ตอนที่534ขอสิ่งที่ชดเชย(5)

ตอนที่ 534 ขอสิ่งที่ชดเชย (5)

ตุลยารู้ว่าเอลิสต์ออกมา มันเกี่ยวข้องกับจิตาภา จึง กระตุกมุมปากขึ้น “ใช่แล้ว ขอบคุณคุณจิดาภาที่ช่วยเหลือนะ!”

ถึงแม้จะพูดออกมาอย่างแจ่มแจ้งมากนัก แต่มัน หมายความว่าอะไร พวกเขาก็รู้ดี

เอลิสต์ยืนอยู่ข้างหลัง พูดตามตรง ตอนที่เห็นจิตาภา เขา ก็เหมือนเห็นแสงสว่างให้ความมืด อยากจะปกปิด ให้อยู่ แต่ กลับไม่รู้ว่าจะปกปิดยังไง

ทำได้เพียงยืนอยู่ตรงนั้น แล้วทำเป็นเหมือนไม่เห็นจิดาภา

“ฉันไม่ได้ช่วยคุณ ฉันแค่ช่วยคนที่สมควรช่วยเท่านั้น!! จิ ดาภาพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบ

ตุลยายิ้มเยาะขึ้น

เวลานี้ไปรยาที่อยู่ข้างๆทนดูไม่ไหวอีกต่อไป และเอ่ยปาก พูดถึงเอลิสต์

“คุณเป็นเอลิสต์หรือเปล่า?” ไปรยาปล่อยมือจิดาภา แล้ว มองเอลิสต์พลางเอ่ยพูดขึ้น

เอลิสต์ยืนอยู่ตรงนั้น พอได้ยินเสียงที่มีคนเรียกชื่อของเขา แค่เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย และมองผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้า
ผู้หญิงเรือนร่างผอมเพรียว ตัวเล็ก ทรงผมสั้นและมีชีวิตชี

ว่ามากๆ

เอลิสต์ไม่ได้เอ่ยพูดขึ้น แค่มองเธอเพียงแวบเดียว

แต่ว่าไปรยาไม่ได้เป็นแบบนั้น

“คุณเป็นคนไม่มีจิตใจจริงๆ ตอนนี้คุณเข้าไป ใครเป็นคน หาวิธีช่วยคุณออกมาอย่างยากลำบาก นึกไม่ถึงว่าคุณจะ คลุมเครือกับผู้หญิงแบบนี้ ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก ตอน แรกฉันควรห้ามไม่ให้ไปช่วยคุณก็ดี!”

เห็นเอลิสต์ไม่พูดไม่จา ไปรยายิ่งรู้สึกโมโหกว่าเดิม “ตอน ที่คุณอยู่ในนั้น ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยแม้แต่เข้าไปเยี่ยมคุณเลยสัก ครั้งมั้ง? คุณยังคงซื่อสัตย์ต่อเขา ระวังวันหนึ่ง ดูว่าเธอจะ ทำร้ายคุณยังไง!”

เอลิสต์ยอมให้ผู้หญิงด่าเขา และไม่ได้สวนกลับเลยสักนิด แต่เป็นตุลยาที่เป็นฝ่ายที่ทนไม่ไหวเอง แล้วมองไปรยา “คุณพูดจบหรือไง?”

“ไม่!” ไปรยามองตุลยา “ฉันว่าเขาแล้วมันเกี่ยวอะไรกับ คุณ? หรือรู้สึกรังเกียจที่ฉันไม่ได้ด่าคุณ?” ไปรยาจึงระบาย อารมณ์ออกมาอย่างควบคุมสติไม่ได้ พวกเธอทั้งสองจ้องหน้า กันอย่างดุเดือด

สุดท้ายตุลยาก็เอ่ยพูดขึ้น “ขี้เกียจมาสนใจคุณ!” เธอทิ้ง ท้ายด้วยคำๆนี้ แล้วหันหลังเดินออกมา เอลิสต์จึงรีบเดินตามหลังเขาไป

ไปรยายืนอยู่ตรงนั้น พอเห็นข้างหลังของพวกเขาเธอจึง ตะโกนออกมาเสียงดังอย่างทนไม่ได้ ทำเรื่องทั่วๆไว้เยอะ ระวังจะโดนฟ้าผ่า!

จนกว่าพวกเขาจะเดินจากไปจริงๆ ไปรยาจึงได้ถอนหาย

ใจเบาๆ

จากนั้นก็มองจิดาภา “ดูสิ ตอนนี้พวกเขาก็มาอยู่ด้วยกัน อีกแล้ว ถ้ารู้แบบนี้ ตอนแรกก็ไม่ควรเสียแรงเสียไปช่วยเขา แบบนี้!”

พอเห็นไปรยายังคงโมโหไม่หาย จิดาภาเลยยิ้มขึ้น “ช่าง เถอะ ทุกคนมีทางเลือกของตัวเอง ถ้านี่เป็นทางเลือกของเขา เราทุกคนไม่มีใครห้ามเขาได้

“ฉันก็แค่รู้สึกไม่คุ้มแทนแก!”

“ไม่มีอะไรที่คุ้มหรือไม่คุ้ม พอเถอะ อย่าไปโมโหกับพวก เขาเลย มาคิดกันดีกว่าวันนี้จะกินอะไร!” จิดาภายิ้มพลางพูด ขึ้น

ถึงแท้จะพูดแบบนี้ แต่สายตาของเธอยังคงมองไปข้าง หลังอย่างห้ามใจไม่ได้ จากนั้นก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้น ก็ละสายตาไปทางอื่น

เหมือนที่เธอพูด ทุกคนมีทางเลือกเป็นของตัวเอง

จิดาภาทําเรื่องพวกนั้นออกมาแล้ว เธอก็จะไม่เสียใจอย่างน้อยเอลิสต์จะเป็นยังไง นั่นมันก็เรื่องของเขา

“แกยังกินอะไรลงอีกหรอ ฉันนี่โมโหแทนแกจริงๆ!

“พอเถอะ ไม่เครียดน่ะ……. จิดาภายังคงปลอบโยนไปร

“สารเลวจริงๆ!”

ตอนที่เดินไปด้วย ไปรยาก็ไม่ลืมที่จะตำหนิไปด้วย “อย่าให้ได้เจอเธออีก ไม่งั้นฉันจะด่าพวกเขาให้ตาย!

และทางตุลยาเอง

เอลิสต์เดินอยู่ข้างหลังของตุลยา เธอจึงถามขึ้นด้วยเสียง เย็นชา “ทำไม? เห็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตถึงกับตื่นเต้นดีใจเลย ใช่ไหม?”

เอลิสต์ถึงกับตกตะลึง และเข้าใจดีว่าตุลยาหมายถึงอะไร เขาแค่เดินอยู่ข้างหลังเธอ และไม่ได้ตอบคำถามของเธอ