ตอนที่ 162การทานอาหารของทั้งสี่คน(4)

ตอนที่ 162 การทานอาหารของทั้งสี่คน (4)

แต่ว่า…….

จิดาภาขมวดคิ้ว

หรือว่าดอกไม้ที่ได้มาวันนี้ เขาไม่ใช่คนส่งมา

หลังจากเห็นจิดาภาขมวดคิ้ว ลีโอ้จึงจ้องมองไปที่เธอ

“เป็นอะไร? ไม่ชอบดอกกุหลาบแชมเปญแล้วหรอ?” จิดาภาสายหัวทันที “ไม่ใช่ แค่วันนี้มีคนส่งช่อกุหลาบให้ ฉันที่บริษัท ฉันคิดว่าเป็นนาย!”

ลีโอ้ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะยิ้มและพูดว่า “ผู้หญิงที่เก่ง แบบเธอ มักจะมีคนชื่นชอบมากมายอยู่แล้ว!” ลีโอ้กล่าว

เมื่อได้ยินอย่างนี้ จิดาภายิ้มและไม่สงสัยอะไรอีกเลย

ในเวลานี้ ลีโอ้กำลังขับรถ เธอรู้ดี เขานั้นไม่ค่อยขับรถ ด้วยตัวเองสักเท่าไหร่ หลังจากคิดอยู่นานก็ถามว่า “ทำไมวันนี้ นายขับรถเอง?”

“ไปกินข้าวกับเธอ ต้องเอาคนขับรถไปด้วยหรอ?” ลีโอ้พูดอย่างยิ้มๆ

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ จิดาภาก็ยิ้ม จากนั้นก็นึกอะไรบาง อย่างออกทันที “ใช่สิ ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน?”

“ตอนนี้อยู่ที่โรงแรมไปก่อนชั่วคราว

“นายมีบ้านที่เมืองไม่ใช่หรอ? ทำไมต้องไปอยู่โรงแรม

ละ?”

“ที่บ้านกำลังตกแต่งเพิ่มเติมอยู่ และจะย้ายเข้าเมื่อเสร็จ แล้ว!” ลีโอ้กล่าวอย่างสบาย ๆ

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ จิดาภาก็หันหัวแล้วมองไปที่เขา “จาก ที่ฟังมา หมายความว่านายจะอยู่ในเมือง บ่อยๆ”

“ยังไม่แน่ใจเลย แต่ตอนนี้ยังไม่แผนจะไปจากที่นี่!” โอ้

พูดทีละคํา

หลังจากได้ยินสิ่งนี้ จิดาภาก็พยักหน้ารับ “ทำไม? เธอไม่อยากให้ฉันอยู่ที่นี่นานๆหรอ?”

* แน่นอนว่าไม่ใช่ แค่แปลกใจนิดหน่อย ครอบครัวของ นายอยู่ต่างประเทศหมดเลย นายอยู่ที่นี่คนเดียว ฉันกังวลว่า นายจะเหงา!” จิดาภากล่าว “ถ้าเธอกังวลว่าฉันจะเหงา เธอก็ มาอยู่เป็นเพื่อนฉันบ่อยๆ! ” ลีโอ้กล่าว

หลังจากจบประโยคนี้ บรรยากาศก็เริ่มแปลก

จิดาภามองไปที่ลีโอ้ ลีโอ้ซะงักไปครู่หนึ่งแล้วยิ้มพร้อมกับพูดว่า “ฉันหมายถึง มาเยี่ยมฉันบ่อยๆ และมาพูดคุยกับฉัน!”

หลังจากคำอธิบาย ทั้งคู่ก็ยิ้มออกมา

ได้แน่นอน แม้ว่านายจะเป็นคนของเมือง A แต่นายไม่ เติบโตจากที่นี่ ฉันต้องดูแลนานเป็นอย่างดี!” จิดาภากล่าวด้วย รอยยิ้ม

ตอนที่เธออยู่ที่ลอนดอนเมื่อ 2 ปีที่แล้ว ก็ได้ลีโอ้นี่แหละที่

คอยดูแลเธอ

“สัญญาละนะ!” ลีโอ้ไม่ใช่คนที่ขี้เกรงใจ เมื่อได้ยินคำมั่น สัญญาเขาก็ต้องรับไว้ก่อน

จิดาภายิ้มและพยักหน้า “แน่นอน การไปเจอกับครูที่มี พระคุณเช่นนี้ ฉันกล้าจะละเลยหรอ?”

หลังจากได้ยินคำพูดของจิดาภา ลีโอ้ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง และพูดว่า “จิดาภา ทีหลังเรียกฉันว่าสงชัยก็ได้”

“หืม?” จิดาภาหันไปมองเขา “ทำไมละ?”

“แบบนี้มันทำให้ฉันดูเด็กลงน่ะ!” ลีโอ้ยิ้ม

หลังจากได้ยินคำอธิบายเธอแทบกลั้นไม่อยู่ “โอเค ฉัน จะพยายามเรียกนะ!”

ลีโอ้หยักหน้า

ดังนั้นทั้งสองก็พูดกันอย่างสนุกสนาน

ไปยังร้านอาหาร

ในขณะที่ขับรถเพื่อ
หลังจากมาถึง จิดาภาเพิ่งรู้ว่า นี่คือร้านอาหารที่เธอเคย มาทานกับพันเดชเมื่อครั้งที่แล้ว

คงจะเป็นร้านอาหารชื่อดังในเมื่อสินะ

ดูเหมือนว่าคนที่มีเงินจะชอบมาทานอาหารที่นี่กัน “เป็นไง? ไม่ชอบที่นี่หรอ?” โอ้มองไปยังจิดาภาแล้วถาม

จิดาภาสายหัว “ไม่ใช่ สเต็กชั้นเยี่ยมแบบนี้ ใครจะไม่

ชอบละ!”

“เคยมาหรอ!?”

” จิดาภาพยักหน้ารับ

ลีโอ้ไม่ได้ถามว่ามากับใคร จิดาภาก็ไม่พูดอะไร ที่จริงแล้ว ทั้งคู่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าคนที่สามารถมาทานอาหาร

ที่นี่ได้ คงไม่ใช่คนทั่วไป