บทที่299เรื่องวุ่นวายฉากหนึ่ง (6)

บทที่299 เรื่องวุ่นวายฉากหนึ่ง (6)

สีหน้าของตุลยาทั้งวันก็ไม่ดีเลย

บางครั้งก็พยายามอย่างมากเพื่อที่จะได้สิ่งใดสิ่งหนึ่ง ในสายตาคนอื่นกลับดูไร้ค่า ความรู้สึกแบบนี้มันแย่จริงๆ

แต่ว่าไม่ว่ายังไง พันเดชเป็นของเธอ

เปลี่ยนไปไม่ได้

ไม่ว่าเป็นคุณยายหรือใครก็ตามก็ไม่มีทางมาขวางทาง เธอไม่ให้คบกับพันเดชได้เด็ดขาด

ตอนกลางวัน จิดาภาไปกินข้าวกับแก้ว จิดาภา สบายอก สบายใจแต่ในขณะที่แผนกประชาสัมพันธ์กำลังยุ่งมากเพราะ นักข่าวโทรมาถามอย่างไม่ว่างเว้นแต่ทั้งหมดก็โดนปฏิเสธไป

ทั้งหมด

ตอนนี้พันเดช จิดาภา และครอบครัวของทั้งสองฝ่าย ต่าง

นิ่งเงียบไม่พูดอะไรกัน

ตอนนี้นักข่าวสงสัยกันมากว่าสรุปแล้วเรื่องราวทั้งหมด

เป็นอย่างไร

แก้วมองจิดาภาแล้วถามว่า “ทำไมวันนี้เธอถึงช่วยพูดให้ สองคนนั้น เธอก็รู้ว่าสองคนนั้นเป็นคนของตุลยาเธอโดนแทงข้างหลังนะ” แก้วพูด

พูดถึงเรื่องนี้จิดาภาก็หัวเราะ “มีอยู่คำพูดประโยคหนึ่ง บอกอันนินทากาเร เหมือนเทน ไม่ชอกช้ำ เหมือนเอามีด

มากรีดหิน แม้องค์พระ ปฏิมา ยังราคิน คนเดินดิน หรือจะ สิ้น คนนินทา” จิดาภาพูด

“โอ๊ย เธอใจอ่อนเกินไป” แก้วดื่มน้ำไปพูดไป “ถ้าเป็นฉัน นะ ให้พวกเธอไปให้พ้นแล้ว

ฟังแล้วจิดาภาก็หัวเราะ “ฉันว่ามันไม่จำเป็นหรอกต่อให้ พวกเธอต้องออกไปจริงๆก็ต้องเกลียดฉันอย่างแน่นอน ใน สังคมเราเนี่ย อย่าไปสร้างศัตรูเลย เพราะเธอไม่มีทางรู้เลยว่า เขาคิดยังไงแล้วเขาจะเปลี่ยนไปอย่างไรในแต่ละวัน” จิดาภาม องแก้วแล้วพูดออกมาจากประสบการณ์

“ฉันไม่ได้ต้องการให้พวกเธอคิดว่าเป็นบุญคุณ ฉันทำได้ก็ แค่นี้ อยากทำอะไรก็เป็นเรื่องของพวกเธอแล้ว” จิดาภาพูด

แก้วได้ฟังก็รู้สึกว่าหน้าเล็กของเธอชาไปหมด เหมือนกับ ดอกไม้ที่โดนน้ำค้างมองดูจิดาภา “แต่พวกเธอไม่มีทางสำนึก บุญคุณเธอหรอก”

“ฉันเองก็ไม่ได้คาดหวังว่าจะให้พวกเธอมาสำนึกบุญคุณ อะไร ที่ฉันพอทำได้ฉันก็ทำได้แค่นี้อยากทำอะไรก็แล้วแต่พวก เธอแล้ว

สำหรับเรื่องพวกนี้เธอมองออก
บางเรื่องฝืนไปก็เท่านั้น

“เอาเถอะ เห็นแก่เหตุผลอันลึกซึ้งของเธอ ฉันขอใช้น้ำ แทนเหล้าชนแก้วกับเธอสักครั้ง” แก้วพูดอย่างช้าๆ

จิดาภาเองก็หัวเราะ ยกแก้วขึ้นชนกับเธอ

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ จิดาภาแล้วแก้วก็เดินขึ้น ตึกไปคุยกันไป เมื่อถึงบนตึกสองคนที่เพิ่งจะมีเรื่องกับเธอก็พุ่ง เข้ามา

เมื่อเห็นพวกเธอแล้ว แก้วก็ขมวดคิ้วคิดว่าพวกเธอจะเข้า มาทะเลาะกับเธออีกรอบเลยพูดออกไปอย่างอดไม่ได้ “นี่พวก เธอจะทำอะไรกันอีก อย่าลืมซะล่ะ วันนี้จิดาภาก็เป็นคนขอไว้ไม่ งั้นพวกเธอโดนไล่ออกไปแล้ว

จิดาภายืนนิ่งอยู่ด้านหลังสองตาจับจ้องไปที่ที่พวกเธอแต่

ก็ไม่พูดอะไร

สองคนสบตากัน แล้วพูดขึ้นว่า “พวกเราไม่ได้มาหาเรื่อง

“งั้นพวกเธอ… แก้วมองพวกเธอ

สองคนมองไปที่จิดาภาอย่างสำนึกผิดและเกรงใจเป็น อย่างมาก “คุณจิดาภา เรื่องวันนี้ต้องขอโทษจริงๆ ขอบคุณ ด้วย พวกเราผิดไปแล้ว” สองคนนั้นพูด

ดูออกว่าพวกเธอขอโทษจากใจจริง

จิดาภายิ้มอ่อนมองพวกเธอ “วันนี้เธอก็ขอโทษไปแล้วไม่ ต้องมาขอโทษอีกหรอก เรื่องขอบคุณก็ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก จริงแล้วคุณยายไม่ได้อยากจะไล่พวกเธอออกจริงๆหรอก

ไม่ว่าจะยังไงท่าทีของจิดาภาก็ทำให้รู้สึกสบายใจ แก้วยืนนิ่งไปเลย สงสัยว่าที่เธอพูดเมื่อสักครู่ มีศัตรูหนึ่งคนไม่เท่ามีเพื่อนเพิ่ม