บทที่263อธิบายกับเธอ(2)

บทที่263 อธิบายกับเธอ(2)

เพียงแต่ว่า เมื่อถึงตอนบ่าย ขณะที่แผนกออกแบบพัก

เบรก ก็มีเพื่อนร่วมงานคุยกัน

“นี่ พวกเธอรู้เรื่องที่ระติลาออกไหม? ”

“ลาออก? ทำไมถึงได้ยอมลาออกดีๆล่ะ! ? “พนักงาน

บางคนเอ่ยปาก

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้สึกว่ามันช่างกะทันหัน ระติทำงานดี จะตาย! ”

“ที่นั่นว่าลาออกเหรอ ฉันได้ยินว่าถูกไล่ออก!

“ไล่ออก? เพราะอะไร! ? ”

“ไม่รู้ แต่ถูกประธานพ้นเดชไล่ออกกับตัวเลยนะ! พนักงานบางคนพูด

สองสามคนนั่งซุบซิบนินทากันอยู่ตรงนั้น เรื่องของบริษัท แผนกออกแบบต้องรู้ก่อนเป็นอันดับแรกตลอดอยู่แล้ว

“นี่ จิดาภา เธอรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น? “ตอนนี้มีคนหันมา ถามจิดาภา

จิดาภาที่นั่งฟังอยู่ที่นั่น ดื่มน้ำอยู่ ก็ส่ายหัว “ไม่รู้! ”
“ระติก็ทำงานอยู่ที่นี่มาสองปีแล้ว ก็บอกว่าออก! ”

“ประธานพันเดชของพวกเราให้ความสำคัญกับคนที่มี ความสามารถมากที่สุด เขาต้องทำอะไรสักอย่างแน่ ไม่อย่าง งั้นประธานพันเดชก็คงไม่ไล่เขาออกหรอก! “เพื่อนร่วมงาน บางคนพูด

ได้ยินเท่านี้ คนอื่นๆ ก็พยักหน้าเช่นกัน ไม่ได้พูดอะไรอีก พันเดชเวลาทํางาน แบ่งแยกชัดเจนระหว่างเรื่องงานกับเรื่อง ส่วนตัว เรื่องนี้ทุกคนต่างรู้ดี

พวกเขายังคนซุบซิบกันต่อไป คาดเดาไปต่างๆนาๆ เวลานี้ มีเพื่อนร่วมงานคนหนึ่งพูดขึ้น “ฉันได้ยินมาว่าเป็น เพราะตุลยา……”

“เพราะเธอ? หมายความว่ายังไง?

“เหมือนว่าตุลยามาสัมภาษณ์ที่บริษัท ประธานพันเดชเอง ก็ไม่รู้ ระติเป็นคนสัมภาษณ์ ดังนั้น…….

เพิ่งจะพูดได้ครึ่งเดียว ตอนนี้ ตุลยาก็เดินข้ามาจากอีกฝั่ง จึงได้ยินพอดีแบบไม่บังเอิญ

ยืนอยู่ตรงนั้น สีหน้าไม่ดีอย่างมาก

เห็นเธอในตอนนี้ พนักงานที่พูดถึงเรื่องของเธอได้ครึ่ง หนึ่งก็อึ้งไป รีบเอ่ยปาก “ที่จริงแล้วฉันก็ไม่ได้รู้อะไรมากหรอก ค่ะ ฉันยังมีเรื่องต้องจัดการ ไปทำงานก่อนนะคะ! “พูดจบ ก็รีบ กลับไปที่ทํางาน
เพื่อนร่วมงานที่เหลือก็หนีตุลยาเช่นกัน ตกใจแล้ววิ่งไป หลังจากนั้นก็พากันสลายม็อบ

มีเพียงจิดาภาที่ยังนั่งดื่มน้ำชาอยู่ตรงนั้น เพราะนั่นคือที่ นั่งทำงานของเธอ เธอก็เลยไม่ลุกไปไหนน่ะสิ มองที่สายตาตุล ยาที่แทบอยากจะกลืนกินเธอ จิดาภารู้ ว่าต่อให้เธอไม่ได้พูด หล่อนก็ยังคงคิดว่าเธอตั้งใจที่จะปลุกปั่นข่าวลือ

เป็นเช่นนั้นจริง ตุลยามองจิดาภา ด้วยสีหน้าไม่พอใจ “จิ ดาภา คิดไม่ถึงเลยนะว่าเธอจะชอบพูดจาป้ายสีลับหลังคนอื่น

ได้ยินเท่านี้ จิดาภาช้อนตา มองไปที่ตุลยา มุมปากยกยิ้ม “คุณตุลยาคะ หูข้างไหนของคุณที่ได้ยินฉันพูดคะ! ? ”

“จะพูดหรือไม่พูด เธอก็รู้อยู่แก่ใจ! ”

“ไม่รู้สิคะ นักออกแบบทั้งแผนกก็ฟังกันอยู่! “จิดาภา มือไม่สะทกสะท้าน ตุลยาตรงหน้าที่คอยหาเรื่อง เธอชินแล้ว!

มองที่ท่าทางของจิดาภา ตุลยามองค้อนเธออย่างแรง “จิ ดาภา ทางที่ดีอย่าให้ฉันได้ยินแล้วกัน มิฉันนั้นฉันจะไม่ปล่อย เธอ! “พูดจบ ตุลยาก็เดินจากไปอีกทาง

จิดาภายังยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนเดิม มองดูเงาของตุลยา มุมปากยกยิ้มเย็นชา

เธอไม่คู่ควรจะมาทะเลาะกับเธอจริงๆ แต่เธอก้าวร้าวเกิน

ไป เธอเองก็มีขีดจํากัดเหมือนกัน
เห็นว่าตุลยาไปแล้ว ตอนนี้ เพื่อนร่วมงานที่เพิ่งจะซุบซิบ ตุลยาไปเมื่อกี้ก็รู้สึกขอโทษ มองจิดาภา “ขอโทษนะจิดาภา ฉัน ทำให้เธอเหนื่อยเลย! “เห็นๆอยู่ว่าเธอเป็นคนพูด แต่ตอนนี้ กลับทําให้จิดาภาตกเป็นแพะรับบาป

เห็นท่าทางที่เพื่อนร่วมงานขอโทษ จิดาภายิ้ม “ไม่เป็นไร เธอเองก็ไม่ได้ยินสักหน่อย แค่เห็นฉันแล้วขวางตาแค่นั้น! ”

“ขอโทษจริงๆนะ! ”

“เอาล่ะ ช่างเถอะ ไปทำงานเถอะ! “จิดาภาพูด