ตอนที่523แสดงละครได้สมจริง (3)

ตอนที่ 523 แสดงละครได้สมจริง (3)

ขณะที่พึ่งเดินเข้าไปนั้น จิดาภาก็ลากไปรยาเอาไว้

“เกิดอะไรขึ้น?” ไปรยาหันไปถามเธอ

“ที่นี่คือโรงพยาบาลเอกชน ตุลยาเลือกมาที่นี่เพราะโรง พยาบาลเอกชนจะรักษาข้อมูลของคนไข้เอาไว้เป็นความลับ ดัง นั้นพวกเขาคงไม่บอกเราหรอก! ” จิตาภาพูดขึ้น

เมื่อได้ยินแบบนี้ ไปรยาพยักหน้า จากนั้นมองไปที่จิดาภา “แล้วแกคิดว่าจะทำยังไงดี?

จิดาภาครุ่นคิด มองไปที่เธอ จากนั้นพูดกระซิบข้างหู

เมื่อได้ยินแบบนี้ ไปรยาก็เผยยิ้มขึ้นมา

“อื้ม ตกลงตามนี้!

จิดาภาพยักหน้า

จากนั้น ไปรยาครุ่นคิด ปรับอารมณ์ให้เข้าที่ จากนั้นทั้ง สองก็เดินไปที่ห้องตรวจ

“คุณหมอคะ…….” ตอนที่เห็นหมอนั้น ไปรยาที่กำลังจะ ร้องไห้ แต่พอเมื่อเห็นคุณหมอ จู่ๆเธอก็นิ่งไป “ป้าแม่ม! ? ”

“ไปรยา?”
ทั้งสองมองหน้ากัน

จิดาภานิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นมองไปที่ไปรยา “รู้จักหรอ?”

ไปรยายิ้ม “นี่คือเพื่อนบ้านของฉันเอง เห็นฉันตั้งแต่เล็ก จนโต! ”

ใบหน้าของแพทย์หญิงเต็มไปด้วยความสุข มองดูพวก เขา โดยเฉพาะเวลามองไปที่ไปรยา เต็มไปด้วยความรอยยิ้ม และดีใจ “ใช่จ๊ะ แต่หลังจากย้ายบ้านแล้ว เราก็ไม่ได้เจอกันอีก เลย! ”

“คุณน้าคะ ต้องขอโทษด้วย ตลอดหลายปีที่ผ่านมาหนู เอาแต่ทํางานอยู่ข้างนอก ไม่มีเวลาไปเยี่ยม แต่ว่าหนูคิดถึงคุณ น้ามากเลยนะคะ!

“น้าเองก็คิดถึงเราเหมือนกัน!

ทั้งสองที่พึ่งเจอหน้ากันนั้นดูสนิทสนมกันมาก

จิดาภายืนมองอยู่ จากนั้นก็เผยยิ้มอ่อนๆตรงมุมปาก

“จริงด้วย พวกหนูมาที่นี่ทำไมจ๊ะ?” คุณหมอดึงสติกลับมา แล้วหันมาถามพวกเขา

เมื่อได้ยิน ไปรยาก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่ายังมีเรื่องที่ต้องทำ เธอมองไปที่ป้าแม่ม ยิ้มมุมปาก “ป้าแม่มคะ พวกเรามี เรื่องอยากจะรบกวนให้คุณน้าช่วยค่ะ! ”

“เรื่องอะไรจ๊ะ?” ป้าแม่มมองไปที่พวกเธอ ดวงตากลมโตดูจริงจังมาก

“คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ค่ะ เมื่อมีคนไข้ที่ชื่อตุลยามา ทำแท้งที่นี่ใช่ไหมคะ?” ไปรยาถามขึ้น

ป้าแม่มพยักหน้า “ใช่จ๊ะ พวกหนูรู้ได้ยังไง!? ”

เมื่อเห็นป้าแม่มพยักหน้า ไปรยาหันไปมองจิดาภาแล้ว

คลายยิ้ม

ดูท่าที่คิดไว้จะไม่ผิด!

“คือเรื่องมันเป็นแบบนี้ค่ะ พวกเรามาที่นี่ก็เพราะอยากรู้ว่า เธอเป็นยังไงบ้าง อย่างเช่นท้องมากี่เดือนแล้ว? อีกทั้ง รบกวน คุณน้าช่วย ให้สัญญายอมทำแท้งของเธอให้หนูหน่อยได้ไหม คะ! “ไปรยาพูดขึ้น

“พวกหนูจะเอาไปทำไมจ๊ะ??”

ไปรยาไม่สามารถพูดความจริงได้ ทำได้เพียงมองไปที่เธอ “ป้าแม่มคะ พวกเราจำเป็นต้องใช้มันจริงๆค่ะ รบกวนคุณน้า หน่อยได้ไหมคะ!!

ป้าแม่มส่ายหน้า “ไม่ได้จ๊ะ เป็นกฎของทางโรงพยาบาล ไม่สามารถเปิดเผยข้อมูลคนไข้ได้! ”

“ป้าแม่มคะ! “ไปรยายื่นมือไปจับมือของป้าแม่มแล้ว ออดอ้อน

ป้าแม่มยิ้ม แล้วพูดอย่างเสียไม่ได้ “ไปรยา เรื่องนี้น้าช่วย เราไม่ได้จริงๆ
“แต่ว่า……”

“ไปรยา อย่าทำให้ป้าแม่มลำบากใจเลย ! “ไปรยา

กำลังจะบอกเหตุผล จิดาภาก็พูดตัดประโยคขึ้นมาก่อน จากนั้นมองไปที่ป้าแม่ม “ป้าแม่มคะ คุณน้าบอกหนูหน่อย ได้ไหมคะ ว่าเธอท้องกี่เดือนแล้ว?”

“เอ่อ……”

“ป้าแม่มคะ! “ไปรยาออดอ้อนอีกครั้ง

ป้าแม่มครุ่นคิด จากนั้นก็เอ่ยปาก “ได้จ๊ะ แต่พวกหนูห้าม เอาไปทำเรื่องไม่ดีนะ! ”

“แน่นอนค่ะ! “ไปรยายิ้มแล้วพูดขึ้น

ป้าแม่มยิ้ม “สองสัปดาห์กว่าแล้วจ๊ะ!

สองสัปดาห์กว่าแล้ว? เมื่อได้ยิน จิดาภาก็พยักหน้า “ค่ะ ขอบคุณป้าแม่มมากนะ ”

“ไม่เป็นไรจ๊ะ! ”

ในเวลานี้เอง จู่ๆไปรยาก็กุมที่ท้องของตนเอง “อ๊า…….

จิดาภาขมวดคิ้ว “เป็นอะไรไป? ไปรยา”