ตอน113จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน(2)

ตอน 113 จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน (2)

แต่ว่า เธอรักพันเดชมากเกินไปจริงๆ กลัวเหลือเกินว่าจะ

เสียเขาไป

ตุลยายืนตรงหน้าพันเดช ความมุ่งมั่นของเขา ทุกอย่างที่ เป็นเขา ล้วนบอกเธอหมดแล้ว ว่าสิ่งที่เธอเพิ่งพูดไป ถูก ปฏิเสธแล้ว

ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ ถึงแม้ภายในใจจะเจ็บปวดรวดร้าว เธอก็ยังคงรักผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า

ตุลยายิ้มขึ้นมา พยักหน้า “ได้ ฉันรอคุณได้!

“ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ฉันก็รอคุณได้!” ตุลยามองไปที่พัน เดชแล้วพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ

ได้ฟังคำที่ตุลยาพูด พันเดชเอียงหน้ามองเธอ การยอม ของเธอ รอยยิ้มของเธอ ความอดทนของเธอ ไม่ได้ทำให้เขา เจ็บปวด พันเดชกลับรู้สึกจำใจเสียด้วยซ้ำไป

อีกด้านหนึ่งของจิดาภา

เพราะว่าขอลาไปแล้ว ดังนั้นกว่าจะตื่นก็ปาเข้าไปเก้าโมง

แล้ว
หลังจากตื่นขึ้นมา เธอล้างหน้าบ้วนปากเล็กน้อย เดินออก ไป ซื้อของที่ตลาดสักเล็กน้อย แล้วเรียกแท็กซี่กลับไปบ้านตระ กูลสวันนีย์

เพิ่งจะได้ขึ้นมาบนรถ เปรมศักดิ์ก็โทรเข้ามา

“จิดาภา เธออยู่ไหนแล้ว? ให้พี่ไปรับเอาไหม?” เปรม ศักดิ์พูดอยู่ในสายโทรศัพท์

“ไม่ต้อง ฉันออกมาแล้ว ไม่เกินยี่สิบนาทีน่าจะถึง พี่ใหญ่ พี่อยู่รอที่บ้านน่ะดีแล้ว! จิดาภาพูด

“อย่างนั้นก็ดี เดินทางระวังด้วยล่ะ!” เปรมศักดิ์กำชับ “อื้ม ได้!” จิดาภาตอบรับ หลังจากนั้นก็วางสายโทรศัพท์

เวลานี้ ทอดสายตามองออกไปยังนอกหน้าต่าง เห็นผู้คน เดินเล่นกัน คุยหัวเราะกัน ยังมีคนขี่จักรยานผ่านไป เป็นครั้ง แรกที่เธอไม่ต้องไปทำงานตอนเช้า คิดไม่ถึงว่ามันรู้สึกเป็น แบบนี้เอง

ในเวลาตอนนี้ พันเดชน่าจะถึงที่ทำงานแล้ว?

ครั้นเห็นเธอไม่อยู่ น่าจะเป็นบ้ามากแน่

ไม่ใช่เพราะคิดอยากหนีแทบตาย แค่อยากรู้สึกสงบสัก สองสามวัน ให้รู้สึกดีกว่าคืนนั้นขึ้นมามาก

คิดได้เช่นนี้ จิดาภาก็สูดหายใจยาวลึกเชือกหนึ่ง พยายามให้ตัวเองผ่อนคลายมากที่สุด
รถ ค่อยๆขับไปบนถนน

ไม่นานก็มาถึงบ้านตระกูลสวัน

จิดาภาลงมาจากรถ มือถือของ เดินตรงเข้าไป กดกริ่งที่หน้าประตู ไม่นานประตูก็ถูกเปิดออก

“คุณหนู คุณกลับมาแล้ว!” ขณะนี้ พี่เลี้ยงยืนอยู่ด้านใน น้าเจนพูดด้วยความตื่นเต้นดีใจ

“น้าเจน!” จิดาภาเรียกขึ้นมาเสียงหวาน “ฉันคิดถึงน้ามาก

เลย!” พูดไป เธอเหยียดแขนออก กอดน้าเจน

น้าเจนหัวเราะร่า ถึงแม้ว่าจิดาภาจะเป็นลูกสาวของบ้าน ตระกูลสวันนีย์ แต่กลับไม่มีมาดแม้แต่น้อย ความสัมพันธ์ของ พวกเขาเป็นไปด้วยดีมาตลอด

“คุณหนู ในที่สุดก็กลับมาแล้ว!” น้าเจนพูด

“พ่อกับแม่ล่ะ?” เวลานี้ จิดาภาถาม

ขณะนี้ ได้ยินเสียงธีราและการันต์เดินออกมาจากด้านใน

“เธอยังจำฉันเป็นแม่ได้อยู่ไหม!” เวลานี้ ธีราเดินมาถึงที่ ปากประตูพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิ

พอเห็นธีรา จิดาภายิ้มขึ้นมา เดินขึ้นไป “แม่ หนูจะลืม แม่ได้อย่างไร! หนูรักแม่ที่สุดแล้ว!” พูดเสร็จ จิดาภายนของให้ น้าเจน เดินขึ้นไป กอดธีราเบาๆ

จากนั้นก็กอดการันต์ “พ่อ หนูก็คิดถึงพ่อ
“คิดถึงพ่อ แต่ไม่รู้จักกลับมาหาพ่อ!” การันต์พูดบ้าง

“ครอบครัวมีความหมายกับหนูที่สุดแล้ว!” จิดาภาหัวเราะ

พลางพูด อยู่ต่อหน้าพ่อกับแม่ ดูเหมือนกลายเป็นเด็กผู้หญิง ตัวน้อยๆคนหนึ่ง

เวลานี้ ธีรามองไปที่ของในมือป้าเจน แล้วมองจิดาภา “มี

อย่างที่ไหนกลับมาบ้านตัวเองยังจะซื้อของมา

“ฉันไม่ได้ซื้อมาฝากแค่ของแม่นะ ในนี้ยังมีของที่แม่และ พ่อรวมถึงพี่ใหญ่ชอบกินที่สุดด้วย” จิดาภาพูด จากนั้นหันหน้า ไปหาน้าเจน “น้าเจน เอาไปแบ่งกันนะ!

“ขอบคุณคุณหนูค่า! น้าเจนรีบยิ้มแล้วพูด

จิดาภายิ้มไม่หยุด