ตอนที่488ฐานะทางสังคมไม่ต่ำ(1)

ตอนที่ 488 ฐานะทางสังคมไม่ต่ำ (1)

ค้นหาทุกหนทุกแห่งจนทั่ว

ราวกับว่าแหวนนั้นหายไปแล้ว จะหายังไงก็หาไม่เจอ

ตุลยาลงความเห็นว่าแหวนนั้นอาจจะตกอยู่ตรงกษิดิสที่

นั่น

ส่วนคำถามของพันเดชนั้นยิ่งถือได้ว่าเป็นการลองใจเธอ อีกแบบหนึ่ง

นึกถึงตรงนี้เธอยิ่งรู้สึกทุกข์ใจมากขึ้นเรื่อยๆ

ในตอนนี้ เกสราก็มองไปที่เธอ ช่วงนี้เธอดใจไม่อยู่กับเนื้อ กับตัว “ตุลยา เธอหาอะไร ? หลายวันมานี้เห็นเธอหาของตลอด เลย แล้วยังไม่ค่อยอยู่บ้านอีก เธอทำอะไรอยู่เนี่ย ?

ตุลยาจึงตั้งสติกลับมาได้ “อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่หา แหวนไม่เจอเฉยๆ !”

“แหวน แหวนอะไรเหรอ ?”

“มันเป็นแหวนเพชรสามเหลี่ยมที่ฉันใส่อยู่ตลอดนั่นแหละ

ค่ะ !” ตุลยาพูด

ได้ยินสิ่งนี้ ราวกับว่าเกสราจะนึกขึ้นได้ จึงเอ่ยปากพูดขึ้น”ไม่ใช่เธอใส่อยู่ตลอดเวลาเหรอ ?”

“อืม มันหายไปแล้ว……

“หายไปก็หายไปสิ เธอมีเครื่องประดับเยอะขนาดนี้ หาสัก อันใส่ก็พอแล้วมั้ง !

“แต่นั่นเป็นวงที่พันเดชให้กับฉัน !” ตุลยาพูด

ได้ยินสิ่งนี้สีหน้าของเกสรายิ่งไม่ค่อยดี “ยังจะมาพันเดชๆ พวกเธอก็เลิกกันไปแล้ว อย่าไปนึกถึงผู้ชายคนนั้นอีกเลย !! เกสราพูด

พูดถึงสิ่งนี้สีหน้าของตุลยาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ช่วงนี้ด้านนอกมีแต่คำนินทากาเลและข่าวซุบซิบไปหมด แม้ว่าตุลยาอยากจะปิดบังพวกเขาก็ปิดบังไม่อยู่ เธอไม่ได้พูดอะไร

ราวกับว่าเกสรารู้ตัวว่าพูดอะไรผิดไป จึงคิดอยู่ชั่วขณะ แล้วเอ่ยปากพูด “แม่ก็คิดให้ดีๆ เพื่อเธอ ผู้ชายข้างนอกที่อยาก แต่งงานกับเธอมีเยอะแยะมากมาย ไม่จำเป็นต้องเอาใจใส่ตัว เขาก็ได้นี่ ไม่ใช่แค่แหวนวงเดียวเหรอ ตราบใดที่เธอต้องการ คนที่อยากจะส่งให้เธอมีมากมายมหาศาล ไปซื้อหรือไปสั่งทำ แล้วแต่เธอ !”

สั่งทํา !

ตุลยาตะลึงอยู่ชั่วขณะ
ราวกับว่านึกอะไรขึ้นมาได้ เธอจึงลุกขึ้นทันที “แม่คะ ฉัน นึกได้ว่ายังมีธุระต้องทำนิดหน่อย ฉันจะต้องออกไปก่อนละ นะ !” พูดจบดุลยาจึงขึ้นเดินไปข้างนอก

เกสรานั่งอยู่ตรงนั้น เห็นเงาหลังของเธอก็ทนไม่ได้ที่จะ ถอนหายใจ “เธอจะไปไหน ?”

ทว่าตุลยาไม่ได้ตอบเธอ แต่ออกไปแล้ว

เกสราจึงทนไม่ได้ที่จะถอนหายใจอีก เฮ้อ เด็กคนนี้……. วันรุ่งขึ้น

จิดาภากลับมาจากโรงพยาบาล

พันเดชมีเรื่องจะต้องไปจัดการ ดังนั้นจิดาภาจึงกลับด้วย

ตัวเอง

เพิ่งจะลงไปถึงชั้นล่าง ขณะนั้นก็เห็นที่กะพริบไฟเล็กน้อย จิ ดาภาจึงตกตะลึง ในตอนนั้นประตูรถก็ถูกผลักเปิดออก แล้วมี ร่างหนึ่งเดินลงมาจากรถ

เมื่อเห็นรูปร่างนั้นจิดาภาจึงตกตะลึงแล้วเอ่ยปากพูดขึ้น “พี่ใหญ่ ?” ?”

“คุณอยู่ที่นี่ได้ยังไง ?”

“กำลังรอเธอไง พี่มีเรื่องจะคุยกับเธอ !” เปรมศักดิ์มองไปแล้วเอ่ยปากพูดขึ้น
เห็นเขาสวมชุดที่เป็นทางการ เพิ่มความโดดเดี่ยวให้เขา

อยู่บ้าง

จิดาภาพยักหน้า

เปรมศักดิ์เดินไปหาเธอ คิดอยู่ชั่วขณะแล้วเอ่ยปากพูดขึ้น “เธอยังโกรธพี่เหรอ ?”

“โกรธ ? โกรธอะไรคะ ?” จิดาภาถาม

“วันนั้นพี่ไม่ควรทะเลาะกับเธอเลย แต่เพราะพี่ใหญ่เป็น

ห่วงเธอไง……

“พี่ใหญ่ !” เปรมศักดิ์ยังพูดไม่จบ จิดาภาก็ขัดจังหวะเขา

สายตาจ้องตรงไปที่เขา “ฉันรู้ค่ะว่าระหว่างพวกเรา ระหว่างพี่น้องกันไม่จำเป็นต้องพูดขอโทษ ตั้งแต่เด็กจนโตพี่ก็ ให้ฉันทุกอย่าง นึกถึงฉันทุกเรื่อง ฉันก็เข้าใจทั้งหมดค่ะ วันนั้น คือฉันเองที่เอาแต่ใจไปหน่อย !”