บทที่317ไปด้วยกันไม่ได้ (6)

บทที่317 ไปด้วยกันไม่ได้ (6)

เรื่องพวกนั้น มีแค่ตัวเธอเองที่รู้ เขาได้ยังไง?

หรือว่า พันเดชจงใจพูดแบบนี้ ก็เพื่อหลอกให้เธอพูด “ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร! “ตุลยาพูดออกมาอย่าง ไม่ยอมรับ

ได้ยินเช่นนั้น พันเดชก็ยิ้มอย่างเหยียดหยื่นออกมา “ตุล ยา เธอเปลี่ยนไปแล้ว นับวันฉันยังไม่รู้จักเธอ เธอคิดว่าที่เธอ ทำเรื่องพวกนั้น ไม่มีใครรู้จริงๆนะเหรอ? ”

“ถ้าไม่ใช่เธอที่โทรไปหานักข่าว พวกเขาจะรู้ได้ยังไงว่าจิ ดาภาจะออกทางที่จอดรถ ถ้าไม่ใช่เธอ พวกเขาจะผ่า นรปภ.เข้ามาในที่จอดรถได้ยังไง! ? “พันเดชมองไปยังเธอ แล้วพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ถ้าไม่ใช่เธอ จิดาภาจะโดนนักข่าว ล้อมจนได้รับบาดเจ็บได้ยังไง?

เห็น เชพูดออกมาแบบนั้น ตุลยาก็นิ่งอึ้งไป ไม่รู้ว่าควร พูดอะไร

“เธอตั้งใจจะซื้อฉันไว้ ให้ฉันไปส่งเธอ เพื่อให้จิดาภาที่อยู่ ที่ลานจอดรถโดนนักข่าวมาวุ่นวาย? ตุลยา ไม่ต้องการให้ ใครรู้ เธอคิดว่า มันเป็นไปได้เหรอ? “พันเดชถาม
ตุลยาที่ยืนอยู่ตรงนั้น มองเขาไป ที่แท้ เขาก็รู้หมดแล้ว

“ฉะนั้น เพราะเรื่องนี้ คุณก็เลยเย็นชากับฉันใช่ไหม ? “ตุล ยากระพริบตา หันไปมองพันเดชแล้วถามขึ้น

พันเดชไม่พูดอะไรออกไป แต่ความเงียบของเขา ก็เป็นคำ

ตอบแล้ว

ตอนนี้ ตุลยาก็ยิ้มเยาะออกมา “ใช่ ฉันยอมรับ ฉันเป็นคน ทำ แล้วจะทำไม? คุณบอกว่าเธอไม่เคยทำร้ายอะไรฉันมา ก่อน งั้นคุณก็คงไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอทำกับฉัน มันเทียบไม่ได้กับสิ่งที่ เธอทำกับฉันเลยแม้แต่น้อย! “ตุลยามองไปยังพันเดชแล้ว ตะโกนออกมา

“หลังจากที่เธอเข้ามา สายตาของคุณก็มองแต่เธอ เมื่อ ก่อนคุณไม่เคยละเลยความรู้สึกของฉัน พันเดช คุณเคยนึกถึง ฉันบ้างไหม? ”

“นั่นมันเป็นแค่เรื่องระหว่างเรา ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอเลย ! “พันเดชพูด

“ไม่เกี่ยวนั้นเหรอ? ถ้าไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวของเธอ คุณคงไม่เป็นแบบนี้ พวกเราก็คงจะเป็นเหมือนเมื่อก่อน อยู่ด้วย กันอย่างมีความสุข มันเป็นเพราะเธอ เป็นเพราะการปรากฏตัว ของเธอทั้งนั้น มันถึงเป็นแบบนี้! “ตุลยา เธอร้องไห้แล้ว ตะโกนออกมาเสียงดัง น้ำตาไหลลงมาที่แก้มไม่แคร์คนที่อยู่ ตรงทางเดินเลยแม้แต่น้อย

เห็นตุลยาเป็นเช่นนี้ ท่าทางเป็นทุกข์แบบนี้ พันเดชก็ขมวดคิ้วขึ้น มีแค่เขาที่รู้ว่า เขากับดุลยานั่นไปด้วยกันไม่ได้ ไม่เกี่ยวว่าจะมีหรือไม่มีจิดาภา เขาก็เป็นไปไม่ได้

เท่ากับว่าพวกเขาไปด้วยกันไม่ได้ สุดท้ายก็หย่ากัน

พันเดชคิดแล้วคิดอีก มองไปที่เธอ “ตุลยา เรื่องระหว่าง เรา มันก็เป็นเรื่องของพวกเรา ไม่เกี่ยวอะไรกับจิดาภาทั้งนั้น ไม่ เกี่ยวว่าจะมีหรือไม่มีเธอ ฉันกับเธอ……..ก็ไปด้วยกันไม่ได้! “ถึง แม้ว่าจะโหดร้าย แต่พันเดชก็พูดออกมาแล้ว

ได้ยินเช่นนั้น ตุลยานิ่งอึ้งไป

คำพูดนี้ มันเจ็บยิ่งกว่า มีจิดาภาเข้ามาเสียอีก

น้ำตาอาบเต็มสองแก้ม เขามองพันเดชอย่างไม่กล้าที่จะ เชื่อ“คุณพูดอะไร? ”

“ที่ฉันพูดมันคือความจริง อย่าว่าแต่แต่งงานกันเลย ผล สุดท้ายมันก็เหมือนกันอยู่ดี! ”

“ไม่! “ตอนนี้ ตุลยาปิดหูไว้ “ฉันไม่ฟัง ฉันไม่เชื่อ!

“ตุลยา! “พันเดชเดินเข้าไป มองตุลยา “เธอฟังที่ฉัน พูด……….”

“ฉันไม่ฟัง ฉันไม่เชื่อ พันเดช คุณรู้ไหมว่าคุณมันโหดร้าย ขนาดไหน ไปกันกับฉันไม่ได้ แล้วคุณจะมาคบกับฉันทำไม? ฉันไม่ฟัง ฉันไม่เชื่อ…….ตุลยาตะโกนออกมา ดูออกว่า เธอนั้น เจ็บปวดมาก เสียใจ