บทที่259เพื่อนร่วมงานคนใหม่(1)

บทที่ 259 เพื่อนร่วมงานคนใหม่ (1)

สุดท้ายหลังจากที่คิดอยู่นานก็เลยถามไปว่า “จิ พันเดช ต้องการจะคืนดีกับเธอใช่ไหม”

จิดาภาได้ยินเข้าก็นิ่งสักพักแล้วก็หันหน้ามามองสงชัย แล้วก็ตอบว่า “อืม”

“ดูเหมือนว่าดูเขาสนใจคุณมากช่วงนี้” สงสัยพูดเสริมขึ้น

มา

จิดาภาฟังแล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจที่เขาพูดสักเท่าไหร่ คิดแล้ว ก็เลยเอ่ยปากถาม “ไม่น่าจะใช่นะ คนที่หยิ่งยโสอย่างเขา ลำบากจะตายกว่าจะหย่ากับฉันได้ ทำไมเขาถึงอยากจะมา คืนดีกับฉัน” จิดาภาพูด

“คนที่เขาอยากจะหย่าด้วยคือจิดาภาคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว เมื่อสองปีก่อนต่างหาก ไม่ใช่ที่จิดาภาคนนี้ที่รู้เรื่องดีทุกอย่าง

จิดาภาได้ฟังก็นิ่งไปไม่พูดอะไรอีก พูดกันตามจริงเธอเอง ก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าที่จริงแล้วเขาคิดอะไรของเขาอยู่กันแน่ซึ่งเธอ เองก็ไม่ได้อยากรู้อยู่แล้ว

เธอคิดว่าตอนนี้มันก็ดีอยู่แล้ว

พันเดชมองไปที่จิดาภาที่กำลังเงียบอยู่ “แล้วถ้าหากว่าเขาอยากจะกลับไปคืนดีล่ะ เธอจะยอมไหม” สงสัยถาม

“ก็ไม่นะสิ” จิตาภาตอบโดยอัตโนมัติ

ค่าตอบนี้ทำให้สงชัยพอใจเป็นอย่างมาก แต่เมื่อเห็น ปฏิกิริยาของจิดาภาแล้วเขาก็ยังไม่ค่อยแน่ใจ “จริงหรือ

“ทําผิดพลาดไปแล้วเมื่อสองปีก่อน ฉันคงไม่ยอมให้มัน เกิดขึ้นอีกหรอก เขาไม่ได้รักฉันและเขาเองก็ไม่ใช่คนที่อยู่ด้วย แล้วรู้สึกสงบ ฉันจะไปคืนดีกับเขาทำไม” จิดาภาพูดอย่างหนัก แน่นมาก

เมื่อสองปีก่อน สถานการณ์บังคับเธอมีทางเลือก ตอนนี้เธอเลือกได้แล้ว เธอก็อยากจะใช้ชีวิตของตัวเอง หาคนสักคนที่เธอเชื่อถือได้ เคารพและรักเธอมาอยู่ด้วย

คนคนนั้นไม่ใช่พันเดชอย่างแน่นอน

สงชัยขมวดคิ้วเมื่อได้ฟังจิดาภาพูด “แล้วถ้าเขารักเธอล่ะ คำถามนี้เขาเองไม่ได้อยากพูดออกมาเลยแต่ตอนนี้เขาต้อง

ถาม

เขาเป็นห่วงเหลือเกิน…

คำถามนี้ทำเอาจิดาภานิ่งไปเลย เธอมองดุสงชัยแล้วยิ้ม “จะเป็นไปได้อย่างไร คนแบบนั้นหรือที่จะมากรักฉัน

“ฉันก็แค่ยกตัวอย่าง
“มันไม่มีทางเป็นจริงไปได้หรอก ถึงจะจริงก็ต้องมาดูว่าฉัน จะรักเขาไหม” จิดาภาพูดอย่างจริงจัง

ไม่ใช่ว่าใครรักเธอ เธอก็จะไปคบกับคนนั้น สงสัยได้ฟังก็มองไปที่เธอ “คุณหมายความว่าคุณยังไม่ได้

รักเขา”

“ก็ไม่นะสิ” จิดาภาพูด

ได้ยินแบบนี้สงชัยก็ยิ้มออก “แบบนี้ฉันก็ยังมีโอกาส “อืม” จิดาภาได้ฟังก็มองเขาแล้วกระพริบตา

สงชัยหัวเราะ แล้ว แค่นี้ก็พอแล้ว

“ไม่มีอะไรแล้ว

ไม่ต้องพูดอะไรมากมาย

เขารู้จักจิดาภามาสองปี แม้ว่าจะเป็นเวลาไม่นานแต่ก็นาน พอที่จะเข้าใจในตัวเธอในระดับหนึ่ง

เธอเองก็ไม่แค่พูดโกหก ในเมื่อเธอพูดแบบนี้แล้ว เขาก็

ต้องเชื่อเธออย่างแน่นอน

อย่างน้อยเขาก็ยังมีโอกาส

มองดูสงชัยที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขับรถไป ใจของจิดา ภาที่นั่งอยู่ข้างๆก็นิ่งคิดไปเหมือนกัน คำพูดของสงสัยทำไมเธอ จะไม่รู้ว่าเขาหมายความว่าอย่างไรแต่ว่าเธอไม่รู้จะพูดอย่างไร ดี ตอนนี้ที่ทำได้ก็คือเงียบไปเท่านั้น

เมื่อถึงที่ใต้ตึก จิดาภาก็ลงจากรถ
“ฉันขึ้นไปก่อนนะ ขับรถระวังด้วย” จิดาภาพูดอย่างยิ้มๆ สงชัยพยักหน้ารับ “อืม รีบไปพักผ่อนเถอะ”

“อืม ราตรีสวัสดิ์

“ราตรีสวัสดิ์

เมื่อพูดบอกลาเสร็จจิดาภาก็เดินขึ้นตึกไป

เขามองเธอเดินจากไปแล้วถึงได้ขับรถออกไป

เมื่อจิดาภากำลังเดินเข้าประตูนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น มองโทรศัพท์แล้วก็กดรับสาย