บทที่87ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน (5)

บทที่ 87 ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อน (5)

ตอนนี้ ในเมื่อหล่อนพูดมาแบบนี้แล้ว เปรมศักดิ์เองก็ไม่ สามารถพูดอะไรได้แล้ว ไม่อยากจะคิดว่าเป็นเพราะเรื่องนี้ ที่ ทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเขาเปลี่ยนไป

คิดแล้วคิดอีก เปรมศักดิ์ก็พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ เอา หอะ ในเมื่อเธอพูดแบบนี้แล้ว พี่จะเชื่อและสนับสนุนเธอแล้ว กัน!” เมื่อได้ยินที่เปรมศักดิ์พูด จิดาภาก็หัวเราะขึ้นมา “ขอบคุณนะคะพี่ พี่วางใจได้เลย ฉันจะไม่ให้มันเกิดเรื่องขึ้น แน่นอน!”

“อื้ม! ” เปรมศักดิ์พยักหน้า ทำได้เพียงแค่พยักหน้า

“โอเค โอเค รีบทานกันเถอะ!” ในเวลานั้น ไปรยาพูดขึ้น

มา เพราะไม่อยากคุยเรื่องพวกนี้อีกแล้ว

ทั้งสามคนนั่งทานอาหารไปพลางพูดคุยกันไปพลางอย่าง สนุกสนาน

หลังจากที่ทานอาหารเสร็จแล้ว เปรมศักดิ์ก็ทำหน้าที่ไปส่ง

พวกเธอที่บ้าน จิดาภาธุระที่ต้องไปทำ จึงให้เปรมศักดิ์ไปส่ง เธอก่อน
เปรมศักดิ์ไม่สามารถเอาชนะจิดาภาได้ จึงทำได้เพียงแค่

ไปส่งหล่อนที่บ้าน

เมื่อถึงที่หน้าคอนโด จิดาภาก็ลงจากรถ และมองมาที่ พวกเขาพร้อมกับพูดว่า “พี่ จะต้องไปส่งไปรยาให้ถึงบ้านอย่าง ปลอดภัยนะ!”

“โอเค!” เปรมศักดิ์ที่นั่งอยู่ในรถ พยักหน้าเบาๆ

เมื่อตอนเย็นมีการดื่มเบียร์นิดหน่อย ไปรยาเองดื่มไม่เก่ง ดื่มเข้าไปนิดเดียวก็เมาแล้ว

“โอเค ขับรถดี ๆ นะ ฉันขึ้นไปข้างบนก่อนนะ” จิดาภา

พูด

“จิดาภา” เปรมศักดิ์เรียกจิดาภาอย่างกะทันหัน พร้อม กับลงจากรถเดินตรงไปยังเธอ

เมื่อได้ยินเสียงเรียก จิดาภาหันกลับมามองเปรศักดิ์ ใน เวลานั้นเปรมศักดิ์เองก็กำลังเดินตรงมาที่หล่อน

“มีอะไรหรอพี่?”

มองสายตาที่จิดาภามองมายังตัวเอง แล้วเปรมศักดิ์ ขมวดคิ้วพร้อมพูดออกไปว่า “เธอ…..

“หือ?”

มองดูจิดาภาอยู่ชั่วครู่นึง เปรมศักดิ์เองก็ไม่รู้จะพูดออก มายังไงถึงจะดีที่สุด ในที่สุดก็ตัดสินใจพูดออกมาว่า “ระวังตุลยาล่ะ!”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น จิตาภา ขมวดคิ้วพลางถามกับไปว่า

“ทําไมเหรอ?”

“ฟังฉันนะ คิดเยอะๆเพื่อตัวเองนะ!” เปรมศักดิ์กำชับ

เห็นเปรมศักดิ์ที่เป็นแบบนั้นแล้ว จิดาภาเองก็ไม่กล้าที่จะ ถามอะไรมากความอีก จึงทำได้เพียงแค่พยักหน้าตอบรับเบา ๆ “โอเค ฉันเข้าใจแล้ว!”

“อย่างงั้นก็ดี รีบขึ้นไปข้างบนเถอะ!” เปรมศักดิ์พูด

จิดาภาพยักหน้า “งั้นฉันขึ้นไปล่ะนะ!”

“อืม!”

“ดูแลไปรยาดี ๆ ล่ะ!”

จิดาภาพูดจบ ก็หันตัวเดินกลับขึ้นไปยังคอนโด

เปรมศักดิ์ยืนมองจิดาภาขึ้นตึกไปจนลับสายตา เมื่อเห็นว่าจิดาภา เดินไปจนลับสายตาแล้ว ก็หันกลับเดิน ขึ้นรถของตัวเอง

ในเวลานั้น ไปรยาที่นั่งอยู่ด้านหลัง มีอาการเมาเล็กน้อย เปรมศักดิ์มองไปที่หล่อนผ่านทางกระจกหลัง ในวันนี้ทั้งวันจิดา ภาพยายามที่จะให้เขาอยู่ใกล้ชิดกับไปรยา ทำไมเขาจะไม่รู้

เพียงแค่…….
ภายในใจของเขานั้น ถูกครอบครองไว้แล้ว เขายิ้มมุมปากอย่างขมขื่น จากนั้นก็สตาร์ทรถและขับออก

ไป

หลังจากที่จิดาภาขึ้นห้องมา ก็เดินตรงไปที่ระเบียง มอง รถที่ขับออกไปและยิ้มขึ้นมาที่มุมปากเบาๆ

เธอรู้ ไปรยาชอบเปรมศักดิ์มาก เธอเองก็ทำอะไรไปเยอะ แล้วเหมือนกัน

คิดถึงตรงนี้ เธอก็หันหลังกลับเพื่อไปอาบน้ำ

เมื่ออาบน้ำเสร็จ และกำลังจะนอน โทรศัพท์ของเธอก็ส่ง

เสียงขึ้นมา

เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของพันเดช โทรเข้ามา จิดาภาขมวด คิ้ว ดึกแล้วนะ เขาจะโทรมาทำไมกัน?

ถึงแม้ว่าจะคิดอย่างนั้น แต่จิดาภาเองก็ยังคงรับสายเขา

“ฮัลโหล…”

และในเวลานั้นเอง พันเดชเองก็กำลังจะวางสาย เพราะ ปลายสายพูดว่า ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถ ติดต่อได้ในขณะนี้…

ในตอนที่กำลังลังเลนั้น จิดาภาพูดสวนขึ้นมาว่า “สวัสดี ค่ะประธานพัน ดึกแล้วไม่ทราบว่าธุระด่วนอะไรหรือเปล่าคะ? จิดาภาถาม
“ทำอะไรอยู่หรือ?” พันเดชถาม

“กําลังจะนอนค่ะ”

“คุณอยู่ที่บ้านหรือ?”

“ถ้าไม่ใช่ล่ะคะ?”