บทที่281ประเมินค่าไม่ได้ (4)

บทที่ 281 ประเมินค่าไม่ได้ (4)

ตอนที่จิดาภาเห็นเขายืนอยู่ที่หน้าประตูเธอก็ยิ้ม “มาสิ”

“อืม” สงชัยก็ยิ้ม จากตอนแรกที่มีเรื่องจะถามแต่พอเห็น เธอเข้านาทีนั้นเรื่องทั้งหมดก็หายวับไป

“มาตรงนี้เถอะ” จิดาภาเว้นที่ให้สงสัยเดินเข้าไป

ในมือของสงชัยมีของอยู่สองอย่าง การันต์และจันทน์ที่อยู่ในห้องรับแขกเมื่อได้ยินเสียงก็หัน

หน้าไปมอง

“คุณลุง คุณป้า” สงชัยทักทายไป

จันทนี้เมื่อเห็นสงชัยก็ยืนขึ้น “คุณคือคุณสงชัยใช่ไหม”

“ใช่ครับ” สงชัยพยักหน้าตอบอย่างสุภาพ

” มานั่งลงตรงนี้ เมื่อกี้จิบอกว่าพวกคุณรู้จักกันตอนที่อยู่ เมืองนอก ถ้ารู้ตั้งแต่แรกก็คงเชิญเธอมาที่เป็นแขกที่บ้านแล้ว” จันทนีพูด

เมื่อได้ยินสงชัยก็เอ่ยปากพูดว่า ” ไม่ครับ ควรจะเป็นผม มากกว่าที่ควรจะมาเยี่ยมเยือนก่อน

“ผมมาอยู่ที่นี่ จิเองก็ช่วยผมไม่น้อย ผมควรจะมาตั้งนานแล้ว” สงสัยพูดด้วยท่าทีที่สุภาพและน้อมนอบ จันทนี้เห็นแล้ว รู้สึกสบายใจ การันต์มองอย่างพินิจพิเคราะห์แล้วก็รู้สึกไม่เลว

สงชัยยื่นส่งของสองอย่างให้แล้วก็พูดว่า “คุณลุง คุณป้า อันนี้เป็นน้ำใจจากผม”

มาแล้วก็ยังอุตส่าห์มีของขวัญ การันต์เลยพูดขึ้น มาก

พอแล้ว ยังเอาของขวัญมาอีก”

ได้ยินมาว่าคุณลุงชอบสะสมของเก่า พอดีผมมีอยู่ชิ้นหนึ่ง ผมเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่อวพวกนี้เท่าไหร่ก็เลยเอามาให้ครับ” สงชัย พูดเสียงเรียบๆ

จิดาภาได้ยินก็นิ่งไป

ของเก่า…

งั้นก็คงเป็นของแพง

มันเป็นของมีมูลค่า

“ไม่ได้ อันนี้ไม่ได้ เอากลับไปเถอะ” การันต์พูด

แม้ว่าเขาจะชอบของเก่า แต่สำหรับเขาแล้วเขารู้ว่าอะไร ควรไม่ควร การันต์เองก็ไม่ได้ยินดีนักกับการรับของจากคนอื่น

“คุณลุงลองเปิดดูก่อน” สงสัยพูด

การันต์นิ่งไปเมื่อได้ยินเขาพูดแต่ก็เปิดออกดู แม้ว่าจะไม่ได้อยากได้แต่ก็ขอดูสักหน่อย
ก็เลยเปิดออกดู

ข้างในเป็นเครื่องกระเบื้อง

เมื่อตอนที่เห็นนั้น การันต์ก็ตะลึงแล้วก็รีบหยิบขึ้นมาดู พลิกดูซ้ายขวาสุดท้ายก็พูดขึ้นว่า “ของจริงนี่

“โอ๊ะ จริงหรือครับ ผมเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง” สงชัยพูด

“อันนี้เป็นของจริง ประเมินราคาไม่ได้เลย” การันต์พูด อย่างตื่นเต้น

สงชัยมองอย่างเฉยๆ ไม่ได้แปลกใจอะไร

“ในเมื่อคุณลุงเองรู้เรื่อง เป็นอันว่าผมให้ถูกคนแล้ว” สง

ชัยพูด

เมื่อทุกคนได้ยินก็ตกใจ “ของแพงขนาดนี้จะรับไว้ได้ยัง

ไง”

“ใช่ รับไว้ไม่ได้ สงชัยน้ำใจนั้นฉันรับไว้แล้วแต่ว่าของฉัน รับไว้ไม่ได้จริงๆ” การันต์พูด

แม้ว่าจะชอบขนาดไหนแต่เขาก็ไม่ใช่คนที่อยากได้ของ ของคนอื่น

“ผมจริงๆแล้วก็ไม่ได้รู้เรื่องของพวกนี้ สำหรับผมมันก็แค่ เครื่องกระเบื้องธรรมดาอันนึง แต่ถ้ามันไปอยู่กับคนที่รู้ มันถึง จะอยู่ในที่ที่มันควรอยู่

“แต่ว่า…”
“คุณลุง ถ้าคิดว่ามันแพงเกินไป งั้นก็สู้คุณลุงดูแลมันแทน ผมให้ดี ผมเกรงก็กลัวว่าจะทำมันแตกเข้าสักวัน” สงชัยพูด พลางหัวเราะ

เมื่อเขาพูดขนากนั้นแล้ว ก็ไม่มีใครพูดอะไรต่อได้อีก แต่ลึกๆ ในใจของการันต์แล้ว เขารู้สึกพอใจสงชัยมาก

“งั้นก็ตามนี้ ของก็เอาไว้ที่ฉันชั่วคราว เมื่อไหร่ที่เธออยาก จะเอามันกลับไปก็มาเอาได้ตลอดนะ” การันต์พูด

ขอบคุณคุณลุงมากครับ

ทั้งทั้งที่เขาเป็นคนเอาของมาให้แท้แท้ แต่กลับกลายเป็น ว่าเขาต้องมาพูดขอบคุณที่ช่วยดูแลของให้ ทำให้สองสามี ภรรยาชอบเขามาก

ช่างให้เกียรติพวกเขาอย่างมากมาย