บทที่40สบายดี

บทที่40 สบายดี

พันเดชมาที่นี่ได้ยังไง

สายตาของเปรมศักดิ์มองไปยังจิตาภา นึกถึงที่เรื่องที่เธอ พูดก่อนหน้านี้ ก็ทำทีลุกขึ้นยืนอย่างเป็นปกติ

“อ้าว ประธานพันเดช มาได้ยังไงครับ

“มาที่นี่แน่นอนว่ามากินข้าว” พูดพร้อมกับสายตาที่มอง ไปยังจิดาภา “อ้าว จิดาภาคุณก็อยู่ที่นี่ด้วย บังเอิญจริงๆ

บังเอิญ?

บังเอิญงั้นเหรอ

ตุลยาที่อยู่ข้างหลังพันเดช นิ่งอึ้งไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น

ภายในใจรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

เขาเปลี่ยนไป!

ตั้งแต่จิดาภาโผล่มา เขาก็เปลี่ยนไป

เมื่อได้ยินพันเดชเอ่ยเช่นนั้น จิดาภาก็ลุกขึ้นบ้าง มุมปาก ฝืนยิ้ม “อ้าว ท่านประธาน บังเอิญจริงๆค่ะที่เจอกันที่นี่
เขาช่างอยู่ทุกที่จริงๆ เธอถอนใจ

พันเดซ ชอบกินซูชิเหรอ หรือตุลยาชอบกิน

จิดาภา มบางๆไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป คิดอะไรก็เพียงเก็บ

ไว้ในใจ

พันเดชมองไปยังเปรมศักดิ์แล้วเอ่ยขึ้น “ไม่คิดเลยว่าคุณ

สองคนจะรู้จักกัน

เปรมศักดิ์ยิ้ม ผมก็นึกไม่ถึงว่าจะพบคุณที่นี่

ตุลยาอดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้น “ผู้อำนวยการเปรมศักดิ์คะ คุณ กับจิตาภาคบกันอยู่หรือเปล่าคะ พวกคุณดูเหมาะสมกันมาก เลย”

ทุกคนชะงักกับคำถามนั้น

พันเดชเองก็ไม่ได้ตำหนิอะไรตุลยา เพราะเขาเองก็สงสัย ความสัมพันธ์ของสองคนนี้เช่นกัน

สายตาของตุลยาที่มองจิดาภามีความจงใจบางอย่าง

เธอกำลังจะเอ่ยอะไรออกไป แต่ทันใดนั้นเปรมศักดิ์ก็ยื่น มือมาจับมือเธอแล้วจูงเธอไปยืนข้างๆ พร้อมกับยิ้มออกมา “จริงหรือครับ งั้นฝากคุณตุลยาด้วย

ถึงแม้จิดาภาจะไม่รู้ว่าเปรมศักดิ์กำลังคิดอะไร แต่จากที่ อีกฝ่ายเอ่ยออกมา คงตั้งใจให้พันเดชและดุลยาเข้าใจว่าพวก เขาเป็นแฟนกัน
ในเมื่อเป็นแบบนี้ เธอก็ไม่ได้ขัดอะไร เพียงแต่ยืนยิ้ม

เรียบๆ

ตุลยาโล่งอกเมื่อได้ยินเปรมศักดิ์เอ่ยเช่นนั้น

แต่สีหน้าของพันเดชกลับไม่ดีนัก

ตุลยายื่นมือไปกุมมือของพันเดชเอาไว้ “เอาล่ะๆ พวกเรา อย่าไปรบกวนพวกเขาเลย ฉันหิวแล้ว พวกเราไปทานข้าวกัน เถอะค่ะ”เธอเอ่ยอย่างออดอ้อน

พันเดชเหลือบมองตุลยา และตอบรับอย่างเสียไม่ได้

“อืม”

“งั้นพวกเราไม่รบกวนแล้วค่ะ” ตุลยาเอ่ยพลางมองจิดาภา ด้วยสายตาขุ่นมัวแวบหนึ่ง แล้วกลับไปสนใจพันเดช เพื่อ เตรียมเดินออกไป

ทันใดนั้นพันเดชก็คิดขึ้นมาได้ หันหน้าไปยังเปรมศักดิ์

“จริงสิ ผู้อำนวยการ น้องสาวคุณเป็นยังไงบ้าง ไม่มีใครคิดว่าอยู่ๆ พันเดชจะถามเรื่องนี้ขึ้นมา

จิดาภาที่ยืนอยู่ตัวเย็นเฉียบ

เขาคิดจะเล่นอะไรอีก

เธอพยายามอย่างมากไม่แสดงความกังวลออกมา มอง

พันเตชนิ่ง สายตาที่เขามองมายังเธอก็คาดเดาไม่ได้ เปรมศักดิ์ที่เหมือนพยายามทำเป็นนิ่ง ยกยิ้มตอบ“ลำบากท่านประธานแล้ว ตอนนี้เธอสบายดีครับ

เห็นท่าทางกังวลของเปรมศักดิ์ พันเดชเลิกจึงคิ้วยียวน “ดีแล้ว งั้นผมไม่กวนพวกคุณแล้ว พี่เขย…” เอ่ยจบ พันเตชยก ยิ้มอย่างพอใจ หมุนตัวแล้วเดินจากไป