ตอน106 โดนหลอกอีกครั้ง(3)

ตอน 106 โดนหลอกอีกครั้ง (3)

เวลานี้ พันเดชรีบพลิก โทรศัพท์

หาเบอร์โทรแพทย์

ประจำตระกูลแล้วโทรออกไป แต่ทว่าปลายสายกลับตอบมาว่า “ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ ท่านเรียกไม่อยู่ในเขตพื้นที่ให้บริการ…..

“แม่งเอ๊ย!” พันเดชร้อนใจไม่หยุด

เวลานี้ มองไปที่จิดาภาที่นอนอยู่บนเตียงสปริง “ฉันจะ พาเธอไปโรงพยาบาล

พันเดชพูดพลางไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่

“รอเดี๋ยว!” จิดาภาเอ่ยปาก พันเดชหันหน้ากลับมา มองไปที่เธอ

“ช่วยใส่เสื้อผ้าให้ฉันหน่อย คุณจะพาฉันไปโรงพยาบาล ด้วยสภาพแบบนี้หรือไงเล่า?” จิดาภาพูดกับเขาเสียงเย็น

พันเดช …..…………….

ถ้าไม่ใช่ว่าเห็นเธอกำลังปวดท้องอยู่

ว่าผลของการแผดเสียง ใส่เขามันเป็นยังไง

เขาจะทำให้เธอรู้
ถึงแม้จะคิดแบบนั้น แต่พันเดชยังคงเดินเข้าไปหา ช่วย เธอใส่ชุดให้ดี รูดซิปขึ้น ให้อีกครั้งหนึ่ง

หลังจากเขาช่วยเธอใส่เสร็จแล้ว พันเดชก็สวมเสื้อผ้าจน เสร็จ โดยไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาอุ้มจิดาภาออกไป

ป้าแม่มที่อยู่ชั้นล่างยังคงไม่หยุดร้อนใจ เนื่องด้วยไม่รู้

ว่าที่ชั้นบนมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง เป็นห่วงจะแย่แล้ว

ประจวบเหมาะที่เวลานี้ พบว่าประตูเปิดออก พันเดชได้

อุ้มจิดาภาออกมา

ครั้นพอเห็นสภาพเช่นนี้ ป้าแม่มงงแล้วงงอีก “คุณชาย คุณหนูจิดาภา เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอคะ?” ป้าแม่มถามด้วย ความเป็นห่วง

เวลานี้ พันเดชโอบจิดาภา มองไปที่ป้าแม่ม “เธอปวด ท้อง ฉันกำลังจะพาเธอไปโรงพยาบาล

พูดเสร็จก็เดินไป

ปวดท้อง?

ป้าแม่มงุนงงเล็กน้อย ตอนที่เขาเดินผ่านไป

รีบไปเปิด

“ต้องการให้ป้าไปด้วยไหมคะ?” ป้าแม่มถามด้วยความ

ประตู

เป็นห่วง

“ไม่ต้องหรอก ป้าอยู่เฝ้าบ้านน่ะดีแล้ว!” พันเดชเอ่ยปากจากนั้นก็อุ้มจิดาภาตรงไปที่รถด้านนั้น

พาเธอเข้าไปในรถ พันเดชขึ้นรถได้ก็ห้อตะบึงออกไป อย่างรวดเร็ว

จิดาภานั่งอยู่ด้านหลัง มือกุมที่ท้องไว้ หน้าซีดเซียวมาก เหงื่อผุดบนหน้าผากเนียน ดูออกเลยว่า เธอปวดมาก

พันเดชมองเธอจากกระจกมองหลัง รีบขับเร่งออกไปข้าง หน้าด้วยความเร็วขึ้นอีก

เดิมทีใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีถึงตัวเมือง แต่พันเดยใช้

เวลาเพียงแค่สิบนาที

จิดาภามองออกไปยังนอกหน้าต่าง คิดไม่ตกว่าจะทำ อย่างไรดี ช่างเป็นเวลาประจวบเหมาะพอดี จิดาภามองไปเห็น ร้านขายยาที่อยู่ด้านนอก

“ปวด…….จิดาภาเปิดปากร้องออกมา

พันเดชได้ยินดังนั้น ก็ร้อนใจไม่หยุด “เธออดทนไว้ อีกนิด เดียวจะถึงโรงพยาบาลแล้ว

“ไม่ไหวแล้ว ปวดมาก พันเดช พาฉันไปซื้อยาที… จิดา ภานั่งอยู่ด้านหลัง ทนปวดเอ่ยปากพูดคำต่อคำ

อยา?

ฟังถึงตรงนี้ พันเดชรีบมองออกไปยังนอกหน้าต่าง ชั่ว เวลานี้ เขาพยักหน้า “ได้”
ครั้นแล้วก็ รีบวิ่งรถไปยังด้านข้าง หลังจากที่ถึงหน้า

ประตูร้านขายยา เขามองมาที่จิดาภา เธอรอประเดี๋ยว ฉันรีบ ไปรีบกลับ!” พูดจบ เขาก็ผลักประตูรถและเดินลงไป

จิดาภานั่งอยู่ภายในรถ มองตามหลังพันเดชไป ในใจ เกิดความรู้สึกอดสงสารขึ้นมาไม่ได้

หลังจากที่เขาเดินไปแล้ว อาการปวดของจิดาภาก็พลัน

หายวับไปในพริบตา

ช่างมันเถอะ ป้องกันตัวเองก่อนสำคัญที่สุด

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เธอเกือบจะได้กินเนื้อสดกับพันเดช เข้าแล้วจริงๆ ตอนนี้พวกเขาล้วนต้องการสติ

คิดถึงตรงนี้ มือของจิดาภา จับประตูรถเปิด เดินลงจาก

ลงรถพลาง ยังคงมองทางนั้นไปพลาง ด้วยกลัวว่าพันเดช

จะหุนหันกลับมา

ครั้นแล้ว เธอเดินหายไปยังอีกด้านหนึ่ง ประจวบเหมาะ

กับมีรถแท็กซี่วิ่งผ่านมาพอดี เธอ โบกเรียก รถหยุดลง จิดาภา ไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบกระโดดขึ้นรถไป

“คนขับ รีบไปเร็ว!” จิดาภารีบร้อนพูด

เหมือนกลัวว่าพันเดชจะปรากฏตัวขึ้นมาเสียอย่างนั้น