ตอนที่212ไม่เห็นแล้ว(1)

ตอนที่ 212 ไม่เห็นแล้ว (1)

สงชัยกับจิดาภาสองคนยืนอยู่ตรงนั้น พูดไปยิ้มไป โดย เฉพาะตอนเต้นรำทั้งคู่ดูสนิทสนมกันมาก

เพียงแต่ว่าจิดาภาไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาจับจ้องเธออยู่ เป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นบนตัวของเธอ

แววตาที่ดำมืดอยากจะทำให้เธอตาย

พันเดชและตุลยาก็เต้นรำด้วยอยู่เหมือนกัน โดยที่คอย ดาภาอยู่บ่อย ๆ ในแววตาเต็มไปด้วยความโกรธ ในขณะ เดียวกันสายตานี้ก็ทำให้ดุลยารู้สึกเจ็บปวดราวกับมีเข็มแทง

ผู้ชายคนนี้แม้ว่าจะกอดเธออยู่ เต้นรำกับเธอ แต่ในใจ ของเขาไม่ได้สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย….

คิดแบบนี้ เธอก็ไม่สามารถหยุดความเจ็บปวดไปได้

จิดาภา!

เธอจะไม่ปล่อยไปง่าย ๆ แน่นอน

ขอแค่เธอเป็นอะไรไป พันเดชก็จะกลับมาหาเธอ คิดแบบนี้ เธอลืมตามองพันเดชที่อยู่ตรงหน้าของเธอ ในเต้นรำไปหนึ่งเพลง จิดาภามองสงชัย

สงชัยพยักหน้า “

จิดาภายิ้มแล้วเดินไปทางห้องน้ำ สงชัยที่ยืนอยู่นั้น เห็นจิดาภาเดินทางนั้น ริมฝีปากก็ยก

พันเดชมองเห็นจิดาภาเดินไปทางด้านนั้น ก็หยุดเต้นรำ กับตล “ฉันไปห้องน้ำหน่อย” เสร็จพันเดชเดินขณะเดินไป ตุลยาห้ามเขาไว้

พันเดชขมวดคิ้ว หันมาเธอ

ตุลยารีบกุมของพันเดชไว้แน่น “พันเดช

เห็นแววตาร้องขอจากตุลยา พันเดชทนไม่ได้ “เธอ”

ตุลยานิ่งไป แล้วพูดออกมา “ฉันก็ลงไปบนตัวเขา

พันเดชมองไม่รู้สึกเธอแปลกไป

ตุลยาที่เขาอยู่ “พันเดช ฉันรู้สึกไม่สบายเลย

เห็นตุลยาดทรมาน พันเดชหันไปดูทางจิดาภาได้หายไปแล้ว ก็ได้แต่ขมวดคิ้ว ไม่ได้ตามไป แล้วมองไปที่คนใน อ้อมกอดของเขา “ได้ ฉันส่งเธอกลับ “อืม!” ตุลยาชบพันเดช พยักหน้าอย่างนุ่มนวล ทั้งสอง

ออกจากงานไปโดยไม่ได้บอกลาเลยแม้แต่น้อย พันเดชขับรถ ตุลยานั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับ นั่งพิงเบาะ

ทรมานอย่างมา

“เธอทนอีกหน่อยนะ ฉันไปส่งเธอที่โรงพยาบาล!” พันเดช มองไปตุลยาพูดไป แล้วรีบเหยียบคันเร่ง

ตุลยาที่นั่งพิงอยู่ตรงนั้น “ไม่เป็นไร ฉันแค่ไม่สบายเล็ก น้อยแค่นั้นเอง ไม่ต้องพาไปโรงพยาบาลหรอก!”

“แต่ว่า…”

“คุณก็รู้ว่า ถ้าพวกเราไปโรงพยาบาลแล้วเจอนักข่าวขึ้น มา พรุ่งนี้ได้พาดข่าวหน้าหนึ่งแน่!” ตุลยาพูด

พูดขึ้นมาแบบนี้ พันเดชก็รู้ แต่ เขาขมวดคิ้ว

เขาขมวดคิ้ว

รู้จักตุลยามานาน ข่าวลบเกี่ยวกับพวกเขาก็มีอยู่ตลอดไม่ เคยหยุด เขารู้ว่าข่าวเหล่านั้นเป็นข่าวที่ตุลยาตั้งใจ เขารู้ว่าเธอ ใช้วิธีนี้เพื่อประกาศความสัมพันธ์ของพวกเขาให้คนอื่นรับรู้ แต่ตอนนี้เธอกลับกลัวข่าวลบ พันเดชจึงขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“ทำไม? เธอกลัวพาดข่าวหน้าหนึ่งตั้งแต่เมื่อไหร่?” พัน

เดชถามกลับ

ตุลยานิ่งไป ขนตายาวงอนสั่นขึ้นมา เธอตอบไปว่า “ตอน นี้เป็นเวลาที่สำคัญ ฉันไม่อยากเพิ่มภาระให้คุณ!

เหตุผลนี้

ดูฝืนใจมาก!

ได้ยินแบบนี้ พันเดชยิ้มขึ้นมา ไม่ได้ถามเรื่องนี้ต่อ เพียง แต่ถามว่า “ไม่ไปโรงพยาบาล!?