บทที่343 ใช้ไม้นวมและไม้แข็ง(2)

บทที่ 343 ใช้ไม้นวมและไม้แข็ง (2)

ยังมีคุณหญิงตุรีย์

มีลูกชายคนเดียวในครอบครัวของพวกเขา ทำไมจะไม่รู้ สีกปวดใจ

“ขอบคุณ คุณย่ามากค่ะ และก็คุณน้ารีย์ที่ไม่ได้ตำหนิถึง แม้ว่าหนูจะทำให้เดชลำบาก”จิดาภาพูด

“พูดอะไรกัน ถ้าจะก็ตำหนิคนพวกนั้น เลวจริงๆ คนแบบนี้ จะต้องลงโทษเขา” พูดถึงเรื่องนี้ หญิงชรารู้สึกโกรธแค้น

พูดถึงเรื่องนี้ ในหัวสมองของจิดาภาจู่ๆก็นึกถึงประโยค นึงขึ้นมาได้ นั้นก็คือคำพูดประโยคสุดท้ายที่กษิดิสพูดกับเธอ ถ้าจะตามหา ก็ให้ไปตามหาตุลยา ไม่ต้องไปตามหาเขา……

งั้นเรื่องนี้ ก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับดุลยาจริงๆด้วย

ในเวลานี้ คุณย่าหันไปมองทางพันเดช “ไม่ว่าจะยังไง จะ

ต้องตามหาคนคนนั้นให้ได้

หญิงชรากล่าว

พันเดชพยักหน้าเล็กน้อย “ผมรู้แล้วครับคุณย่า”

ก่อนหน้านี้เขายังไม่ได้ไปตามจับกษิดิส ถึงได้เกิดความประมาทแบบนี้ ตอนนี้เขาได้บทเรียนแล้ว เขาจะปล่อยมันไปอีก ใต้ยังไง

ยิ่งไปกว่านั้น มันเกือบจะฆ่าพวกเขาสองคน พันเดชไม่มี

ทางปล่อยมันไปแน่นอน

“ งั้นก็ดีแล้ว” หญิงชราพูด

ในขณะนั้น ประตูก็ถูกผลักออก ชายหนุ่มทั้งสามคนเดินเข้ามา ลาภิศ จัสติน และก็ปาณชัย “เป็นยังไงบ้าง เดชฟนรึยัง?”

มองไปที่ทั้งสามคน คุณย่ารู้ดีว่า สามคนนี้ ก็คือความ มั่นคงของพันเดซ

ไม่ว่าจะด้านมิตรภาพ หรืออะไร ความสัมพันธ์นี้ ก็คือ ความแน่นแฟ้น

“คุณย่า นี่เป็นสิ่งที่พวกเราควรทำครับ” ในเวลานี้ จัสติน เป็นคนพูด

ลาภิศเดินเข้าไป มองไปที่พันเดช เอ่ยปากพูดหยอกล้อ “ถ้าหากฉันว่าไม่รู้ คงคิดว่าพวกคุณสองคน….”

“พวกแกสามคนน่าจะมาช้าอีกหน่อย!” พันเดชพูด

“ปรมาจารย์ พวกฉันได้รับข่าวของแก สิบนาทีก็ถึงแล้ว
“เกินกว่าสิบนาที พวกแกก็ไปรับศพฉันได้เลย”

“แกก็รู้ว่า พวกแกตกลงไปข้างล่างตั้งนาน ถึงส่งข่าวให้ กับพวกฉัน บอกมาซะดีๆ ว่าทำอะไรกันอยู่ด้านล่างนั้น” ลาภิศ มองไปยังเขาแล้วถาม

พอพูดคำนี้ออกมา ทั้งห้องผู้ป่วยเงียบลง

ใบหน้าของจิดาภาก็เห่อร้อนแดงขึ้นมา

ลาภิศถามแบบนี้ เกิดอะไรขึ้น

ไม่มีเรื่องอะไร แต่ถูกเขาพูดว่ามีเกิดเรื่องอะไรขึ้น

คุณย่าก็รู้สึกตกใจ มองไปยังลาภิศ ดูเหมือนจะรู้ความนัย ดังนั้น คุณย่าจึงตรงเข้าไปอยู่ตรงหน้าของลาภิศทันที “ลาภิศ บอกย่ามา นานเท่าไหร่เขาถึงจะส่งข่าวถึงพวกหลาน

ลาภิศทำท่าทางเหมือนคิดหนัก หลังจากที่เปิดปากพูด “เกือบครึ่งชั่วโมง”

“ครึ่งชั่วโมง…. คุณย่าเหมือนกับกำลังวางแผนอะไรอยู่ ทางด้านปาณชัยกับจัสตินก็พากันยกยิ้มมุมปาก

จิดาภาก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง

สีหน้าของพันเดชก็ยิ่งไม่ดี เขากำลังจะอ้าปากพูด แต่จิดา ภากลับเปิดปากพูดก่อน “เขาหมดสติไปเกือบสิบนาทีค่ะ

“งั้นอีกสี่สิบนาทีล่ะ” คุณย่าถามมาติดๆ
จิดาภา “…

รู้อย่างนี้ เธอน่าจะพูดว่าเขาหมดสติไปสี่สิบนาที

แต่ว่าคิดไปคิดมา เธอจึงพูด “คุณย่า เขาเจ็บหนักขนาดนี้ จะทำอะไรได้ล่ะคะ พวกเราก็รอความช่วยเหลืออยู่ที่นั่น

“ใช่ไหม”

“ใช่”

“คุณย่า!!” คุณย่ากำลังจะพูดอะไรสักอย่าง พันเดชก็พูด

ตัดบทขึ้นมา

“เอาล่ะๆ ย่าไม่พูดแล้ว ไม่ถามแล้ว” หญิงชรายอมถอยให้

ในเวลานี้ พันเดชจ้องมองไปยังลาภิศ “ยังไง พวกแกสาม คนว่างมากนักหรอ ไม่จำเป็นต้องไปบริษัทแล้วใช่มั้ย?”