ตอนที่530ขอสิ่งที่ชดเชย(1)

ตอนที่530 ขอสิ่งที่ชดเชย (1)

ตอนเวลากลางคืน

หลังจากที่จิดาภาและไปรยากินข้าวเสร็จ พวกเธอก็รีบ กลับไป พอรู้ว่าพันเดชยังคงยุ่งอยู่ เธอจึงอาบน้ำเสร็จแล้วก็เข้า นอนทันที

เธอได้ออกไปวิ่งข้างนอกอยู่หลายวันก็รู้สึกเหนื่อยเบาๆ

พอนอนลงบนเตียงก็หลับไปอย่างสลึมสลือ

แม้กระทั่งพันเดชกลับมาเมื่อไหร่ เธอก็ยังไม่รู้ตัว

ปกติเธอก็เป็นคนที่หลับไม่ลึกอยู่แล้ว พอมีเสียงอะไร หน่อยก็จะตื่น แต่ครั้งนี้พันเดชกลับมาเมื่อไหร่เธอก็ยังไม่รู้สึก

จนกว่า……เธอถูกสัมผัส เธอถึงจะตื่นขึ้นมา

จิดาภาจึงลืมตาขึ้นมาอย่างสลึมสลือ ตอนที่เธอเห็นพัน เดช จึงได้พึมพำขึ้น “คุณกลับไปเมื่อไหร่?

พันเดชจูบเธอเบาๆ แล้วมองสภาพที่เธอหลับลึกแล้วตื่น

ขึ้นมาอย่างสลึมสลือ จากนั้นก็รู้สึกหวั่นไหวอย่างทนไม่ไหว “อื้ม!”

“ผมปลุกคุณตื่นใช่ไหม?” พันเดชถามขึ้นเสียงต่ำ ที่แท้เขาก็แค่จูบเธอแล้วก็ไปอาบน้ำทันที แต่พอได้สัมผัสกับเธอ จน ทำให้เขาลุ่มหลงแบบนี้ เขาเลยอยากจะสัมผัสเธอมากขึ้น

“อืม…. จิดาภาเลยตอบกลับด้วยเสียงขี้เกียจ

“ทำไม? เหนื่อยหรอ?” พันเดชถามขึ้น จากนั้นก็จับเรือน ร่างของผู้หญิงที่ทำให้เขารู้สึกรักใคร่และเอ็นดู พอเห็นจิตาภา หลับลึกขนาดนี้ ก็รู้ว่าเธอน่าจะเหนื่อยเพราะสืบหาเรื่องพวกนั้น จนทำให้เธอต้องวิ่งไปวิ่งมาหลายวัน

จิดาภาเลยพยายามจะลืมตาขึ้น แต่ก็ยังมองเห็นเขาอย่าง มัวพร่าเล็กน้อย “อืม!” เธอพยักหน้า จนทำให้ผมอันอ่อนนุ่ม ของเธอแหวกออก ทำให้เธอดูเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนมากขึ้น

“ผมได้ยินมาว่า คนๆนั้นถูกปล่อยออกมาแล้ว!! พันเดช พูดขึ้น

พอพูดถึงแบบนี้ จิดาภาจึงยื่นมือไปคล้องคอของพันเดช

ไว้ แล้วพยักหน้า “อืม!”

“คุณทำแบบนี้ มันก็เท่ากับว่าสิ่งที่ทำมานานขนาดนี้ ทุก อย่างที่สืบมาก็คงเสียเปล่า!” พันเดชพูดขึ้น

“แต่ว่าฉันก็ไม่ได้อยากจะเอาผิดใครอย่างผิดๆ!”

“ใช่หรอ? ผมก็นึกว่า…… พันเดชจูบเธอเบาๆ น้ำเสียงฟัง ดูสบายๆ และแววตามัวพร่า เหมือนกำลังมึนเมาตอนเที่ยงคืน

“นึกว่าอะไร?” จิดาภามองแล้วถามเธอ ดวงตาหรี่มองเล็ก น้อย น้ำเสียงของเธอแสบพร่าและกดต่ำลงเพราะว่านอนหลับแต่กลับทำให้คนได้ยินรู้สึกใจหวั่นไหว

พันเดชไม่ได้พูดอะไรออกมาใดๆ จู่ๆจิดาภาก็เข้าใจอะไร บางอย่าง เลยหัวเราะออกเสียง “คุณพันเดซคะ คุณทิ้งฉันอยู่ หรือเปล่า?”

พันเดชกลับเงยหน้ามองเธอ ใบหน้าอันสวยงามของเธอ ทำให้คนเห็นใจเต้นรัวๆ “ทำไม? ผมจึงคุณไม่ได้หรือไม่!?

“ไม่ใช่ว่าไม่ได้ แค่มันไม่เหมาะกับสไตล์ของคุณ ทำไมถึง ได้ไม่มั่นใจขนาดนี้!”

“อ๋อ ใช่หรอ? งั้นดูๆแล้ว คุณพันเดชคงจะหึงหวงขึ้นมา จริงๆ!” จิดาภายิ้มแล้วพูดขึ้น

พันเดชมองเธอ แล้วมองรอยยิ้มของเธอ ในใจก็รู้สึกหวั่น ไหวอย่างห้ามปรามไม่ได้ สองมือของเธอจึงจับหน้าของเธอไว้ “ใช่ ผมจึงคุณแล้วจะทำไม จิดาภา คุณขอเตือนคุณนะ ชาตินี้ หรือชาติหน้า ในสายตาคุณหรือในใจของคุณต้องมีแค่ผมคน เดียว ถ้าคุณกล้าเป็นห่วงเป็นใยผู้ชายคนอื่น ผมจะไม่ปล่อย คุณ ให้ลอยนวย!” พันเดชมองเธอแล้วเตือนเธอขึ้นมาอย่าง โหดเหี้ยม แต่น้ำเสียงของเขากลลับเต็มไปด้วยความใส่ใจและ แคร์เธอมาก

การเตือนทุกครั้งของเขา สำหรับจิดาภาแล้ว มันเป็นการ แคร์ในทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเธอ โดยที่ไม่บรรยายออกมาเป็นคำ พูด

เพราะว่าเขาแคร์ เขากลับจะสูญเสียเธอ ดังนั้นจึงทำแบบ
จิดาภามองเขายิ้ม ในนัยน์ตาของเขาเต็มไปด้วยความสุข และความสบายใจ “งั้นก็ต้องดูว่าคุณปฏิบัติตัวกับฉันยังไง…….

ได้ยินแบบนี้ พันเดชจึงขยับเข้าไปใกล้เธอแล้วมองเธอ “ผมอยากได้……….

จิดาภา “.….………..

“คือว่า คุณพันเดช ฉันเหนื่อยมากวันนี้ ฉันขอพักก่อน……. จิดาภาพูดขึ้น แล้วเธอก็แสดงให้เห็นว่าเธอชินกับคำพูดพวกนี้ ของเขาไปแล้ว

พันเดชยิ้มขึ้น “แค่ผมก็อยากจะกลืนกินคุณ!” คืนนี้ พวก เขาไม่ได้เปิดไฟ แค่ได้ยินเสียงตื่นกามของพันเดชดังขึ้นข้างหู ของเธอ