บทที่326ประธานพันเดชผู้เย่อหยิ่ง(3)

บทที่326 ประธานพันเดชผู้เย่อหยิ่ง (3)

จิดาภาที่นั่งอยู่ตรงนั้น ตกใจ หยิ่งจังเลยนะ ยังไม่ได้พูด อะไรเลยสักหน่อย ก็โมโหแล้ว

เธอไม่สนใจแล้วทานอาหารเช้าต่อไป

เพียงแต่ ขนตายาวกระพริบ ดูจากสีหน้าอาการแล้ว ก็เข้ม ขรึมอยู่นะ

วันนี้ แก้วกับเพื่อนพนักงานอีกสองสามคนอาศัยช่วงพัก กลางวันเข้ามาเยี่ยมเธอ แล้วยังบอกเธอว่า ประธานพันเดชอยู่ ที่บริษัทอาการอย่างกับกินลูกปืนเข้าไป บอกให้จิดาภาหาย ดีแล้วรีบกลับไป

สงชัยเองก็อาศัยช่วงพักกลางวันมาเยี่ยมเธอ

จันทนีก็มาเยี่ยมเธอเหมือนกัน คุยกันสักพักใหญ่ เห็นว่า ดาภาไม่เป็นอะไรจึงกลับ

วันนี้ทั้งวัน จิดาภาไม่ว่างเลย พบเจอคนมากมาย เข้าโรง พยาบาลเจอคนมากกว่าตอนคบค้าสมาคมอีก

หลังจากที่พวกเขาทั้งหมดออกไป พอตกบ่ายคุณยายก็เข้ามา
เธอเดินเข้าประตูมา หลังจากมีคนเข้ามามากมาย ในมือ ถือของมาเยอะแยะ

“จิดาภา เป็นยังไงบ้าง ดีขึ้นหรือยัง ? “คุณยายถาม

“คุณยาย หนูไม่เป็นไรแล้วค่ะ เพียงแค่……………..จิดา ภามองไปที่กระป๋องเล็กใหญ่ ตากระพริบปริบๆ หมายถึงหาไม่ เข้าใจ

“พวกนี้นะ ยายให้พวกเขาช่วยทำอาหารบำรุงให้หนูเลย นะ เขาบอกว่าบาดเจ็บมา ต้องดื่มซุปบำรุงกระดูก ถึงจะดีขึ้น

เร็ว! “คุณยายพูด

“แต่….แต่ไม่จําเป็นต้องเยอะขนาดนี้ก็ได้ค่ะ! “จิดาภา พูด ของบำรุงตรงหน้านี้ไม่ต่ำกว่าห้าทุกอย่าง

“ทุกอย่างยายสั่งให้คนในหมดเลย ยายเองก็ไม่รู้เหมือน

กันว่าหนูชอบรสชาติแบบไหน เดี๋ยวอีกสักแปปหนูชิมให้หมด

ทุกอย่างเลยนะ! “คุณยายพูด

ฟังที่เธอพูด จิดาภาเหงื่อตก “คุณยายคะ หนูไม่เลือกกิน หรอกค่ะ คุณยายทำแบบนี้ฟุ่มเฟือยนะคะ! “จิดาภาพูด

“แค่หนูจิดาภาของยายมีความสุข ฟุ่มเฟือยก็ฟุ่มเฟือย

สิ! “คุณยายชอบ

ได้ยินที่คุณยายพูด

จิดาภาก็ซาบซึ้งอย่างมาก

“คุณ

“ทำไม? ซึ้งใจเหรอจ๊ะ! ? “เห็นท่าทางของจิดาภา คุณยายก็ยิ้มอย่างมีความสุข “ถ้าซึ้งใจละก็ ก็เป็นหลานสะใภ้ขาย

จิดาภา “

ไปโยงถึงพันเดชได้ไงเนี่ย?

“หนูไว้ใจได้เลยนะ ครั้งนี้ยายจะไม่ให้เขารังหนู

แน่นอน! ”

“คุณยายคะ เว้นไว้ก่อนเถอะค่ะ! “จิดาภาแสดงท่าทาง น่าสงสาร

ตาม

เมื่อมองสีหน้าของจิดาภาคุณยายก็ยิ้มขึ้น จิดาภาเองก็ยิ้ม ตอนนี้ คุณยายมองไปรอบๆ “เอ๋ วันนี้พันเดชยังไม่เข้ามา

หาหนูเหรอ?

“มาแล้วค่ะ ตอนเช้ามาแล้ว เอาอาหารมาให้เสร็จก็กลับ ไปบริษัทแล้วล่ะค่ะ!”

“เด็กคนนี้จริงๆเลย ไปทำไมบริษัทตอนนี้ ควรจะอยู่เป็น เพื่อนหนูที่นี่ไม่ใช่เหรอ! “คุณยายพูดอยู่ ก็อดไม่ได้ที่จะถอน หายใจ “เห้อ อีคิวต่ำนี่หนักเลย จิดาภา หนูให้อภัยหน่อย นะ! ”

ได้ยินคุณยายพูดแบบนี้ จิดาภาก็ยิ่งเหงื่อตก ดูท่าแล้วคุณ ยายที่ทันสมัยมากเลย

เพียงแต่จิดาภาไม่ได้พูดถึงเรื่องที่พันเดชโกรธจึงออกไปจากห้อง

“คุณยาย หนูอยู่กับยายก็พอแล้วค่ะ! “จิดาภายิ้มแล้วพูด

“หนูน ปากหวานนะ! ”

ได้ยินแบบนี้ จิดาภาเลิกคิ้ว “เหรอคะ? ”

“แน่นอน! “คุณยายพูด หลังจากนั้นก็ยิ้มกับจิดาภา

ถึงแม้ทั้งคู่จะไม่ได้อายุเหมือนกัน แต่ก็ไม่ดีมีช่องว่าง ระหว่างวัยแต่อย่างใด คุยกันจนตกบ่าย คุณยายก็ต้องกลับไป ทานยา จึงต้องกลับอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

หลังจากที่คุณยายกลับ ห้องพักไข้ก็เหลือแต่จิดาภาคน เดียว นั่งคิดนานอยู่ตรงนั้น ปากก็ยิ้มออกมา โล่งใจไปเยอะ

แต่นั่งอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ทำไม ถึงได้รู้สึกง่วงอยู่ตลอดเวลา

จึงนอนลงบนเตียง แล้วหลับไป