บทที่303เป็นหนึ่งเดียวกัน (1)

บทที่303 เป็นหนึ่งเดียวกัน (1)

ต่อหน้าอย่าง ลับหลังอีกอย่าง

แต่ถึงเขาจะพูดแบบนั้น แต่ว่าชัดเจนมาก เขาขับรถเร็วขึ้น ขับไปยังโรงพยาบาล

จิดาภาที่นั่งอยู่ตรงนั้น ทนความเจ็บปวดไว้ แต่จริงๆแล้ว เจ็บมาก เธอไม่มีแม้แต่จะเปล่งเสียงออกมา มีแต่ชั้นบนหน้า ผาก

เหงื่อไหลออกมา

พันเดชหันกลับมามองจิดาภา ผู้หญิงคนนี้เมื่อไหร่จะไม่ อวดดีบ้างนะ!

“เจ็บก็ร้องออกมา! “พันเดชพูด”ฉันไม่ฆ่เธอหรอก

“ร้องออกมาก็จะไม่เจ็บแล้วใช่ไหม? “จิดาภาถามกลับไป

“อย่างน้อยก็ได้ระบายอารมณ์ออกมา! ”

“ฉันไม่เป็นไร! ”

มองไปยังเธอที่ปากแข็งอย่างนั้น พันเดชพูดไปก็ไม่มี ประโยชน์ แล้วขับรถไปด้วยความเร็ว

ไม่รู้ว่านั่งรถของพันเดชจนชินแล้วหรืออะไร จิดาภาไม่กลัวเลย ขณะที่ไม่รู้ตัว ทำให้พันเดซิเบาใจได้เยอะ

ในโรงพยาบาล

จิดาภาชอบไปโรงพยาบาลกับพันเดช โดยที่ไม่ต้องกด หมายเลขหรือรอคิวอะไรทั้งนั้น ยิ่งไปกว่านั้นยังมีหมอและ พยาบาล โดยเฉพาะ

หลังจากตรวจเสร็จ หมอก็มองไปยังจิดาภาแล้วพูดว่า “กระดูกร้าวเล็กน้อย คุณจิดาภา หมอแนะนำให้นอนโรง พยาบาลดูอาการหน่อยจะดีกว่า!

“กระดูกร้าว! ? “ได้ยินเช่นนั้น จิดาภาก็ตกใจเล็กน้อย “แค่ข้อเท้าเคล็ด มันร้ายแรงขนาดนี้เลยเหรอ? “จิดาภา ถามหมอ

หมอพยักหน้า”ใช่ครับ เพื่อไม่ให้กระทบกับการเดินภาย หลัง แนะนำให้นอนโรงพยาบาลดูอาการจะดีกว่า!

จิดาภาขมวดคิ้วขึ้น แต่พันเดชกลับพยักหน้า “รบกวน

ด้วยนะครับคุณหมอ!

“มันเป็นสิ่งที่ควรทำครับ! “หมอพยักหน้า

ตอนนี้ พันเดชมองไปยังจิดาภา เธอรอตรงนี้นะ ฉันจะไป จัดการเรื่องนอนโรงพยาบาล! ”

“ไม่นอนไม่ได้เหรอ? “จิดาภาถาม

พันเดชคิดดีแล้ว จากนั้นพยักหน้า “ได้สิ! ”
เพิ่งพูดเสร็จ แล้วเขาก็พูดมาอีกว่า “ถ้าเธอไม่เอาขาเธอ

แล้ว! ”

จิตาภา”……”

มองเขาด้วยสายตาที่โมโห พันเดชไม่ได้พูดอะไรต่อหันไป แล้วไปจัดการเรื่องนอนโรงพยาบาล

1ชั่วโมงต่อมา

จิดาภาอยู่ที่ห้องผู้ป่วย

พันเดชฟุ่มเฟือยมาก ห้องส่วนตัว อีกทั้งยังมีคนดูแลส่วน

นี่เป็นเงื่อนไข สบายกว่าบ้านเสียอีก

แต่ สำหรับจิตาภาแล้ว ยังไงบ้านก็สบายกว่า

นั่งอยู่ที่เตียงผู้ป่วย หลังจากใส่เฝือกที่ขา จิดาภาก็ซาบซึ้ง นิดหน่อย จากนั้นพูดขึ้น“คุณพันเดช นี่นับว่าเป็นการบาดเจ็บ จากการทำงาน เบิกเงินคืนได้ใช่ไหม? ”

ได้ยินเช่นนั้น พันเดชก็เลิกคิ้วขึ้น “นี่มันได้รับบาดเจ็บจาก การทำงานตรงไหน? เบิกไม่ได้!

จิดาภา……เหนียว ซึ่งก! ”

“อย่างฉันไม่ได้เรียกว่าขี้เหนียว ขี้งก เขาเรียกว่าความ

จริง! “พันเดชพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“งั้นเหรอ? งั้นถามหน่อยนะคะคุณพันเดช ถ้าไม่ใช่เพราะคุณที่ให้ฉันกลับบ้านไปเป็นเพื่อน ฉันจะโดนแอบถ่ายได้ยังไง ถ้าไม่ใช่เพราะโดยถ่ายได้ ฉันจะโดนนักข่าวล้อมได้ยังไง ถ้า ไม่ใช่เพาะนักข่าวล้อม ฉันจะบาดเจ็บได้ยังไงกัน? ดังนั้น ทั้งหมดนี้ มันเป็นเพราะคุณ ถ้าไม่ใช่การได้รับบาดเจ็บจากการ ทำงาน แล้วก็ไม่ได้เกี่ยวกับคุณ ดังนั้นคุณพันเดชคะ ยังไงคุณก็ ต้องรับผิดชอบโดยตรง! “จิดาภามองไปยังพันเดช ถาม คำถามเขา จากนั้นพูดว่า “ตัดสิน” แล้ว

ได้ยินเช่นนั้น พันเดชหันมาอย่างกะทันหัน ใบหน้าที่ สมบูรณ์แบบที่อยู่ตรงหน้าเธอ ไรผมที่หน้าผากก็ได้รับความ รู้สึกขึ้นมา

ดวงตาที่ลึกซึ้งราวกับปกคลุมไปด้วยหมอก จมูกที่โด่ง เป็นสัน ไหนจะริมฝีปากหยักได้รูปที่ป่าเถื่อนนั่น

ผู้ชายคนนี้กำลังโกหก!

โกหกรูปลักษณ์ภายนอก