บทที่247อยากจะลองดูอีกสักครั้ง(4)

บทที่ 247 อยากจะลองดูอีกสักครั้ง (4)

เห็นจิดาภายืนกรานแล้ว เปรมศักดิ์คิดแล้วก็พยักหน้า “ในเมื่อเธอยืนกรานที่จะเป็นแบบนี้ งั้นฉันก็ไม่ทำอะไรแล้ว เปรมศักดิ์พูด

ไม่อยากให้จิดาภาไม่สบายใจ

ได้ยินที่เปรมศักดิ์พูดแล้วจิดาภาก็หัวเราะอย่างสบายใจ “พี่ฉันรู้ว่าพี่เป็นห่วงฉัน แต่ว่าเรื่องมันก็ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่าน ไปเถอะ ฉันไม่อยากให้พี่ต้องไปคิดเรื่องพวกนี้ยังไม่อยากให้พี่ ไปทำอะไร ความตั้งใจของพี่ฉันเข้าใจดี” จิดาภาพูด

เมื่อเปรมศักดิ์ได้ยินก็พยักหน้า “อืม ฉันเข้าใจแล้ว

ได้ยินที่เปรมศักดิ์รับปากจิดาภาก็วางใจ

เปรมศักดิ์อยู่คุยกับจิดาภาอยู่สักพักก็กลับไป

เขาจากไป จิดาภาก็นอนอยู่บนโซฟา คุยกันตั้งนานรู้สึก ง่วงขึ้นมาแล้ว ไม่รู้สึกหิวแม้แต่สักนิดก็เลยหลับไป

นอนหลับไปตื่นขึ้นมาอีกทีก็บ่ายแล้ว

โทรศัพท์ที่ปิดเสียงไว้วางอยู่บนโต๊ะ ทุกครั้งที่ตื่นนอนก็หยิบโทรศัพท์ตามความเคยชิน พอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็มี วายเรียกเข้ามาพอดี สายนั้นคือไปรยาเอง

จิดาภาก็รับโทรศัพท์เลยทันทีอย่างไม่ต้องคิด

“ฮัลโหล”

“จิดาภา ทำไมเพิ่งจะรับโทรศัพท์ : พอก็รับโทรศัพท์ไปร

ยากตะโกนผ่านทางสายโทรศัพท์ออกมาเสียงดัง

“มีอะไร” จิดาภาถามอย่างขี้เกียจ เพิ่งจะตื่นตายังไม่อยาก

จะลืมเลย

“เธอรู้ไหมว่าฉันโทรหาเธอวายแล้ว เธอก็ไม่รับ ไปรยา

พูดถึงเรื่องนี้จิดาภาก็นิ่งไป “ฉันนอนอยู่ไม่ได้เปิดเสียงโท

รศัพท์เลยไม่ได้ยิน

“ตอนนี้ได้ยินแล้วสินะ” ไปรยาพูด

จิดาภาได้ยินเสียงเธอถอนหายใจอย่างโล่งอก “โทษทีที่ ทำให้เป็นห่วง เธอทำอะไรอยู่

“ฉันต้องไปทำงานต่างจังหวัดเบยว่าจะโทรหาเธอ ก็ใคร จะไปรู้ว่าเธอจะไม่รับ ฉันเลยลางานแล้วจะไปหาเธอแล้ว” ไปร

ยาพูด

จิดาภารู้สึกผิดมากเมื่อได้ฟัง

“เอาล่ะ ฉันขอโทษ ฉันปิดเสียงโทรศัพท์นอนเพราะฉะนั้นเลยไม่ได้ยินที่เธอโทรมา” จิดาภาพูด

“ช่างเถอะ ฉันให้อภัยเธอ ฉันตกใจจนเตรียมจะโทรหาพี่ ชายเธออยู่แล้ว” ไปรยาพูด

จิดาภาหัวเราะ “งั้นก็ไปต่างจังหวัดเลย ไม่ต้องมาแล้ว”

“เธออยู่คนเดียวไม่เป็นไรนะ” ไปรยาถาม

“ไม่เป็นไรอยู่แล้ว ฉันอยู่คนเดียวจนชินแล้ว จะไปมีปัญหา อะไร” จิตาภาคุยกับไปรยาอีกไม่กี่ประโยคก็ตื่นแบบเต็มตา

ไปรยาพยักหน้าเมื่อได้ฟัง “งั้นก็ดี จำไว้นะ ถ้ามีอะไรก็โทร หาฉัน งั้นฉันไปหาเธอแล้วนะ”

“อืม โอเค”

“แค่นี้นะ ฉันวางแล้ว เดี๋ยวฉันไปรายงานก่อน

“โอเค” จิดาภาขานรับแล้วทั้งคู่วางสายลงไป

จิดาภานอนคิดไปคิดมา แล้วก็มองดูโทรศัพท์พบว่าไปร ยาโทรมาหาเธอหลายสาย คิดถึงตรงนี้ก็รู้สึกสบายใจมาก

มีคนเป็นห่วง มีคนคิดถึง เป็นเรื่องดีจริงๆ

วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ แล้วก็นอนเล่นอีกสักพัก พออยู่สึก

ตื่นเธอถึงได้ลุกขึ้น

คิดไม่ถึงว่านอนไปนานมาก เธอลุกขึ้นไปเตรียมอาหาร

ตอนนี้ก็รู้สึกหิวขึ้นมาแล้ว
สองวันที่ไม่ได้อยู่บ้าน ในตู้เย็นก็เลยไม่มีอะไรกิน จิดาภา เปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมเดินออกไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของ

ผ่านเรื่องราวร้ายๆมา ก็ควรจะฉลองสักหน่อย เธอตั้งใจ ว่าจะทำอาหารดีๆสักเพื่อปลอบใจตัวเอง