ตอนที่492ผมหึงแล้ว(2)

ตอนที่ 492 ผมฟังแล้ว (3)

สงชัย ”

ยังไงซะเขาก็นึกไม่ถึงเลยว่าคำพูดนี้จะพูดออกมาจากปาก ของจิดาภา

ในความคิดเห็นของเขา จิดาภาเป็นผู้หญิงที่ใจเย็นและ ฉลาดอยู่เสมอ เธอฉลาดรู้ว่าอะไรที่ตัวเองต้องการ อะไรที่ควร เอาอะไรไม่ควรจะเอา แต่ตอนนี้……

พูดให้ชัดเจนคือจิดาภาเชื่อพันเดช !

สรุปเป็นประโยคเดียวได้แบบนี้ !

เธอเชื่อเขา !

ทันใดนั้นสงชัยก็รู้สึกขบขันอยู่บ้าง แล้วก็ไม่รู้ว่านี่มันเป็น

ความเศร้าโศกหรือไม่

แต่ในใจอ้างว้างอย่างที่ไม่สามารถพูดออกมาได้

เขาอิจฉาพันเดช !

เปล่าเลย แค่น้อยเนื้อต่ำใจนิดหน่อย

แม่ว่าไม่เต็มใจจะยอมรับ แต่นี่คือความจริงล่อนจ้อน
สีหน้าของสงสัยหม่นหมองอย่างที่ไม่สามารถพูดออกมา ได้ แต่ยังพยายามรักษาบุคลิกที่เป็นสุภาพบุรุษของตัวเอง

ก็มีเพียงแค่วิธีนี้ที่เขาจะสามารถเผชิญหน้ากับจิดาภาต่อ ไปได้

คิดอยู่ชั่วครู่สงชัยจึงมองไปที่เธอแล้วเอ่ยปากพูด “ถ้าน เป็นทางเลือกของคุณ งั้นผมก็เคารพคุณ !!

“ขอบคุณ !”

“แต่ผมขอให้คุณมีความสุขนะ !” สงชัยพูด

จิดาภาชะงักแล้วพยักหน้า “ขอบคุณ !”

คำว่าขอบคุณนั้น สงสัยจึงยิ้มอย่างขมขื่นแล้วไม่ได้พูด

อะไรอีก

ทั้งสองคนสนทนากันไปเรื่อยเปื่อยอยู่ชั่วครู่ สงชัยพูดชวน กินข้าวด้วยกัน แต่จิดาภาบอกปัดว่ายังมีธุระต้องกลับไป ดังนั้น สงชัยจึงขับรถส่งจิดาภากลับ

เมื่อถึงชั้นล่างคอนโด สงชัยก็เอ่ยปากพูดขึ้น “คุณวางใจ ได้นะ ผมจะพยายามช่วยคุณหารูปร่างแหวนให้คุณโดยเร็ว ที่สุด !”

ได้ยินคำพูดของสงชัย จิดาภาก็รู้สึกสำนึกผิดอยู่ในใจกับ คำพูดที่ได้พูดไปกับสงชัยเมื่อกี้ ยังไงซะเขาก็คิดดีเพื่อตัวเอง

ทว่าสิ่งที่เคยพูดออกไปก็ไม่สามารถขอคืนกลับมาได้ ถ้า ตอนนี้พูดสิ่งนี้อีกก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะอึดอัดเล็กน้อย จิดาภามองไปที่เขาแล้วพยักหน้า “อืม ขอบคุณนะ สงชัย !”

“ผมยังคงชอบ คนที่มีเรื่องอะไรก็บอกผมคนนั้น ไม่ใช่ ดาภาที่สุภาพและเหินห่าง !!

จิดาภาตกตะลึง

“จิ ผมหวังว่าอย่าให้เป็นเพราะพันเดชแล้วทำให้ความ สัมพันธ์ของพวกเราเสื่อมถอยลง นี่คือคำขอสุดท้ายของผม ” สงชัยมองไปที่เธอแล้วพูดขึ้น แววตาที่ลึกซึ้งเต็มไปด้วยการ อ้อนวอนเล็กน้อย

จิดาภาตะลึงอยู่บ้าง สงชัยเป็นคนที่สุภาพบุรุษและหยิ่ง ทะนง ทว่าตอนนี้กลับใช้น้ำเสียงแบบนี้และสายตาแบบนี้มอง มาที่เธอ จึงทำให้ในใจของจิดาภาแวบความรู้สึกผิดออกมา

นึกถึงเมื่อสองปีที่แล้วที่อยู่ต่างประเทศนั้น

นั่นเป็นสองปีที่เธอไร้กังวลที่สุด

สงชัยช่วยเหลือเธอไว้ไม่น้อยจริงๆ อยู่ในประเทศที่แปลก หน้านั้น เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ให้การพึ่งพาและความอบอุ่น แก่เธอ

ถ้าไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวของพันเดช เธอก็อาจจะ ยอมรับสงชัยมาอยู่ข้างๆ เธอโดยปริยาย

แต่เธอไม่คิดเลยว่าจะได้เจอกับพันเดชอีกครั้ง อีกอย่างยัง ปล่อยให้เขาบุกเข้าไปในใจของเธอ แล้วยังมีพื้นที่เหลือให้อีก
มองไปที่สงชัย ในที่สุดจิดาภาจึงยิ้มออกมาแล้วพยักหน้า “อืม แน่นอน คุณเป็นอาจารย์ของฉันเสมอ เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ของฉัน !” จิดาภาพูด

เพื่อน…….

นี่เป็นสิ่งที่สงชัยไม่ต้องการเป็นกับเธอมากที่สุด ! แต่ในตอนนี้เขาไม่ยอมก็ไม่ได้ พยักหน้า “อืม !”

จิดาภายิ้ม “ถ้างั้นฉันกลับไปก่อนแล้วนะ คุณเดินทางดีๆ นะ !” พูดจบจิดาภาจึงลงจากรถ แต่เพิ่งจะลงจากรถไปก็เผชิญ หน้ากับพันเดชที่อยู่ด้านหลัง

พันเดชกลับมาแล้วหาเธอไม่เจอ จึงลงไปหาเธอชั้นล่าง

แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะเห็นเธอลงมาจากรถของสงชัย

ในขณะนั้นจึงตกตะลึงอยู่ชั่วขณะ

“พันเดช…. จิดาภาเห็นเขาจึงเรียกไป แต่น้ำเสียงไม่ได้ รู้สึกสำนึกผิด เธอไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่มันผิด เพียงแต่จังหวะนั้น หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะอึดอัดเล็กน้อย