บทที่252แค่ในนาม(1)

บทที่ 252 แค่ในนาม (1)

“ทำกับข้าวคนเดียวก็พอแล้ว ทำไมต้องสองคน จิดาภา เธอมาเก็บเลย” พันเดชบอกอย่างกับเขาเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ ไม่ผิด

จิดาภาขมวดคิ้วเมื่อได้ยินที่พันเดชสั่ง “คุณพันเดช คุณไม่ ช่วยก็ไม่เป็นไร แต่นี่ยิ่งทำให้ยุ่งยากเข้าไปอีก” พูดจบเธอก็เดิน เข้าไปเก็บกวาด

นี่เธอกำลังรังเกียจเขาอย่างนั้นหรือ

เขานั่งอยู่ตรงนั้นหลังจากที่ฟังเธอพูดจบ แล้วพูดอย่างเย้ย หยันว่า “ฉันเองก็ทำไม่เป็น แล้วจริงๆมันก็เป็นหน้าที่ของผู้หญิง ผู้ชายก็ทำงานอยู่นอกบ้าน

เขาตั้งใจพูดประโยคนี้ใส่สงชัย ตั้งใจเยาะเย้ยซะขนาดนั้น ทำไมสงชัยจะไม่ได้ยิน

จิดาภาได้ยินก็เก็บกวาดไปแล้วก็พูดไปว่า “คุณพันเดช ใครบอกว่าการทำกับข้าวเป็นเรื่องของผู้หญิง

ประวัติศาสตร์เมื่อห้าพันปีที่แล้ว

จิดาภาเงียบไม่พูดอะไร
เมื่อเห็นท่าทางอันหยิ่งผยองของเขา จิดาภาก็อดไม่ได้ที่ จะพูดว่า “คุณพันเดช ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว เรื่องทำกับข้าว เองก็ไม่ใช่แค่เรื่อ ผู้หญิงที่ต้องทำแล้ว

“คุณรู้ไหมว่าคุณลักษณะที่ดีสามประการของผู้ชายคือ

“คืออะไร”

“ทํากับข้าวได้ ไปช็อปปิ้งเป็นเพื่อนได้ และพร้อมเปย์” จิ ดาภาพูดด้วยท่าทีสบายๆ

พันเดชได้ยินก็ทำหน้างง นี่มันสมัยไหนกัน

“ทำไมเขาไม่รู้” พันเดซถามกลับ

พันเดชมองไปที่จิดาภาแล้วถาม “ใครบอกคุณ

“ค้นดูในเน็ตประโยคแรกสุดก็โชว์เลย”

“โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว คุณพันเดช คุณอยู่ในยุคสมัยให นกันเนี่ย” จิดาภาพูดอย่างจริงจัง

ไม่ว่าพันเดชจะพูดอะไร จิดาภาก็ตอบอย่างนิ่งๆเรียบๆ

สีหน้าของพันเดชก็ไม่สู้ดีหนัก

สงชัยยืนอยู่ที่นั่นได้ยินว่าพันเดชกับจิดาภาคุยกัน แต่ก็ไม่

ได้พูดอะไร

นิสัยไม่เหมือนกัน ปฏิบัติตัวก็ไม่เหมือนกัน เขาไม่มีความ จําเป็นต้องไปใส่ใจกับเรื่องของพันเดช
จิตาภาที่กำลังนั่งคุกเข่าเก็บกวาดแก้วที่แตก พันเดชก็รีบ เข้าไปแย่ง จิดาภานิ่งแล้วถามว่า “ทำอะไรของคุณ”

“ช่วยเธอเก็บ”

จิตาภาเงียบ

ในใจเธอคิด เขาดีขนาดนี้

หรืออาจจะเป็นเพราะเขาถูกสอนมาดี

“ไม่ต้องหรอก ฉันทำเองได้” จิดาภาต้องการเก็บเอง ถ้า ให้เขาช่วยเตี๋ยวต้องยุ่งไปมากกว่านี้แน่

แต่พันเดชเองก็ไม่ฟังใครอยู่แล้ว ให้เขาทำอะไร เขาก็จะ

“ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันจะช่วย

“ไม่ต้องจริงๆ”

ตอนที่สองคนกำลังแย่งกันเก็บเศษแก้วที่แตกอยู่นั้นเมื่อ ของพันเดชก็ไปโดนเศษแก้วเข้าทำให้เลือดไหล

ทั้งคู่ตกใจแล้วตอนนั้นเองที่พันเดชก็ร้องเสียงดังขึ้นมาว่า “จิดาภาเธอจะฆ่าสามีตัวเองเหรอ”

จิดาภาเงียบ

เธอมองดูพันเดชทำเสียงเอะอะมะดึงด้วยสายตาไม่พอใจ แต่ที่เธอไม่พอใจก็คือประโยคนั้นของพันเดช
“นี่ก็เป็นเพราะคุณจะเข้ามาช่วยให้ได้ อีกอย่างก็แค่โดน บาดแค่นั้นต้องเสียงดังขนาดนั้นด้วยเหรอ” จิดาภาพูด

“ที่โดนบาดหน่ะมันไม่ใช่มือเธอไง จิดาภา คุณรู้ไหมว่ามือ ผมมีค่าขนาดไหน นาทีถึงทำเงินเป็นล้านๆ” พันเดชมองจิดาภา แล้วพูดอย่างจริงจัง

“เดี๋ยวฉันทำแผลให้เธอพูดแล้วก็เดินเอาเศษแก้วไปทิ้ง

ถังขยะ หลังจากนั้นก็หยิบกล่องปฐมพยาบาลมา

เขามองเธอจากทางด้านหลัง กลับไปนั่งที่โซฟาแล้วยิ้ม สงชัยที่ยืนอยู่ไม่ไกลมองดูพวกเขาด้วยสายตาโศกเศร้า แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา