บทที่346 ใช้ทั้งไม้นวมและไม้แข็ง(5)

บทที่ 346 ใช้ทั้งไม้นวมและไม้แข็ง (5)

จิดาภากลับยิ้ม พูดอย่างสบายใจ “คุณหมายถึงอะไร?” น้ำเสียงนั้น เหมือนกับว่าไม่ได้กำลังไล่ถาม และยังเป็นท เหมือนเรื่องธรรมดาที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องตัวเอง

เพราะเหตุนี้ ตุลยายิ่งรู้สึกไม่มั่นใจเพิ่มมากขึ้น

“ตอนที่กษิดิสจะฆ่าฉัน ในนาทีสุดท้าย เขาพูดกับฉัน

ประโยคนึง …” จิดาภาพูดอย่างเชื่องช้า เวลานี้ ดวงตากระจ่าง ใสจ้องมองไปยังตุลยาอย่างแน่วแน่ เมื่อกล่าวถึงเรื่องนี้ ดุลยาสีหน้าเปลี่ยน ความเย่อยิ่งและ

เกี้ยวกร้าวเมื่อครู่ได้หายไปหมด ถูกแทนที่ด้วยความตื่น ตระหนก หวาดกลัว และก็กระวนกระวาย

“อะไร พูดอะไรของเธอ?” เธอย้อนถาม แต่เนื่องจากมีพัน

เดชอยู่ในเหตุการณ์ เลยไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

“อยากรู้ไหม” จิดาภาเลิกคิ้วถามกลับอย่างสบายใจ

“จิดาภา ทางที่ดีเธออย่าพูดเหลวไหลจะดีกว่า” จิดาภา ยังไม่ทันพูด ตุลยาจึงพูดตะโกนเสียงดัง กลัวว่าพันเดชจะเชื่อ คําพูดของเธอ

เห็นท่าทางเคร่งเครียดของเธอ จิดาภายิ้ม เธอเชื่อว่าความกลัวและความตื่นตระหนกของเธอ ในด้านของพันเดช ก็ อยู่ในสายตา

“คุณตุลยา ฉันยังไม่ได้พูดเลย คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันจะพูด อะไร?” หรือว่าคุณกังวลไม่ก็ ไม่มั่นใจ” จิดาภามองไปยังเธอ แล้วถามอย่างช้าๆ ไม่รีบร้อนและก็ไม่โกรธ กลับกันยังชื่นชม ความหน้าด้านของเธอ

“จิดาภา ระวังคำพูดของคุณจะดีกว่า” ตุลยาเตือนอย่าง เย็นชา

จิดาภายิ้ม “ฉันก็แค่พูดถึงประโยคสุดท้ายที่กษิดิสพูดกับ ฉัน จริงๆแล้ว ฉันแค่อยากจะลองถามคุณตุลยาดูว่ามัน หมายความว่ายังไงกันแน่” จิดาภาพูด

เขาพูดว่าอะไร ” ตุลยายังไม่ทันได้พูด พันเดชกลับพูด ขึ้นมาก่อน

จิดาภายิ้มอย่างเย็นชา ค่อยๆพูดออกมา เขาพูดว่า “ถ้า หากว่าฉันตาย ไม่ต้องไปตามหาเขา ถ้าจะตามหา ก็ให้ไปหา ตุลยา”

พูดออกมาแบบนี้ สีหน้าของตุลยาเปลี่ยนไป

“คุณตุลยา คุณสามารถบอกฉันได้ไหมว่าทำไมเขาถึงพูด แบบนั้น” จิดาภาแกล้งถามอย่างไม่รู้เรื่อง แท้จริงแล้ว มัน หมายถึงอะไร เธอก็รู้ชัดอยู่แล้ว

พันเดชรู้ว่า จิดาภาไม่เคยพูดจาเหลวไหล ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะจงใจหาเรื่อง แต่ว่าถ้าหากว่ากษัติสพูดแบบนี้ ถ้า งั้น…เรื่องนี้ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตุลยาไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง

สายตาของเขาเพ่งมองไปที่ตุลยา เห็นตุลยา

กระวนกระวาย

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าเขาหมายถึงอะไร ? จิดาภา เธอไม่ ต้องจงใจหาเรื่องฉันที่นี่ คุณคิดว่าพูดแบบนี้ แล้วเดชจะเชื่อเธอ งั้นหรอ?” ตุลยามองไปที่เธอแล้วตะโกนอย่างประหม่า

แต่เธอรู้สึกไม่วางใจ เขาทรยศหักหลังตั้งนานแล้ว

“ไม่ใช่ว่าจงใจหาเรื่อง รอหากษิดิสให้เจอก่อนแล้วก็จะรู้ จิดาภาพูดอย่างสบายใจ

พอฟังถึงตรงนี้ สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป

จิดาภากลับยิ้ม “เอาล่ะ ฉันไม่รบกวนพวกคุณแล้ว ฉัน ออกไปก่อนนะ” ขณะพูดที่เธอหันหลังกำลังจะเดินจากไป

ในขณะนั้น คุณย่าก็เดินเข้ามา

” คนที่ต้องออกไป เกรงว่าน่าจะเป็นเธอตุลยา

พอได้ยินแบบนี้ สายตาบางคนมองไปทางคุณย่า

สีหน้าของเธอยิ่งเปลี่ยนเป็นดูไม่ได้

คุณย่า….”ตุลยาเรียก” ถึงแม้ว่าคุณย่าจะไม่ชอบเธออีก ต่อไป แต่ก็ไม่เคยเปิดเผยตรงๆแบบนี้

คุณย่ากลับยิ้ม “คุณตุลยา เธอเคยได้ยินประโยคนี้ไหมกรรมใดใครก่อ กรรมนั้นย่อมคืนสนอง

จิดาภา

เธอคิดในใจ คุณย่าที่ทันสมัยจริงๆ เธอรู้ว่าเป็นคำพูดที่ ฮิตที่สุดในเวลานี้