บทที่321ฉันชอบเธอ (4)

บทที่321 ฉันชอบเธอ (4)

ประโยคเดียว สีหน้าชายหนุ่มก็เปลี่ยนทันที แต่ก็ไม่ได้ โกรธ กลับกันมุมปากยกยิ้ม “คุณสมบัติพอหรือไม่พอ คุณลอง ได้นะครับ

ลอง! “พูดอยู่ เขาก็ลงจากเก้าอี้ ดึงมือของตุลยาเดินไป ด้านใน

ตุลยาเองก็ไม่ขัด ในใจกระตุ้นหน่อยๆ เธออยากจะเห็นว่า ตกแล้วผู้ชายคนนี้คิดอะไรยังไง

ก็เลย เดินเข้าไปด้านใน พื้นที่คนน้อยด้านหลัง ตุลยาปลด

มือของเขาออก “คุณคิดจะทำอะไร ? ”

เสี้ยววินาที ชายหนุ่มก็ดันเธอเข้ากำแพง แล้วกดลงไป

แล้วจูบเขาอย่างไม่รีบร้อน ร่างทั้งสองแนบชิดติดกัน เขา สัมผัสได้ถึงอกนุ่มๆของเธอ แล้วเธอเองก็สัมผัสได้ถึงร่างกายที่ แข็งแรงของเขา

ทั้งสองแนบชิดติดกัน ชายหนุ่มจับคางเธออย่างช้าๆ ทั้งคู่ ดื่มแล้วไม่น้อย และตุลยาเองก็เริ่มเมาแล้ว หรี่ตาจ้องมอง หรี่ ตาครึ่งหนุ่มมองดูชายตรงหน้า รู้สึกได้ถึงความเข้าใกล้ของเขา เธอเพียงแค่ยกปากขึ้น ทั้งสองแนบชิดกันอย่างมาก แต่ก็ไม่ได้สัมผัสร่างกายกัน แต่กลิ่นหอมนุ่มนั้น ก็เพิ่มความเบื่อหน่าย พูดได้ว่า ตอนนนี้ตุลยาใจเต้นตุบตับ อยากจะให้เขาทำอะไรสัก อย่าง!

“ทำไม? นี่คือของรับประกันของคุณเหรอ? ! “ตุลยา ช้อนสายตาถาม น้ำเสียง เหน็บแนม เยาะเย้ย

ไม่ว่าชายหนุ่มจะมีความอดทนมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถ ต้านทานความยั่วยวนของผู้หญิงได้ ทันใดนั้น เขาก็จับเข้าที่ริม ฝีปากของเธอ แล้วจูบลงไป

มืออีกข้าง ลูบไล้บนร่างกายของเธอ ดุจดั่งมีดุจดั่งไม่มี น่า เบื่อสิ้นดี

ตุลยาไม่ปฏิเสธ ดูเหมือนกำลังเพลิดเพลินกับการปลด

ปล่อย

แต่ทว่า เมื่อชายหนุ่มกำลังจะสัมผัสเข้ากับขอบเขตของ เธอ เธอก็สร้างได้สติขึ้น ผลักเขาออกอย่างแรง

ไม่ได้!

ไม่ได้!!!

เธอยังอยากคบกับพันเดช เป็นแบบนี้ไม่ได้

มองไปท่าทางของตุลยา ชายหนุ่มก็ยืนตรงหน้าเธอด้วย ท่าทางหาเรื่อง ราวกับรู้แล้วว่าจะเป็นอย่างนี้

“ทำไม? ไม่กล้าแล้วหรือไง!? ”
ตุลยาหน้าแดงทั้งหน้า มองไปที่เขา “คุณรู้ไหมว่าฉันเป็น ใคร! ? ”

ชายหนุ่มกลับไม่สนใจแม้แต่นิด สายตามองแล้วยิ้มให้ เธอ “ผมไม่รู้หรอกว่าคุณเป็นใคร ผมรู้แค่ว่า คุณจะต้องการ ผม! “พูดอยู่ เขาก็ดินเข้ามา ในมือถือของอยู่อย่างหนึ่ง แล้ว ยัดเข้าไปในเสื้อของเธอ “ข้างบนมีห้องของผมอยู่ ยินดีต้อนรับ ให้คุณมาหาผมได้ทุกเวลานะครับ! “พูดแล้วยิ้มพราวเสน่ห์ หันหลังแล้วเดินจากไป

ตุลยายืนอยู่ตรงนั้น มองตามเงาของเขา ใจลอย สุดท้ายก็ ส่ายหัว แล้วออกไปจากที่ตรงนั้น

หลังจากกลับถึงบ้าน ในหัวเธอนั้นก็มีแต่ฉากในร้านเหล้า เต็มไปหมด

พวกเขาห่างกันขนาดนี้ ยังมีกลิ่นนั้น……..

เธอต้องบ้าไปจริงๆแล้วแน่ๆ!

ถอดเสื้อผ้าเตรียมที่จะไปอาบน้ำ แต่เมื่อเพิ่งจะถอดออก ก็ มีสิ่งหนึ่งหล่นออกมา ดุลยาขมวดคิ้ว หยิบขึ้นมาดู บนนั้นคือ หมายเลข

เธอถึงนึกขึ้นได้ตอนที่อยู่ในผับนั้น คนๆนั้นยัดเลขให้กับเธอ

อ่านแล้ว ก็ขเป็นวง แล้วโยนลงถังขยะ เดินปลีกตัวไป อาบน้ำ
อีกฝั่ง

จิดาภานอนอยู่ในโรงพยาบาล ไม่ว่าจะทำยังไงก็นอนไม่ หลับ หมดหนทางแล้วจริงๆ หยิบโทรศัพท์ เมื่อเปิดโทรศัพท์ ก็ เห็นว่ามีสายโทรเข้ามา เป็นสายของสงสัยไม่ใช่ใครอื่น

ดึกขนาดนี้แล้ว เขาโทรมาทำไมกัน?

คิดเท่านี้ จิดาภาก็กดรับ

“ฮัลโหล……

“จิดาภา ตอนนี้คุณอยู่ไหน! ? ” ในสาย สงสัยถามทันที

“ฉันอยู่…… โรงพยาบาล มีไรเหรอ!? ”

“ผมรู้ว่าคุณอยู่ที่โรงพยาบาล คุณอยู่โรงพยาบาลไหน! ? “สงสัยถาม