได้ยินเสียงปังหนึ่งครั้ง ในห้องก็เงียบลงมาทันที

เอลิสต์ยืนอยู่ตรงนั้น นึกถึงท่าทีเมื่อกี้ของเธอ ใบหน้าด้าน ข้างที่หล่อเหลาก็มีรอยยิ้มเกิดขึ้นอย่างสังเกตได้ยาก เพิ่งผ่านไปได้ไม่นานเสียงกริ่งก็ดังขึ้น คิดว่าไปรยากลับมาแล้ว เอลิสต์จึงไปเปิดประตู