ตอนที่434ไม่ทําตัวเป็นคนนอก(1)

ตอนที่ 434 ไม่ทำตัวเป็นคนนอก (1)

หลังจากทั้งสองคนขึ้นไปชั้นบน จิดาภาก็นำของที่ซื้อมาไป วางไว้ที่ห้องครัวเพื่อจะไปจัดเข้าตู้เย็น ขณะนั้นก็เห็นพันเดชเริ่ม ที่จะเอาของออกจากถุง

รองเท้าแตะ ผ้าเช็ดหน้า ผ้าเช็ดตัว แปรงสีฟัน

ยาสีฟัน……

จิดาภาที่อยู่ข้างๆ มองเห็นแล้วก็ตกตะลึงไปหมด

นี่มันเป็นเรื่องอะไรกันเนี่ย ?

“พันเดซ ” จิดาภาเดินไปพลางมองไปที่เขา เขาซื้อ ของพวกนี้ตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย ?

“เป็นอะไรเหรอ ?” พูดจบพันเดชก็เอาผ้าเช็ดหน้ากับ แปรงสีฟันตรงเข้าไปในห้องน้ำ

จิดาภาเองก็เดินตามเข้าไป

“สามารถถามหน่อยได้ไหมคะว่าคุณจะทำอะไร ?”

“ผมได้ตัดสินใจแล้ว ก่อนที่บาดแผลของผมยังไม่หายดี ได้ดูแลผม แล้วก็สะดวกที่ผมจะได้ปกป้องคุณ !” พันเดชพูด พูด อย่างมีเหตุผลถูกต้องและคำพูดก็เต็มไปด้วยสัจธรรม

ผมก็จะอยู่ที่ของคุณตรงนี้ชั่วคราวก่อน สะดวกในการที่คุณจะ
จิดาภาไม่ได้เอ่ยปากโต้แย้ง เห็นเพียงแต่พันเดชเอา ยาสีฟันกับแปรงสีฟันของจิตาภาทิ้งลงไปที่ถังขยะ

“พันเดช คุณจะทําอะไรเนี่ย ?”

“ผมช่วยซื้ออันใหม่ให้คุณแล้ว !” พูดจบพันเดชจึงเอาของ ที่เพิ่งซื้อมาใหม่วางลงไป รวมถึงของตัวเองด้วย

จิดาภากะพริบตา เมื่อเห็นเขาวางของขึ้นไปก็ตกตะลึงเล็ก

นั่นเป็นรูปแบบของคู่รักอย่างแน่นอน !

จากนั้นฉากต่อมาก็คือสิ่งของของจิดาภาที่เป็นเลขคี่ ทั้งหมดก็ถูกทิ้งลงไปที่ถังขยะจนหมดสิ้น แล้วก็มีสิ่งของของ คู่รักอันใหม่วางอยู่ด้านบน

จิดาภาเพิ่งจะเอ่ยปากพูดขึ้น พันเดชก็พูดขึ้นว่า “ของพวก นี้เป็นสิ่งที่ดีที่สุด สิ่งที่คุณใช้ เช่น ผ้าเช็ดหน้าแบบนั้นของคุณ มันไม่ดีต่อผิวนะ!”

จิดาภา “.….……….”

ต่อมาสิ่งที่อยากจะพูดก็ถูกกลืนลงไปอย่างยากลำบาก หลังจากพันเดชจัดวางไว้อย่างเรียบร้อย ไม่ว่าจะเป็น แปรงสีฟัน ยาสีฟัน ผ้าเช็ดหน้า หรือว่าสิ่งต่างๆ ที่เป็นของคู่รัก ทั้งหมด……..

“พันเดช การที่คุณทำแบบนี้ได้รับอนุญาตจากฉันหรือยัง ?”
“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกนะ

ได้โปรดเรียกผมว่าผู้ใจดี

พอ !”

พูดจบพันเดชจึงเดินตรงออกไปทันที

จิดาภาขมวดคิ้วขึ้นแล้วตามออกไป มองเห็นรองเท้าแตะ ของจิดาภาก็ถูกทิ้งไปที่ถังขยะอย่างสง่างามและโอ่อ่า แล้วก็มี รองเท้าแตะผ้าฝ่ายตัวใหม่วางอยู่ตรงนั้น

จิตาภาหมดค่จะพูด

ไม่อยากจะพูดอะไรอีกแล้ว รอให้เขาดึงดันจนเสร็จค่อยว่า

ต่อมาจิดาภาจึงไปชงกาแฟหนึ่งแก้ว แล้วนั่งรออยู่ตรงนั้น หลังจากพันเดชจัดการเสร็จก็เดินไปนั่งอยู่ตรงนั้น แล้ว

ไปเรื่อยๆ

หยิบกาแฟขึ้นมาดื่ม

ขาทั้งสองของจิดาภาไขว้กัน มองไปที่พันเดชแล้วค่อยๆ ยิ้มขึ้นที่มุมปาก “ประธานพันเดช จัดการเรียบร้อยหรือยัง ?

“อืม !” พันเดชพยักหน้า

“คิดไม่ถึงเลยว่า ประธานพันเดช จะรู้จักจัดการของพวกนี้ ด้วย !” จิดาภาพูดด้วยน้ำเสียงที่ทำให้คนฟังไม่ออกว่าชื่นชม เขาหรือดูถูกเขากันแน่

พันเดชมองไปที่จิดาภา “ผมก็ไม่ได้พิการสักหน่อย มีอะไร ที่จะทำไม่ได้ล่ะ ก็แค่เอาของโยนทิ้งแล้ววางขึ้นไปใหม่ มันจะไปยากอะไรล่ะ !”

พันเดชจงใจที่จะไม่สนใจน้ำเสียงอันประชดของเธอ

“แต่คุณไม่รู้สึกว่ามันเปลืองมากเหรอ ?” จิดาภามองไปที่ เขาแล้วพูดขึ้น

“บางสิ่งบางอย่าง ผ่านไปสักพักก็ควรจะเปลี่ยน จัดการ สะสางบ้าง นี่คือการรับผิดชอบต่อตัวเอง จิดาภา คุณควรจะ ของคุณผมนะ !” พันเดชพูด

ท่าทีที่พูดออกมานั้นเหมือนจิดาภาจะต้องขอบคุณเขา

โอเค จิดาภายอมแล้ว

แต่มีหนึ่งประเด็นที่จิดาภาไม่เข้าใจอย่างมาก “ประธาน พันเดชคุณจะมาอาศัยอยู่ที่บ้านฉันทำไมฉันถึงไม่รู้ ?

“ไม่ใช่ตอนนี้คุณรู้แล้วเหรอ ?”

“คุณควรจะบอกฉันมาก่อนไม่ใช่เหรอ ?”

“ถ้าผมบอกคุณมาก่อนคุณจะอนุญาตเหรอ ?”

“ไม่ !”

“ก็นั่นแหละ

อย่างมีเหตุผล

งั้นทำไมผมจะต้องบอกด้วย

“ตอนนี้ฉันก็ไม่อนุญาต !” จิดาภาพูด!”จริงๆพันเดชพูด