บทที่325ประธานพันเดชผู้เย่อหยิ่ง(2)

บทที่325 ประธานพันเดชผู้เย่อหยิ่ง (2)

“คุณจิดาภา นี่คุณเห็นว่าดอกไม้นี้ได้ระดับ หรือว่าคนที่ได้ ระดับกันแน่? “พันเดชถามช้าๆ

“ต่างกันเหรอ? ”

“แน่นอน! ”

“ต่างกันตรงไหน? ! ”

“เธออารมณ์ไม่ดี! “พันเดชมั่นใจ

จิดาภากวาดสายตามองเขา ไม่ได้พูดอะไรต่อ

แต่พันเดชกลับรู้สึกถึงความไม่ปกติ

“เป็นไงบ้าง? อยากให้ผมอุ้มคุณไปอาบน้ำไหม? ! “พัน เดชมองเธอแล้วถาม

“ไม่ต้อง ฉันไม่ได้พิการขนาดนั้น! “พูดอยู่ จิดาภาก็ลง

จากเตียง เมื่อวานตอนที่พยาบาลเข้ามา เธอตั้งใจให้คนส่งวีล แชร์เข้ามา

แต่ ยังต้องเหนื่อยหน่อย ประเด็นคือต้องใส่เฝือกเท้า จึง

มาสะดวก
เมื่อเห็นว่าเธอออกแรงเหนื่อยแถมยั่งยืนได้ไม่ตรง พันเดช ทนดูต่อไปไม่ได้จริงๆ จึงอุ้มเธอขึ้น

“พันเดช คุณ…..”

อุ้มขึ้น พันเดชก็จับเธอวางไว้บนวีลแชร์

“คุณจิดาภา ปากแข็งไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ ก็มีแต่ จะลำบากตัวเอง! “พันเดชมองเธอแล้วพูดอย่างช้าๆ “เป็นผู้ หญิงอ่อนโยนหน่อยดี!!

จิดาภานั่งบนวีลแชร์ หลังได้ยินคำที่พันเดชพูด ก็ยิ้ม หน่อยๆ แล้วพูด “อ่อนโยนก็ต้องเลือกคน! “พูดจบ ก็เคลื่อนล แชร์เข้าไปในห้องน้ำ ด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยคล่องแคล่ว

พันเดชอยู่ด้านหลัง หลังจากตัดสินใจรอเธอออกมา กำลัง ถูกกันว่าความอ่อนโยนของเธอจะใช้กับใคร

หลังจากอาบน้ำแปรงฟันเสร็จ จิดาภาก็ออกมา ส่วนพัน เดชก็จัดแจงอาหารเช้าเสร็จพอดี

พันเดชอุ่มจิดาภากลับขึ้นเตียงอีกครั้ง รู้สึกได้ถึงแรงบน ไหล่ของพันเดชที่มี แข็งแรง เห็นภายนอกผอมๆ ไม่คิดว่าจะมี แรงเยอะ

พันเดชมอง ทั้งสองจ้องตากัน

ในนาทีนั้น จิดาภานิ่ง พูด “ประธานพันเดชคะ คุณไม่ต้อง ไปทำงานเหรอ? มาปรนนิบัติ”ฉันแบบนี้ ฉันรับไม่ไหวนะ

“งั้นเหรอ? งั้นก็มอบใจให้ฉันสิ!

“พันเดชพูดแบบสบายๆ เพราะอย่างนี้คำพูดของเขาก็ทำให้จิดาภาเหลือบตา ใส่ได้สําเร็จ

“ถ้าไม่ใช่เพราะคุณยาย คุณจะมาปรนนิบัติฉันเหรอ? ”

ดามาพูด

ได้ยินที่เธอพูด พันเดชชิ่ง แล้วเอ่ยปากทันที “คุณนี่มันใจ ร้ายจริงๆ!

“หือ! ? ”

“ไม่มีไรหรอก ทานอาหารเถอะ! “พันเดชพูด

ในเมื่อเขาไม่พูด จิดาภาก็ไม่ถามต่อ แล้วทานอาหารเช้า ทานไปได้ไม่กี่คำ จิตาภารู้สึกประหลาดใจ “ไปซื้อมาจาก ไหน? อร่อยมาก! ”

“ป้าแหม่มทำ! “พันเดชพูดนิ่งๆ

พูดถึงป้าแหม่ม จิดาภายิ้มมุมปากขึ้น “มิน่าล่ะรสชาติ คุ้นๆ อร่อยมากเลย ช่วยขอบคุณป้าแหม่มให้ฉันหน่อยนะ

มองไปหาจิดาภา พันเดชกรอกตา ผู้หญิงคนนี้ดีกับทุกคน มีแต่เขาเท่านั้นแหละที่เป็นตาต่อตาฟันต่อฟัน

“เดี๋ยวอีกแปปนึงคุณจะไปทำงานใช่ไหม? “จิดาภามอง พันเดชแล้วยิ้ม

“ทำไม? ไม่อยากให้ฉันไปหรือไง! ? “พันเดชเลิกคิ้ว มองเธออย่างหยอกล้อ
“เหอะ ไม่ใช่ ฉันจะบอกว่า นี่มันก็สายแล้ว คุณรีบกลับ บริษัทเถอะ! “จิตาภาพูด

เพียงประโยคเดียว สีหน้าแห่งความสุขของพันเดชก็พัง

ทลายลง

พันเดชขมวดคิ้ว พูดอย่างไม่พอใจ

รอ!? ”

“เปล่าสักหน่อย! ”

“เห็นๆอยู่ว่าไม่! ”

“ก็เพราะว่าห่วงงานคุณไหมล่ะ! “จิดาภาพูด พูดขึ้น พันเดชยิ้มร้าย รอยยิ้มนั้น ทำให้จิดาภามองอย่าง เสียวสันหลัง

“จิดาภา เคยเจอคนใจร้ายนะ แต่ไม่เคยเจอคนใจร้ายเท่า เธอเลย! “พูดจบ พันเดชกวาดสายตามองเธออย่างแรง หัน หลังแล้วเดินออกไป เสียงกระแทกดัง ประตูปิดลงอย่างแรง

“น