บทที่ 36 พี่น้องเจอกัน

บทที่ 36 พี่น้องเจอกัน

จิดาภาชะงักเล็กน้อย ตอนนั้นเธอไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย คิดแค่ต้องเซ็นต์สัญญาให้สำเร็จ รีบช่วยไปรยาจากการฟ้อง แล้วรีบออกมา

ไม่เคยคิดถึงผลที่จะตามมาเลย

อยู่ๆเธอก็นึกถึงภาพตอนที่เธอกับพันเดชหลบประธานสิน ที่กำลังโมโหอยู่ด้านนอกขึ้นมา

จะไปนึกถึงทำไมกันนะ

เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

เธอชะงักงัน

“ได้ยินมาว่า ประธานในโหดเหี้ยมมาก วิธีจัดการก็เลว ทรามต่ำช้า เธอทำแบบนี้ เขาจะแก้แค้นเธอไหม” แก้วเอ่ยถาม

จิดาภาส่ายหน้า “ฉันก็ไม่รู้ ตอนนั้นไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้

เลย

“เรื่องนี้ฉันแค่ได้ยินมาเท่านั้น จริงไม่จริงไม่รู้ แต่ยังไงซะ เธอก็ต้องระวังตัวไว้นะ” แก้วกําชับ
เธอพยักหน้ายิ้ม ได้สิ ฉันจะจำไว้

แก้วยิ้มพร้อมเดินกลับไปยัง โต๊ะทำงานตัวเอง

จิตาภายอมรับว่าที่แก้วพูดก็มีเหตุผล แต่หวังว่ามันจะไม่ เกิดอะไรขึ้นนะ

ถึงแม้ประธานในจะดูบ้ากาม แต่คงไม่ใจแคบนักหรอก

เอาเถอะ ไม่ว่าอีกฝ่ายจะมารูปแบบไหน เธอก็ต้องรับมือ ให้ได้ ตอนนี้ก็ใช้ชีวิตต่อไป

คิดได้ดังนั้นเธอก็เดินไปยังโต๊ะทำงาน

ใกล้จะเลิกงาน เธอก็ได้รับโทรศัพท์สายหนึ่ง

“ฮัลโหล…”

“จิดาภา นี่ฉันเอง!

ได้ยินเสียงในสาย มือเธอที่กำลังเก็บของหยุดชะงัก “พี่

“ฉันเอง” เปรมศักดิ์เอ่ย

จิดาภาที่เห็นว่าเป็นเปรมศักดิ์ โทรมาก็ประหลาดใจ

“เธอยังไม่กลับมาอีกเหรอ” อีกฝ่ายเอ่ยต่อ

“พี่รู้ได้ยังไง”

“ใช่จริงๆด้วย ทำไมไม่กลับบ้านฮะ” เอ่ยเสียงแข็ง

“คือฉัน…”
“ตอนนี้เธออยู่ไหน ฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้เลย!

“ฉันจะเลิกงานแล้ว

“ฉันจะไปรับ เธอทำงานที่ไหน” เปรมศักดิ์ตาม

จะให้รู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเธอทํางานที่นี้ “ไม่ต้องๆ เราเจอกันที่เดิมเถอะ”

“จริงสิ ห้ามบอกพ่อกับแม่ล่ะ

ได้ยินแบบนี้เปรมศักดิ์ชะงักเล็กน้อย แต่ก็ตอบรับกลับไป

“ได้สิ ฉันรู้น่า

ดังนั้น จิดาภารีบเก็บข้าวของแล้วออกมาทันที ทีเดิม ตอนที่เธอมาถึงเปรมศักดิ์ก็อยู่ที่นี่ก่อนแล้ว เขาสวมสูทนั่งอยู่ข้างใน เธอเดินเข้าไปทันที “พี่!” เมื่ออยู่ต่อหน้าเปรมศักดิ์เธอก็เอ่ยเรียกเสียงเบา เปรมศักดิ์มองเธออย่างตกตะลึง ไม่อยากจะเชื่อสายตา

ตัวเอง

จิดาภายกยิ้ม นั่งลงตรงข้ามอีกฝ่าย “อะไรกัน พี่เองก็จำ ฉันไม่ได้งั้นเหรอ”
เมื่อได้ยินเสียง เขาถึงมั่นใจว่าตัวเองว่าไม่ผิดคน

“เธอไม่เหมือนเดิม

“ไม่เหมือนเดิมตรงไหนกัน” จิตาภายนออกมา รอยยิ้ม ที่มาจากใบหน้าสวยงามและน่ารักนั่น ทําเอาเปรมศักดิ์ตะลึง

ค้าง

“เปลี่ยนเป็นสวยไง” อีกฝ่ายเอ่ยความจริง

จิดาภาหัวเราะออกมา

ขณะนั้นบริกร ก็เดินเข้ามา “ลูกค้ารับอะไรดีครับ

“มอคค่าหนึ่งแก้ว บลูเมาท์เทนหนึ่งแก้ว เธอไม่ได้พูดอะไร เป็นอีกฝ่ายที่สั่งให้เรียบร้อย “พี่ยังจำได้ด้วยว่าฉันชอบดื่มกาแฟอะไร เธอเอ่ยยิ้มๆ

“แน่นอน แค่เธอชอบ ฉันก็จำได้ทุกอย่าง!