บทที่355ยิ่งบ้าคลั่ง (2)

บทที่ 355 ยิ่งบ้าคลั่ง (2)

ไม่รู้ว่าทำไม เธอรู้สาเหตุที่เขาเป็นห่วง และท่าทางร้อนรน ของเขา ชั่วขณะหนึ่งจิดาภาไม่รู้จะพูดอะไรดี

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร เธอพาฉันขึ้นมา เพียงแค่พูดคุยกับฉัน ไม่กี่ประโยค” จิดาภาพูด

พันเดชพยักหน้า หลังจากนั้นก็มองไปที่เธอ “คุณวางใจได้ หลังจากนี้ ตุลยาจะไม่สามารถทำร้ายคุณได้อีก

จิดาภาไม่เข้าใจความหมายที่พันเดชพูด แต่กลับพยัก

“อีกอย่าง ไม่ว่าจะไปที่ไหน จำเอาไว้ว่าต้องเอาโทรศัพท์

ไปด้วย” พันเดชพูด

จิดาภาก็ยังคงพยักหน้า

สองคนจ้องมองซึ่งกันและกัน รอบด้านกลับบรรยากาศที่

กระอักกระอ่วน

ในเวลานี้ จิดาภานึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ มองไปที่เขา “คุณวิ่งออกมาแบบนี้หรอ?”

ได้ยินว่าไม่พบคุณ ทุกคนเป็นห่วงมากแล้วก็ออกตามหา” พันเดชพูด
“ฉันก็ไม่รู้ว่ามันจะกะทันหันแบบนี้ โทรศัพท์ฉันหายจนถึง ตอนนี้ก็ยังหาไม่เจอ พวกเราลงไปข้างล่างกันเถอะ อย่าทำให้ พวกเขาเป็นห่วงจนเกินไป” จิดาภาพูด

พันเดชพยักหน้า

ดังนั้น สองคนจึงลงไป

ตอนที่คุณย่าเห็นจิตาภากับพันเดชออกมาด้วยกัน จึง

วางใจ

“ขอโทษค่ะ ที่ทำให้พวกคุณเป็นห่วง!” จิดาภาพูด

“ไม่เป็นไร ขอเพียงพวกหลานไม่เป็นไร พวกเราก็โล่งใจ แล้ว” คุณย่าพูด เห็นได้ว่าให้อภัยจิดาภา

การันต์และธีราก็มองไปที่จิดาภา “ทำไมถึงขึ้นไปอยู่บน

ดาดฟ้าได้ ! ?”

“หนู…

จิดาภายังไม่อยากบอกเหตุผลที่แท้จริงกับพวกเขา เพราะ ไม่อยากทำให้พวกเขากังวลจนเกินไป

“แม่เพิ่งจะได้ยินพยาบาลบอกว่า มีคนพาลูกขึ้นไป ใคร?”

ธีราถาม

จิดาภา “.………….”

นึกไม่ถึงว่าแม่เธอจะได้ยินที่คนอื่นพูด

แม่ เป็นเพื่อนคนหนึ่ง มาเยี่ยมหนูค่ะ” จิดาภาพูด
ขึ้นไปคุยบนดาดฟ้าเนี่ยนะ!?” ธีราถาม จิดาภาไม่เคย โกหกพวกเขา เธอจึงรู้ว่าต้องมีเรื่องอะไรอย่างแน่นอน

ที่ตรงนั้นค่อนข้างเปิดโล่งค่ะ” จิดาภาพูด ด้วยเหตุผลนี้ เธอรู้สึกว่ามันอาจจะเกินไปหน่อย

ขณะที่รอธีราจะพูดอะไรบางอย่าง คุณย่ากลับพูดแทรกขึ้น มา ไม่ว่าจะยังไง หนูจิปลอดภัยเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด” หลังจาก นี้ไม่ว่าจะยังไง จะต้องคิดหาทางบอกพวกเรา”

ได้ยินคำพูดของคุณย่า จิดาภาพยักหน้า “หนูรู้แล้วค่ะ!” มองไปยังธีรากับการันต์ “พ่อ แม่ หนูขอโทษ ที่ทำให้เป็น ห่วง!”

พวกเขามองไปที่จิดาภา ธีรากับการันต์ถอนหายใจ “เอา ล่ะ ทีหลังก็ระวังหน่อย!!

จากนั้น คุยกันอีกสักพัก การันต์กับธีราถึงออกไป

หลังจากที่รอพวกเขาไปแล้ว คุณย่ามองไปที่จิดาภา “หนูจิ หนูบอกย่ามา ใช่ตุลยารึเปล่า?” หญิงชราถามออกไปตรงๆ

นาทีนั้น จิดาภารู้สึกทันทีว่า ถึงแม้ว่าคุณย่าจะอายุมาก แล้ว แต่ก็ไม่ได้เลอะเลือนเลย แถมยังฉลาดมากด้วย ไม่ว่าจะ เรื่องอะไรก็ไม่สามารถปิดบังเธอได้

ท้ายที่สุด จิดาภาทำได้เพียงพยักหน้า “อืม!”

ได้ยินแบบนี้ หญิงชราส่งเสียงในลำคอ ผู้หญิงคนนี้เจ้า เล่ห์เพทุบายจริงๆ ทันใดนั้นก็มองไปทางจิดาภา
“เป็นอย่างไรบ้าง? เธอไม่ได้ทำอะไรหนูใช่ไหม?”

จิดากาสายหน้า “ไม่ค่ะ”

“งั้นก็ดี ต้องโทษย่าที่พูดแรงไป ไม่อย่างนั้น เธอก็คงจะไม่ ทำกับหนูแบบนี้” หญิงชราพูด