บทที่347 ใช้ทั้งไม้นวมและไม้แข็ง (6)

บทที่ 347 ใช้ทั้งไม้นวมและไม้แข็ง (6)

“คุณย่า….. หมายความว่าอะไรค่ะ?” ตุลยาถาม ถึงแม้ว่า เธอจะเอาแต่ใจแค่ไหน เมื่อเห็นคุณย่า ในตอนนั้นก็จะน้อม

นอม คุณย่ายิ้ม “คิดเอาเองเถอะ ถ้าหากว่าเธอฟังรู้เรื่อง พิสูจน์

ว่าเธอยังมีส่วนช่วย

คำพูดของคุณย่า ตรงเกินไปแล้ว ในเหตุการณ์มีใครบ้าง ที่จะฟังไม่เข้าใจ

ในเวลานี้ เธอทำได้เพียงพยักหน้า “ฉันรู้แล้ว

“คุณตุลยา ควรจะออกห่างไปซะ แล้วอย่าเป็นตัวขัดขวาง สิ่งดีๆของหลานชายกับหลานสะใภ้ฉันเลย

หลานสะใภ้?”

พอได้ยินสิ่งนี้ ตุลยาตกตะลึง เธอมองไปที่พันเดชอย่างไม่ เชื่อ แล้วก็มองไปทางคุณย่า

“ใช่ เห็นไหมว่าพวกเขารักกันขนาดนี้ ฉันในสถานะย่า ก็ แค่ทําให้พวกเขาสมหวัง”

จิดาภา “ …คุณย่า!”
เธอเพิ่งจะพูด ก็ได้รับสายตาคาดโทษจากคุณย่ากลับไป พันเดชขมวดคิ้ว คุณย่าทำอะไรรวบรัด รวบรีบเกินไปแล้ว “คุณย่า !”

“หลานหุบปาก”

พันเดช

ตุลยาไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่ ได้ยินคำที่คุณย่าพูด…. แต่ ว่า หนูเพิ่งจะเป็นแฟนกับเดชนะคะ”

หนูตุลยา เรื่องนี้ ฉันต้องพูดกับหนูแทนเดชว่าไม่ใช่อีก ต่อไปแล้ว พอพอ อย่าไปใส่ใจ

มีคนเดียวนั้น นั่นก็คือหนูจิ และก็ไม่มีทางเปลี่ยนแปลง

ไม่ช้าก็เร็วพวกเขาก็จะแต่งงานกัน เรื่องนี้เธอควรจะรู้ไว้ นะ “คุณย่าถาม

พอได้ยินประโยคนี้ จิดาภารู้สึกเขินอาย

คุณย่าต้องการจะสร้างเรื่องให้เป็นแบบนั้นหรอ?

พันเดชก็ไม่รู้จะพูดอะไร คุณย่าเล่นแบบนี้ ทำได้เพียง คล้อยตามเท่านั้น

แต่ส่วนน้ำตาของตุลยาแล้ว เขาไม่มีภูมิคุ้มกันจริงๆ ถ้า

หากว่าเรื่องที่จิดาภาพูดเป็นความจริง ถ้างั้นตุลยากเส้นเขา แล้ว

“พวกเขาหย่ากันแล้วไม่ใช่หรอ?” ตุลยาพูดอย่างไม่ยอมแพ้

“ไม่มีการทะเลาะกันระหว่างคู่รักสองคนแล้ว แต่ก็ควรจะดี กันแล้ว ยิ่งรักกันแน่นหนา เดชเพื่อหนูจิแล้ว แม้แต่ชีวิตก็ให้ได้ มันมากพอที่จะพิสูจน์ได้ว่าพวกเขาสองคนรักกันมาก รอให้ พวกเขาหายดีก่อนค่อยกลับไปแต่งงานกันอีกครั้ง ” คุณย่าพูด คำพูดนั้น พูดเสียงดังลั่น

ดูเหมือนว่าเรื่องนี้ ได้ถูกกำหนดไว้แล้ว

จิดาภา “..…………..

“เธอสามารถพูดแทรกได้หรอ?”

เห็นใบหน้างามเปื้อนไปด้วยน้ำตา แววตาเต็มไปด้วย ความเกลียดชังมองมาทางเธอ

แม้ว่าเธอจะกระโดดลงไปแม่น้ำเหลืองก็ยังไม่บริสุทธิ์

ไม่รอให้เธอพูด คุณย่าก็ส่งสายตาคาดโทษไปยังเธอ จิดา ภาทำได้เพียงอยู่เงียบๆอย่างเชื่อฟัง

ในเวลานี้ ตุลยายืนอยู่ที่นั่น ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา แม้ว่าเธอไม่อยากจะเชื่อ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับคุณย่า เธอ ก็ไม่มีอะไรจะพูดอยู่แล้ว

“คุณตุลยา บนโลกนี้ สิ่งที่ไม่ยั่งยืนที่สุดก็คือความรู้สึก ฉัน เชื่อว่าเธอจะเข้าใจที่ฉันพูด” คุณย่ามองไปยังเธอแล้วพูด คำ พูดที่ทั้งประนีประนอมและก็แข็งกร้าว ไม่มีใครรู้ว่าแท้จริงแล้ว เธอก็กำลังคิดอะไรอยู่
ในที่สุด ตุลยาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่มองคุณย่าแวบหนึ่ง ร้องไห้แล้วก็วิ่งออกไป

พอได้ยินเสียงประตูปิดลง คุณย่าจึงถอนหายใจอย่างโล่ง

และไม่ได้ใจอ่อนเพราะน้ำตาของตุลยา

ในเวลานี้ จิตาภามองไปยังหญิงชรา “คุณย่า วันนี้คุณใช้ หนูเป็นเครื่องมืออีกแล้ว”