ตอนที่43องค์ประกอบที่ตั้งใจ

ตอนที่ 43 องค์ประกอบที่ตั้งใจ

หลังจากที่ทานข้าวกับเปรมศักดิ์เสร็จ ทั้งสองคนก็เดินไป

คือเปรมศักดิ์ที่เดินไปหาพันเดชที่อยู่ข้างๆตุลยา

“ท่านประธานพันเดช พวกคุณค่อยๆทานไปนะ พวกเรา ต้องไปแล้ว” เปรมศักดิ์พูด

พันเดชที่นั่งตรงนั้น แม้ว่าจะนั่งอยู่ก็มีรังสีความน่ากลัว ออกมาจนทําให้คนไม่กล้าสบตา

“ครับ” พ้นเดชไม่ได้ลุกขึ้นยืน เพียงแค่เหล่ตามองแล้วพูด ตอบรับแค่นั้น เวลานี้ตุลยาหันหน้าไปมองพวกเขา “ท่านเปรมศักดิ์คะ จะ

ไปส่งคุณจิดาภาเหรอคะ”

พูดขึ้นมา เปรมศักดิ์ก็หันมองจิตาภาแล้วพยักหน้า “ใช่

ครับ

พูดขึ้นมาตุลยาก็ยิ้มมุมปาก ดวงตาก็แฝงความนัย “งั้นก็ รีบไปเถอะค่ะทั้งสองท่าน เดินทางปลอดภัยนะคะ

“ขอบคุณครับ” เปรมศักดิ์พูดเสร็จก็หันไปหาจิดาภา ไป

กันเถอะ”
จิดาภาพยักหน้า แล้วก็เดินไป

“อ้อ จิดาภาครับ ตอนนี้พันเดชก็พูดขึ้นมา

ได้ยินเสียงเรียก จิดาภากหยุดเดิน “มีเรื่องอะไรเหรอคะ ท่านประธานพ้นเดช

“หนังสือสัญญาที่นัดเซ็นกับบริษัทโชติ พรุ่ง

ต้องเห็นรายละเอียดหนังสือสัญญาของคุณนะครับ

“พรุ่งนี้เหรอคะ” จิดาภาตกใจ

“ใช่ครับ

ทำไมจิดาภาถึงรู้สึกว่าเขาตั้งใจล่ะ

ต้องทําออกมาภายในคืนเดียว เขาเล่นงานเธอซะแล้ว

แต่เธอพูดได้แค่ว่า “ฉันจะพยายามค่ะ

“สิ่งที่ผมต้องการไม่ใช่คำว่าพยายาม แต่มันคือจำเป็น

ต้องเสร็จภายในพรุ่งนี้” พันเดชพูด

จิดาภา “ ค่ะ รับทราบค่ะ กัดฟันตอบรับออกไป

ดังนั้นพันเดชก็ไม่พูดอะไรอีก จิดาภาเดินกลับไป เปรม

ศักดิ์ก็มองพันเดชแล้วหันหลังเดินตามออกไป

คำพูดที่พันเดชเพิ่งพูดไป หมายความว่าอะไรเขาเข้าใจดี แต่เขาไม่สน สิ่งที่น่ากลัวกว่าคือสีหน้าของตุลยา ในตอนนี้
หลังจากที่พวกเขาเดินออกไป ดุลยามองไปที่พันเดช ก็

รู้สึกว่าเขามีเจตนาแบบนั้น หรือเธอคิดมากเกินไปเหรอ

หลังจากเปรมศักดิ์ไปส่งจิดาภา จิตาภามองเขา “พี่ใหญ่

ตอนนี้ก็เย็นแล้วฉันไม่รบกวนพี่ให้ขึ้นไปส่งข้างบนหรอก” เปรมศักดิ์นั่งอยู่ในรถ ยิ้มมุมปาก “โอเค วันหลังพี่ค่อย มาหาน้องใหม่ น้องก็รีบไปพักผ่อนเถอะ

“ค่ะ” จิดาภาพยักหน้า เดินลงจากรถ

“ขึ้นไปเถอะ” เปรมศักดิ์พูด

จิดาภาก็ไม่เกรงใจ โบกมือ แล้วเดินขึ้นตึกไป

เห็นเงาของจิดาภาหายไปจากสายตา เปรมศักดิ์ก็ขับรถ

ออกไป

จิดาภาที่เพิ่งมาถึงบ้าน เปลี่ยนรองเท้า โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เห็นเบอร์โทรศัพท์ จิดาภาก็ยิ้มขึ้นมา กดปุ่มรับสาย

“น้องจิดาภา ฉันขอโทษนะ…” โทรศัพท์ที่เพิ่งรับ ก็มีเสียง จากอีกฝ่ายดังออกมา

จิตาภายิ้มแล้วพูดว่า “ขอโทษฉันทำไมคะ

“วันนี้พี่ชายของคุณ โทรหาฉัน ฉันไม่ระวังปากจึงพลั้งพูด ออกไปว่าคุณกลับมาแล้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ” รีบอธิบาย ด้วยน้ำเสียงที่เหมือนเด็ก
“คุณรู้ว่าฉันกับพี่ใหญ่ออกไปแล้ว ดังนั้นจึงรอฉันกลับถึง

บ้านแล้วโทรหาฉันเนี่ยนะ จิตาภาพูด หลังจากนั้นสักพักก็ล้ม ตัวลงนอนบนโซฟา

“ฉันนี่เก็บอะไรไว้กับคุณไม่ได้จริงๆ” ตอบรับ

“เพราะคุณ ฉันยังไม่รู้ว่าคุณจะคิดรอบคอบตรงไหน

“ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ

“เอาล่ะ เห็นคุณสำนึกผิดอย่างนี้ ฉันให้อภัยคุณก็ได้

“ฉันรู้ว่าคุณไม่ว่าฉันหรอก”

“อย่ามาทําไหลลื่น อยากกินข้าวไม่ได้ไหม

“โอเค ฉันเลี้ยงเอง” พูดอย่างกล้าหาญ

ฟังแล้วจิดาภาก็ยิ้มออกมา “เอาล่ะ ไม่คุยกับคุณแล้ว ฉัน ยังมีงานต้องทําอีก ต้องวางสายก่อน