บทที่322ฉันชอบเธอ(5)

บทที่322 ฉันชอบเธอ (5)

“ผมรู้ว่าคุณอยู่ที่โรงพยาบาล คุณอยู่โรงพยาบาล

ไหน! ? “สงสัยถาม

ด้วยเหตุนี้ จิดาภาจึงอยู่ที่อยู่กับเขา แล้วถาม “คุณคงไม่ เข้ามาตอนนี้ใช่ไหม? ”

“ผมเพิ่งกลับมาจากทำงานข้างนอกก็ได้ยินเรื่องที่คุณเข้า โรงพยาบาล คุณรอก่อนนะ ผมกำลังไป! “สงชัยพูด

ได้ยิน จิดาภาก็อึ้ง แล้วรีบพูด “จริงๆแล้วไม่ต้องหรอก ฉัน ไม่ได้เป็นอะไร! ”

“รอผม!

ทิ้งท้ายไว้เพียงสองคำนี้ ก็กดวางโทรศัพท์ มีเสียงตุ๊ดตูด ดังออกมาจากด้านในโทรศัพท์ จิดาภาชะงัก

อย่างที่คาดไว้ ในเวลาไม่ถึงยี่สิบนาที สงชัยก็ปรากฏตัว ขึ้นในโรงพยาบาล

“คุณเป็นยังไงบ้าง? เจ็บตรงไหน? “ทันทีที่เจอหน้า สงชัย ก็มองจิดาภาแล้วถาม

“ไม่เป็นอะไร แค่ไม่ได้ระวังเท้าเลยแพลง กระดูกพลิกนิด หน่อย เลยต้องรอเช็คดูอาการ ไม่ได้มีอะไรมาก! “จิดาภาพดแล้วมองไปที่เขา “คุณเพิ่งกลับมาจากทำงานต่างประเทศเห รอ?

สงชัยพยักหน้า “ใช่ เพิ่งลงเครื่อง ”

ตอนนี้ผู้ช่วยที่กำลังดูอยู่อีกฝั่ง “ทีแรกตั๋วเครื่องบินที่เร็ว ที่สุดคือไฟล์ทพรุ่งนี้ แต่พอได้ยินข่าวว่าคุณเกิดอุบัติเหตุ ประธานสงชัยก็รีบเปลี่ยนเวลาทันที!

“เอาหล่ะ ไม่มีอะไรแล้วคุณกลับก่อนเถอะ! “สงชัยมอง มายด์ที่พูดอยู่ด้านหลัง

มายด์ชะงัก แล้วพยักหน้า “ก็ได้ค่ะ งั้นฉันกลับแล้วนะคะ

ประธาน อย่าลืมทานข้าวนะคะ! สงชัยขมวดคิ้วหน้าบึง ไม่ได้พูดอะไรต่อ มายด์ก็เดินออก

ไป

เขาก้าวเท้ามาข้างหน้า จิดาภาจึงมองหน้าสงสัย “คุณยัง ไม่ได้ทานข้าวเหรอ! ? ”

“ทานบนเครื่องมาหน่อยแล้ว! “สงชัยพูด

จิดาภา “.………….

“คุณรีบออกไปหาอะไรทานเถอะ!

“ฉันยังไม่หิว เห็นว่าคุณไม่เป็นอะไร ผมก็สบายใจแล้ว!

สงชัยพูด

ฟังสิ่งที่เขาพูด จิดาภาก็รู้สึกกดดันอย่างหนัก สงชัยมีท่าทีแบบนี้ จะให้เธอรับมือยังไงดี

“ฉันไม่เป็นอะไร แต่ถ้าคุณไม่ทานข้าวละก็ อีกไม่นานนี้ เป็นแน่! “จิดาภาพูด “หรือว่าหิวจนท้องไม่ปวดแล้ว เลขอวด เก่งเหรอคะ? ”

มองไปที่รอยยิ้มของจิดาภา ยิ้มราวกับดอกไม้ จะเปรียบ เทียบกับอะไรดี

สงชัยเองก็ยิ้ม “ใช่ ไม่ปวดนานแล้ว!

“คุณ พอหายแล้วเลยลืมความเจ็บปวด รีบไปหาไรทาน เถอะค่ะ! “จิดาภา ซับ

เวลานี้ พันเดชมองไปด้านนอกหน้าต่าง “เธอมั่นใจเหรอ ว่าเวลาแบบนี้ด้านนอกยังจะมีของกินอยู่? ”

จิดาภาเองก็มองดูเวลา นี่มันก็เลยเที่ยงคืนมาแล้ว เวลานี้

ส่วนใหญ่ก็ปิดกันหมดแล้ว

“ทำไงดีล่ะทีนี้? ? ”

“ทำไงได้ล่ะ? พรุ่งนี้ก็ค่อยทาน! “สงชัยพูด

ตอนนี้ก็ได้แค่เป็นแบบนี้!

ด้วยเหตุนี้ สงชัยจึงคุยกับจิดาภาเป็นเวลานาน จนกระทั่ง ถึงตีสอง เห็นว่าจิดาภาเริ่มง่วงแล้ว สงชัยจึงออกมา

“เอาหล่ะ คุณรีบพักผ่อน พรุ่งนี้ผมจะมาหา! “สงชัยพูด

จิดาภาพยักหน้า ไม่ลืมที่จะกำชับ “กลับไปถ้ามีของกินก็ทานสักหน่อยนะคะ! ”

“โอเค ฉันรู้แล้ว! “สงชัยตอบกลับอย่างรับทราบ สำหรับ เธอแล้ว เสียงกำชับหนึ่งเสียงของจิตาภานั้นมีค่ามากสำหรับ

เขา

“คุณรีบพักผ่อนนะ!

“ค่ะ!”

ดังนั้น สงสัยจึงกลับไป

จิดาภาเองก็ไม่ได้คิดอะไร หลังจากที่เขากลับ จิดาภา นอนลงบนเตียงเพื่อที่จะพักผ่อน

คืนนี้ ทั้งสองไม่พูดถึงชื่อของพันเดชอย่างเป็นที่รู้กัน

สำหรับสงชัยแล้ว ตอนนี้พันเดชเป็นเพียงแค่คู่แข่งคนหนึ่ง เขาไม่อยากจะพูดอะไรมาก

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือจิดาภา แค่เธอไม่เป็นอะไร ก็เพียง พอแล้ว!

แต่จิดาภา ท่าทางการแสดงออกของสงชัยยิ่งชัดเจนมาก ขึ้น เธอไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น เวลานี้ เพียงแค่เดินตามทางใจ ของตัวเอง