บทที่233มาช้าไปหนึ่งก้าว(4)

บทที่ 233 มาช้าไปหนึ่งก้าว (4)

“คุณจะทำอะไร?” จิดาภามองไปที่พันเดช ละถาม

“แจ้งความ!” พันเดชพูด จากนั้นก็โทรออก

ตอนนั้น จิดาภาก็ยื่นมือออกไปห้ามเขา “ต้องแจ้งความ เลยหรอ?”

“แล้วทำไมต้องไม่แจ้งความ? คนแบบนั้นอ่ะ ฉันไม่ปล่อย ไว้แน่!” พันเดชพูดทีละคำ

“แต่ถ้าทำแบบนั้น เขาจะไม่เหลืออะไรเลยนะ!” จิดาภา

ขมวดคิ้ว

“จนถึงตอนนี้ เธอยังกังวลว่าเขาจะไม่เหลืออะไร? สำหรับ ฉันแล้ว ชื่อเสียงของเธอสำคัญกว่าชีวิตของเขา!” พันเดชพูด ด้วยความโกรธ ทำเหมือนคนที่เจ็บตัวคือเธอ

จิดาภานั่งอยู่ข้างๆและมอง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร และพัน

เดชก็โทรไปแจ้งความ

หลังจากวางสาย ความโกรธของพันเดชก็เริ่มลดลง

เขาหันกลับไปมองจิดาภา “เธอเป็นยังไงบ้าง? เดี๋ยวฉัน ไปส่งเธอที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย!” พันเดชมองไปที่เธออย่างห่วงใย

“ฉันไม่เป็นอะไร หรอก!” จิดาภา ด

มีแค่แผลฟอกนิดหน่อย

ไม่ต้องไป

เมื่อมองไปที่มือและเท้าของจิตาภาที่โดนทำลายจนเกิด รอยแดง พันเดชขมวดคิ้ว “ไม่ได้ เธอต้องไปโรงพยาบาล

เขาไม่เชื่อว่าบนตัวของจิดาภาจะไม่มีบาดแผลอื่น เขาไม่

วางใจ

หลังจากที่พูด เขาก็ขับรถไปที่โรงพยาบาล

จิดาภานั่งอยู่ในรถ ไม่ว่าเธอจะพูดยังไง พันเดชก็ไม่ สนใจ พาเธอขับรถไปที่โรงพยาบาล เมื่อเห็นท่าทีที่มั่งคงของ เขา จิดาภาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

พูดตามจริง ตอนนี้พันเดชนั่งอยู่ในรถเป็นเพื่อนเธอ เธอ ไม่ได้รู้สึกกลัวขนาดนั้น แต่ กลับรู้สึกปลอดภัยมาก

พันเดชมาปรากฏตัวได้ทันเวลา มันทำให้เธอรู้สึกซาบซึ้ง

ใจมาก

แต่ เธอทำแค่มองใบหน้าด้านข้างของพันเดช แต่ก็ไม่ได้ พูดอะไร

อีกฝั่งหนึ่ง

ตอนที่สงชัยมาถึง เขาก็เห็นตำรวจอยู่กันเต็ม สถานที่ เป็นตำแหน่งที่คุณกันส่งมา
หรือ….เขาจะมาช้าไป

เกิดเรื่องอะไรขึ้น? เมื่อนึกขึ้นได้ สงชัยเปิดประตูรถและลงไปทันที มายก็เดินเข้าไปถามทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สงชัยพุ่ง เข้าไปทันที

อยู่ข้างใน ไม่มีเงาของจิดาภา

และไม่มีเงาของกษิดิส

มีแค่ในห้องบางห้อง ที่บนพื้นมีรอยเลือด

เขาไม่รู้ว่าเป็นใคร

แต่ในใจเขาก็ยังรู้สึกเป็นห่วงและกังวลใจ

หลังจากที่ออกจากที่นี่ มายเดินเข้ามา และเล่าเรื่อง ทั้งหมดให้สงชัยฟัง

“สันนิษฐานว่า คุณจิดาภาน่าจะถูกลักพาตัวมาที่นี่ แต่เธอ ได้รับการช่วยเหลือไปแล้ว และได้โทรแจ้งตำรวจ! มายคำพูด

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สงชัยส่ายหัว “เธอได้รับบาดเจ็บมั้ย? เป็นอะไรหรือเปล่า?” สงสัยถาม

มายด์ส่ายหัว “เรื่องนี้ไม่ทราบครับ ฟังจากที่พวกเขาพูด ตอนที่พวกเขามาถึง คุณจิดาภาก็ได้รับความช่วยเหลือแล้ว!” มาย พูด
เมื่อได้ยินแบบนี้ สงชัยก็ขมวดคิ้ว

“ใครเป็นคนโทรแจ้งตำรวจ?”

มายด์ส่ายหัว “ไม่ทราบครับ พวกเขาปฏิเสธที่จะเปิดเผย

เมื่อได้ยินแบบนี้ เขาก็มีความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก แต่ความรู้สึกเขามันมันบอกว่า เป็นพันเดช คิดไม่ถึงว่าเขาจะมาช้าไปหนึ่งก้าว สงชัยขมวดคิ้ว เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกนี้ยังไงดี มายค์มองไปที่สงชัย “ท่านประธาน ขั้นตอนนี้พวกเรา….” “กลับกันเถอะ!” สงชัยเดินไปขึ้นรถอีกฝั่ง

มายด์มองไปที่เขา เขารู้สึกว่ามันไม่คุ้มเลย ไม่ใช่เรื่อง ง่ายที่จะมาถึงที่นี่ แต่กลับถูกใครบางคนตัดหน้า

แต่จะทําอะไรได้ล่ะ!? เมื่อคิดได้แบบนี้ มายด์ถอนหายใจ และจากไปพร้อมกับสงชัย